قرص demitron ondansetron

خواص دارویی و گیاهی

Ondansetron, marketed under the brand name Zofran, is a medication used to prevent nausea and vomiting caused by cancer chemotherapy, radiation therapy, or surgery.[1] It is also useful in gastroenteritis.[2][3] It has little effect on vomiting caused by motion sickness.[4] It can be given by mouth, or by injection into a muscle or into a vein.[1]

Common side effects include diarrhea, constipation, headache, sleepiness, and itchiness.[1] Serious side effects include QT prolongation and severe allergic reaction.[1] It appears to be safe during pregnancy but has not been well studied in this group.[1] It is a serotonin 5-HT3 receptor antagonist.[1] It does not have any effect on dopamine receptors or muscarinic receptors.[5]

Ondansetron was patented in 1984 and approved for medical use in 1990.[6] It is on the World Health Organization’s List of Essential Medicines, the most effective and safe medicines needed in a health system.[7] It is available as a generic medication.[1] The wholesale cost of the injectable form in the developing world is about US$0.10 to US$0.76 per dose.[8] In the United States it costs about US$1.37 per tablet.[1] In 2016 it was the 91st most prescribed medication in the United States with more than 8 million prescriptions.[9]

Although an effective antiemetic agent, the high cost of brand-name ondansetron initially limited its use to controlling postoperative nausea and vomiting and chemotherapy-induced nausea and vomiting.[10]

The 5-HT3 receptor antagonists are the primary medications used to treat and prevent chemotherapy-induced nausea and vomiting and radiotherapy-induced nausea and vomiting.

A number of medications including ondansetron appear to be effective in controlling postoperative nausea and vomiting. It is more effective than metoclopramide, and less sedating than cyclizine or droperidol.

Ondansetron is used off-label to treat morning sickness and hyperemesis gravidarum of pregnancy. It is typically used after trials of other drugs have failed.[11]

There appears to be a low risk of harm to the baby with use during pregnancy, though there may be an increase in heart problems among the babies.[12][13]

Ondansetron is in pregnancy category B in the US.[14] It is not known if ondansetron is excreted in breast milk.[14]

Ondansetron is one of several antiemetic agents used during the vomiting phase of cyclic vomiting syndrome.[15]

Trials in emergency department settings support the use of ondansetron to reduce vomiting associated with gastroenteritis and dehydration.[16] A retrospective review found it was used commonly for this purpose, being administered in over 58% of cases. Its use reduced hospital admissions, but was also associated with higher rates of return visits to the emergency department. Furthermore, people who had initially received ondansetron were more likely to be admitted on the return visit than people who had not received the drug. However, this effect may simply be due to the agent being used more frequently in people who present with more severe illness. Its use was not found to mask serious diagnoses.[17]

Ondansetron has rarely been studied in people under 4 years of age. As such, little data is available to guide dosage recommendations.[14]

It is not necessary to adjust the dosage for people under 75 years of age. The use of ondansetron has not been studied in people older than 75 years of age, and it is not known if dosage should be adjusted for this group.[14]

The maximum recommended dose for people with severe liver function impairment is 8 mg/day. In these people, ondansetron is cleared from the body at half to one-third the rate as in healthy people. The concentration of ondansetron in body tissues as opposed to plasma is also higher than in healthy people.[14]

Headache is the most common adverse effect.[18] A review of use for post-operative nausea and vomiting found that for every 36 people treated, one would experience headache, which could be severe.[19]

Constipation, diarrhea, and dizziness are other commonly reported side effects.[1] It is broken down by the hepatic cytochrome P450 system and it has little effect on the metabolism of other drugs broken down by this system. Anecdotally, ototoxicity has also been reported if injected too quickly.[1]

Use of ondansetron has been associated with prolongation of the QT interval, which can lead to a potentially fatal heart rhythm known as torsades de pointes. Although this may happen in any person with any formulation, the risk is most salient with the injectable (intravenous) form of the drug and increases with dose. The risk is also higher in people taking other medicines that prolong the QT interval, as well as in people with congenital long QT syndrome, congestive heart failure, and/or bradyarrhythmias. As such, single doses of injectable ondansetron should not exceed 16 mg at one time. (Oral dosing recommendations remain intact, including the recommendation of a single 24-mg oral dose when indicated.) Electrolyte imbalances should be corrected before the use of injectable ondansetron. People are cautioned to seek immediate medical care if symptoms such as irregular heartbeat/palpitations, shortness of breath, dizziness, or fainting occur while taking ondansetron.[20]

No specific treatment is available for ondansetron overdose; people are managed with supportive measures. An antidote to ondansetron is not known.[14]

Ondansetron is a highly specific and selective serotonin 5-HT3 receptor antagonist, with low affinity for dopamine receptors. The 5-HT3 receptors are present both peripherally on vagal nerve terminals and centrally in the chemoreceptor trigger zone of the area postrema in the medulla. Serotonin is released by the enterochromaffin cells of the small intestine in response to chemotherapeutic agents and may stimulate vagal afferents (via 5-HT3 receptors) to initiate the vomiting reflex. It is thought that ondansetron’s antiemetic action is mediated mostly via antagonism of vagal afferents with a minor contribution from antagonism of central receptors.[21]

Ondansetron (marketed under the brand name Zofran) was developed in the mid-1980s by GlaxoSmithKline in London. It was granted US patent protection in September 1987,[22] received a use patent June 1988,[23] and was approved by the US FDA in January 1991. It was granted another divisional patent in November 1996.[24] Finally, owing to GlaxoSmithKline’s research on pediatric use, ondansetron’s patent protection was extended until December 2006.[25] By this final year of its patent (2006), Zofran had become the 20th highest-selling brand-name drug in the United States, with sales of US$1.3 billion in the first 9 months of 2006 (80% from the US).[26] The first generic versions were approved by the US FDA in December 2006, with marketing approval granted to Teva Pharmaceuticals USA and SICOR Pharmaceuticals.[27]

In 1997, ondansetron was the subject of a meta-analysis case study published in the British Medical Journal. Researchers examined 84 trials, with 11,980 people receiving ondansetron, published between 1991 and September 1996. Intravenous ondansetron 4 mg versus placebo was investigated in 16 reports and three further reports which had been duplicated a total of six times. The number needed to treat (NNT) to prevent vomiting within 24 hours was 9.5, with 95% confidence interval 6.9 to 15, in the 16 nonduplicated reports. In the three duplicated reports, the NNT was significantly lower at 3.9 (3.3 to 4.8). When all 25 reports were combined, the apparent NNT improved to 4.9 (4.4 to 5.6). Inclusion of duplicate reports led to a 23% overestimation of ondansetron’s antiemetic efficacy.[28]

In addition, the authors found the covert duplication of reports on ondansetron was not easy to detect, because of lack of cross-referencing between papers, and reports containing duplicate findings were cited in eight reviews of the drug.[28] Their analysis was a subject of an editorial in the Journal of the American Medical Association in 1999.[29]

Ondansetron is a generic drug and is available in many countries under many brand names.[30]

A 2006 double-blind, randomized controlled trial indicated ondansetron may have value in the treatment of schizophrenia, as an adjunct to haloperidol. The study found the combination to significantly improve negative schizophrenia symptoms, and people taking both drugs experienced fewer of the adverse effects commonly associated with haloperidol.[31] An earlier, smaller, open-label trial had found ondansetron to be useful in treating antipsychotic-induced tardive dyskinesia in people with schizophrenia, and the study patients also showed significant improvement in the disease’s symptoms.[32][33]

Early studies have also examined ondansetron as a possible treatment for psychosis resulting from advanced Parkinson’s disease.[34] Its apparent benefits despite a lack of any significant antagonistic properties at dopamine receptors or the 5-HT2A receptor raises interesting questions about the etiology of psychosis.

There is tentative evidence that it may be useful in decreasing the desired effects of alcohol.[35] There is also some tentative evidence in those who are addicted to stimulants.[36]

Two small, placebo-controlled trials have been conducted to assess the efficacy of ondansetron for postanesthetic shivering, a common occurrence after surgery. Ondansetron was found to be as effective as pethidine (meperidine, Demerol) when given as a single intravenous dose before anesthesia.[37]

The pregnancy category of a medication is an assessment of the risk of fetal injury due to the pharmaceutical, if it is used as directed by the mother during pregnancy. It does not include any risks conferred by pharmaceutical agents or their metabolites in breast milk.

Every drug has specific information listed in its product literature. The British National Formulary used to provide a table of drugs to be avoided or used with caution in pregnancy, and did so using a limited number of key phrases, but now Appendix 4 (which was the Pregnancy table) has been removed. Appendix 4 is now titled “Intravenous Additives”.[1] However, information that was previously available in the former Appendix 4 (pregnancy) and Appendix 5 (breast feeding) is now available in the individual drug monographs.[2]

American law requires that certain drugs and biological products must be labelled very specifically. Title 21, Part 201.57 (9)(i) of the Code of Federal Regulations lists specific requirements regarding the labeling of drugs with respect to their effects on pregnant populations, including a definition of a “pregnancy category”. These rules are enforced by the Food and Drug Administration.

To supplement this information, FDA publishes additional rules regarding pregnancy and lactation labeling.[3]

The FDA does not regulate labeling for all hazardous and non-hazardous substances. Many substances, including alcohol, are widely known to cause serious hazards to pregnant women and their fetus, including fetal alcohol syndrome. Many other pollutants and hazardous materials are similarly known to cause reproductive harm. However, some of these substances are not subject to drug labeling laws, and are therefore not assigned a “Pregnancy Category” per 21 CFR 201.57.

قرص demitron ondansetron

One characteristic of the FDA definitions of the pregnancy categories is that the FDA requires a relatively large amount of high-quality data on a pharmaceutical for it to be defined as Pregnancy Category A. As a result of this, many drugs that would be considered Pregnancy Category A in other countries are allocated to Category C by the FDA.

On December 13, 2014, the FDA published the Pregnancy and Lactation Labeling Final Rule (PLLR), which changed the labeling requirements for the pregnancy and lactation sections for prescription drugs and biological agents.[3] The final rule removed the pregnancy letter categories, and created descriptive subsections for pregnancy exposure and risk, lactation, and effects to reproductive potential for females and males. Labeling changes from this rule began on June 30, 2015, with all submissions for prescription drugs and biological agents using the labeling changes immediately. Previously approved drugs from June 30, 2001 will switch to the new labeling gradually. The rule does not affect the labeling of over-the-counter drugs.

Australia has a slightly different pregnancy category system[4] from the United States – notably the subdivision of Category B. (For drugs in B1, B2 and B3 categories, human data are lacking or inadequate. Subcategorisation is based on animal data, and allocation of a B category does not imply greater safety than C category).[5] The system, as outlined below, was developed by medical and scientific experts based on available evidence of risks associated with taking particular medicines while pregnant. Being general in nature it is not presented as medical advice to health professionals or the public.

Some prescribing guides, such as the Australian Medicines Handbook, are shifting away from using pregnancy categories since, inherent in these categories, there is an implied assumption that the alphabetical code is one of safety when this is not always the case. Categorisation does not indicate which stages of fetal development might be affected and does not convey information about the balance between risks and benefits in a particular situation. Additionally, categories are not necessarily maintained or updated with availability of new data.[6]

The data presented is for comparative and illustrative purposes only, and may have been superseded by updated data.

To supplement this information, FDA publishes additional rules regarding pregnancy and lactation labeling.[3]

قرص demitron ondansetron

The data presented is for comparative and illustrative purposes only, and may have been superseded by updated data.

A suppository is a solid dosage form that is inserted into the rectum (rectal suppository), vagina (vaginal suppository), or urethra (urethral suppository), where it dissolves or melts and exerts local or systemic effects. Suppositories are used to deliver medications that act both systemically and locally.

Several different ingredients can be used to form the base of a suppository: cocoa butter or a similar substitute, polyethylene glycol, hydrogels, and glycerinated gelatin. The type of material used depends on the type of suppository, the type of drug, and the conditions in which the suppository will be stored.[1]

In 1991, Abd-El-Maeboud and his colleagues conducted a study on suppository insertion in The Lancet,[2] explaining that the “torpedo” shape helps the device to travel internally, increasing its efficacy. The findings of this single study have been challenged as there is insufficient evidence on which to base clinical practice.[3]

Alprostadil pellets are urethral suppositories used for the treatment of severe erectile dysfunction. They are marketed under the name Muse in the United States of America.[4] Its use has diminished since the development of oral impotence medications.

Intravenous therapy (IV) is a therapy that delivers liquid substances directly into a vein (intra- + ven- + -ous). The intravenous route of administration can be used for injections (with a syringe at higher pressures) or infusions (typically using only the pressure supplied by gravity). Intravenous infusions are commonly referred to as drips. The intravenous route is the fastest way to deliver medications and fluid replacement throughout the body, because the circulation carries them. Intravenous therapy may be used for fluid replacement (such as correcting dehydration), to correct electrolyte imbalances, to deliver medications, and for blood transfusions.

Intravenous systems can be categorized by which type of vein the inserted tube, called the catheter, empties into.

A peripheral intravenous (PIV) line is used on peripheral veins (the veins in the arms, hands, legs and feet). This is the most common type of IV therapy used.

Central IV lines have their catheters that are advanced through a vein and empty into a large central vein (a vein within the torso), usually the superior vena cava, inferior vena cava or even the right atrium of the heart.

Indications for a central line over the more common peripheral IV line commonly includes poor peripheral venous access for a PIV. Another common indication is when patients would require infusions over a prolonged period of time, such as antibiotic therapy over a few weeks for osteomyelitis. Another indication is when the substances to be administered could irritate the blood vessel lining such as total parenteral nutrition, whose high glucose content can damage blood vessels, and some chemotherapy regimens. There is less damage to the blood vessels because central veins have a larger diameter than peripheral veins, have faster blood flow, and would get diluted as it is quickly distributed to the rest of the body. Vasopressors (such as norepinephrine, vasopressin, epinephrine, phenylephrine, among others) are typically infused through central lines to minimize the risk of extravasation.

قرص demitron ondansetron

Other advantages are that multiple medications can be delivered at once, even if they would not be chemically compatible within a single tube as there is room for multiple parallel compartments (lumina) within the catheter. It is commonly believed that fluid can be pushed faster through a central line; however, the diameter of each lumen is often smaller than that of a large-bore peripheral cannula. Caregivers can also measure central venous pressure and other physiological variables through the central line. They are also longer and, as reflected by Poiseuille’s law, require higher pressure to achieve the same flow, all other variables being equal.

Central IV lines carry risks of bleeding, infection, gangrene, thromboembolism and gas embolism (see Risks below). They are often more difficult to insert correctly as the veins are not usually palpable and rely on an experienced clinician knowing the appropriate landmarks and/or using an ultrasound probe to safely locate and enter the vein. Surrounding structures such as the pleura and carotid artery are also at risk of damage with the potential for pneumothorax or even cannulation of the artery.

There are several types of central IV access, depending on the route that the catheter takes from the outside of the body to the vein.

The PICC line is inserted through a sheath into a peripheral vein sometimes using the Seldinger technique or modified Seldinger technique, under ultrasound guidance, usually in the arm, and then carefully advanced upward until the catheter is in the superior vena cava or the right atrium. This is usually done by measuring the distance to an external landmark, such as the suprasternal notch, to estimate the optimal length. An X-ray must be used to verify that the tip is in the right place when fluoroscopy was not used during the insertion. More modern technology utilizes EKG technology to determine when the tip is in the correct location.

A PICC may have a single (single-lumen) tube and connector, two (double-lumen) or three (triple-lumen) compartments, each with its own external connector. Power-injectable PICCs are now available as well. From the outside, a single-lumen PICC resembles a peripheral IV line, except that the tubing is slightly wider.

The insertion site requires better protection than that of a peripheral IV line, due to the higher risk of serious infection if bacteria travel up the catheter. However, a PICC poses less of a systemic infection risk than other central IV lines, because the insertion site is usually cooler and drier than the sites typically used for other central lines. This helps to slow the growth of bacteria which could reach the bloodstream by traveling under the skin along the outside of the catheter.

The chief advantage of a PICC over other types of central lines is that it is safer to insert with a relatively low risk of uncontrollable bleeding and essentially no risks of damage to the lungs or major blood vessels. Although special training is required, a PICC does not require the skill level of a physician or surgeon. It is also externally unobtrusive, and with proper hygiene and care can be left in place for months to years if needed for patients who require extended treatment.

The chief disadvantage is that it must be inserted and then travel through a relatively small peripheral vein which can take a less predictable course on the way to the superior vena cava and is therefore somewhat more time consuming and more technically difficult to place in some patients. As a PICC travels through the axilla, it can also become kinked, causing poor function.

While some central lines have their catheter pass through the skin and then directly into the vein, other central lines called “tunneled catheters” insert through the skin and then pass or “tunnel” a significant distance before inserting into the vein. This reduces the risk of infection, since bacteria from the skin surface are not able to travel directly into the vein. These catheters are often made of materials that resist infection and clotting. These include the Hickman line or Broviac catheter.

A port (often referred to by brand names such as Port-a-Cath or MediPort) is a central venous line that does not have an external connector; instead, it has a small reservoir that is covered with silicone rubber and is implanted under the skin. Medication is administered intermittently by placing a small needle through the skin, piercing the silicone, into the reservoir. When the needle is withdrawn, the reservoir cover reseals itself. The cover can accept hundreds of needle sticks during its lifetime. It is possible to leave the ports in the patient’s body for years; if this is done, the port must be accessed monthly and flushed with an anti-coagulant, or the patient risks it getting plugged up. If it is plugged, it becomes a hazard as a thrombus will eventually form with an accompanying risk of embolisation. Removal of a port is usually a simple outpatient procedure; however, installation is more complex and a good implant is fairly dependent on the skill of the radiologist. Ports cause less inconvenience and have a lower risk of infection than PICCs, and are therefore commonly used for patients on long-term intermittent treatment.

A third type is a midline catheter which is inserted into a peripheral vein and advances through the vein, similar to a peripheral IV line, but falls short of emptying into a central vein.

A continuous infusion is primarily used to correct fluid and electrolyte imbalances. This is as opposed to intermittent infusion, when a patient requires medications only at certain times, such as secondary IV and IV push.

The tubing from the bag of fluid being administered that connects to directly to the patient is called the primary tubing. Any additional IVs to be administered are connected to the primary tubing and are called secondary IV, or IV piggyback;[1] this is done instead of placing multiple catheters in the patient. When administering a secondary IV medication, the primary bag is held lower than the secondary bag so that the secondary medication can flow into the primary tubing, rather than fluid from the primary bag flowing into the secondary tubing. The fluid from the primary bag is needed to help flush any remaining medication from the secondary IV from the tubing into the patient.

Some medications are also given by IV “push” or bolus. A syringe containing the medication is connected to an access port in the primary tubing and the medication is administered through the port. The syringe plunger is pressed slowly, if it might irritate the vein or cause a too-rapid effect. Certain medications, such as potassium, are never to be administered by IV push because the spike in medication in the blood from the IV push could be fatal. Once a medicine has been injected into the fluid stream of the IV tubing, there must be some means of ensuring that it gets from the tubing to the patient. Usually this is accomplished by allowing the fluid stream to flow normally and thereby carry the medicine into the bloodstream; however, a second fluid injection is sometimes used, a “flush”, following the injection to push the medicine into the bloodstream more quickly.

Substances that may be infused intravenously include volume expanders, blood-based products, blood substitutes, medications and nutrition.

There are two main types of volume expander: crystalloids and colloids. Crystalloids are aqueous solutions of mineral salts or other water-soluble molecules. Colloids contain larger insoluble molecules, such as gelatin. Blood is a colloid.

The best way to determine if a person will benefit from fluids is by doing a passive leg raise followed by measuring the output from the heart.[4]

Medications may be mixed into the fluids mentioned above. Compared with other routes of administration, such as oral medications, the intravenous route is the fastest way to deliver fluids and medications throughout the body. The bioavailability of the IV medication is 100%, unlike oral medications where much of the medication is lost in digestion before entering circulation. Certain types of medications can only be given intravenously, such as when there is insufficient uptake by other routes of administration such as enterally. Examples include intravenous immunoglobulin and propofol.

A blood product (or blood-based product) is any component of blood which is collected from a donor for use in a blood transfusion. Blood transfusions can be life-saving in some situations, such as massive blood loss due to trauma, or can be used to replace blood lost during surgery. Blood transfusions may also be used to treat a severe anaemia or thrombocytopenia caused by a blood disease. People with hemophilia usually need a replacement of clotting factor, which is a small part of whole blood. People with sickle-cell disease may require frequent blood transfusions. Early blood transfusions consisted of whole blood, but modern medical practice commonly uses only components of the blood, such as fresh frozen plasma or cryoprecipitate.

Blood substitutes (also called ‘artificial blood’ or ‘blood surrogates’) are artificial substances aiming to provide an alternative to blood-based products acquired from donors. The main blood substitutes used today are volume expanders such as crystalloids and colloids mentioned above. Also, ‘oxygen-carrying substitutes’ are emerging.

Buffer solutions are used to correct acidosis or alkalosis. Lactated Ringer’s solution also has some buffering effect. A solution more specifically used for buffering purpose is intravenous sodium bicarbonate.

Parenteral nutrition is feeding a person intravenously, bypassing the usual process of eating and digestion. The person receives nutritional formulas containing salts, glucose, amino acids, lipids and added vitamins.

A standard IV infusion set consists of a pre-filled, sterile container (glass bottle, plastic bottle or plastic bag) of fluids with an attachment that allows the fluid to flow one drop at a time, making it easy to see the flow rate (and also reducing air bubbles); a long sterile tube with a clamp to regulate or stop the flow; a connector to attach to the access device; and Y-sets to allow “piggybacking” of another infusion set onto the same line, e.g., adding a dose of antibiotics to a continuous fluid drip.

An infusion pump allows precise control over the flow rate and total amount delivered.
The volume to be infused (VTBI) of the mainline IV bag is usually programmed for about 50 milliliters less than the stated volume of that IV bag to avoid letting the IV line or tubing run dry. The VTBI for a secondary bag or piggybag should usually be programmed for 30 to 50 milliliters more than is stated to be in that medication IV bag, to make sure that in addition to the bag being emptied, the entire medication dose is flushed through the IV tubing from the mainline bag. Because of its design, the short, secondary IV line cannot run dry. Thus, the registered nurse programs the IV pump for a 50 milliliter bag of IV antibiotics volume to be infused (VTBI) for at least 80 milliliters. The 100 milliliter bag of antibiotics usually needs a VTBI of about 140 milliliters.
In cases where a change in the flow rate would not have serious consequences, or if pumps are not available, the drip is often left to flow simply by placing the bag above the level of the patient and using the clamp to regulate the rate; this is a gravity drip.

The simplest form of intravenous access is by passing a hollow needle through the skin directly into the vein. This needle can be connected directly to a syringe (used either to withdraw blood or deliver its contents into the bloodstream) or may be connected to a length of tubing and thence whichever collection or infusion system is desired.

The most convenient site is often the arm, especially the veins on the back of the hand, or the median cubital vein at the elbow, but any identifiable vein can be used. Often it is necessary to use a tourniquet which restricts the venous drainage of the limb and makes the vein bulge. Once the needle is in place, it is common to draw back slightly on the syringe to aspirate blood, thus verifying that the needle is really in a vein. The tourniquet should be removed before injecting to prevent extravasation of the medication.

Many systems of administration employ a drip chamber, which prevents air from entering the blood stream (air embolism), and allows an estimation of flow rate.

A peripheral cannula is the most common intravenous access method utilized in both hospitals and pre-hospital services. A peripheral IV line (PVC or PIV) consists of a short catheter (a few centimeters long) inserted through the skin into a peripheral vein (any vein not situated in the chest or abdomen). This is usually in the form of a cannula-over-needle device, in which a flexible plastic cannula comes mounted over a metal trocar. Once the tip of the needle and cannula are introduced into the vein via venipuncture, the cannula is advanced inside the vein over the trocar to the appropriate position and secured, the trocar is then withdrawn and discarded. Blood samples may be drawn directly after the initial IV cannula insertion.

Any accessible vein can be used although arm and hand veins are used most commonly, with leg and foot veins used to a much lesser extent. In infants, the scalp veins are sometimes used.

The caliber of needles and catheters can be given in Birmingham gauge or French gauge. A Birmingham gauge of 14 is a very large cannula (used in resuscitation settings) and 24-26 is the smallest. The most common sizes are 16-gauge (midsize line used for blood donation and transfusion), 18- and 20-gauge (all-purpose line for infusions and blood draws), and 22-gauge (all-purpose pediatric line). 12- and 14-gauge peripheral lines are capable of delivering large volumes of fluid very fast, accounting for their popularity in emergency medicine. These lines are frequently called “large bores” or “trauma lines”.

To make the procedure more tolerable for children, medical staff may apply a topical local anaesthetic (such as EMLA or Ametop) to the skin of the chosen venipuncture area about 45 minutes beforehand.

The part of the catheter that remains outside the skin is called the connecting hub; it can be connected to a syringe or an intravenous infusion line, or capped with a heplock or saline lock, a needleless connection filled with a small amount of heparin or saline solution to prevent clotting, between uses of the catheter. Ported cannulae have an injection port on the top that is often used to administer medicine.

In cases of shock, a central venous catheter, a peripherally inserted central catheter (PICC), venous cutdown or intraosseous infusion may be necessary.

If the cannula is not sited correctly, or the vein is particularly fragile and ruptures, blood may extravasate into the surrounding tissues, this situation is known as a blown vein or “tissuing”. Using this cannula to administer medications causes extravasation of the drug which can lead to edema, causing pain and tissue damage, and even necrosis depending on the medication. The person attempting to obtain the access must find a new access site proximal to the “blown” area to prevent extravasation of medications through the damaged vein. For this reason it is advisable to site the first cannula at the most distal appropriate vein.

If a patient needs frequent venous access, the veins may scar and narrow, making any future access extremely difficult or impossible.

قرص demitron ondansetron

A peripheral IV cannot be left in the vein indefinitely out of concern for the risk of infection and phlebitis, among other potential complications. However, recent studies have found that there is no increased risk of complications in patients whose IVs were replaced only when clinically indicated versus patients whose IVs were replaced routinely.[6][needs update] Thus, it is becoming more common to replace IVs only when clinically indicated. There is no need to replace peripheral IVs more frequently than 72–96 hours as long as the IV was placed aseptically.[7]

Catheter shearing is a very infrequent complication, but a very real danger. Shearing occurs when part of the catheter is cut by the sharp bevelled edge of the trochar. The sheared section may completely separate from the main body of the catheter, and become free floating in the blood stream. The majority of the time, it is due to poor technique, but infrequently a poorly manufactured catheter may break from the hub or shear. Infection, and a foreign body embolus are the two threats to the patient.[citation needed]

A rapid infuser can be used if the patient requires a high flow rate and the IV access device is of a large enough diameter to accommodate it. This is either an inflatable cuff placed around the fluid bag to force the fluid into the patient or a similar electrical device that may also heat the fluid being infused.

An injection inherently causes pain when the skin is broken and is medically invasive. In cases in which a choice between intravenous therapy and oral treatment may be made to achieve the same outcome, such as in the case of mild or moderate dehydration treatment (assuming oral rehydration therapy is an option), then one should avoid using intravenous therapy in place of the less invasive oral option.[8] Children in emergency departments being treated for dehydration in particular have better outcomes with oral treatment because it does not cause the pain or risk the complications of an injection.[8]

Cold spray can decrease the pain of putting in an IV.[9]

Any break in the skin carries a risk of infection. Although IV insertion is an aseptic procedure, skin-dwelling organisms such as Coagulase-negative staphylococcus or Candida albicans may enter through the insertion site around the catheter, or bacteria may be accidentally introduced inside the catheter from contaminated equipment. Moisture introduced to unprotected IV sites through washing or bathing substantially increases the infection risks.

Infection of IV sites is usually local, causing easily visible swelling, redness, and fever. If bacteria do not remain in one area but spread through the bloodstream, the infection is called sepsis and can be rapid and life-threatening. An infected central IV poses a higher risk of sepsis, as it can deliver bacteria directly into the central circulation.

Phlebitis is inflammation of a vein that may be caused by infection, the mere presence of a foreign body (the IV catheter) or the fluids or medication being given. Symptoms are warmth, swelling, pain, and redness around the vein. The IV device must be removed and if necessary re-inserted into another extremity.

Due to frequent injections and recurring phlebitis, scar tissue can build up along the vein. The peripheral veins of intravenous drug addicts, and of cancer patients undergoing chemotherapy, become sclerotic and difficult to access over time, sometimes forming a hard, painful “venous cord”.

Infiltration occurs when an IV fluid or medication accidentally enters the surrounding tissue rather than the vein. It may occur when the vein itself ruptures (the elderly are particularly prone to fragile veins due to a paucity of supporting tissues), when the vein is damaged during insertion of the intravascular access device, when the device is not sited correctly, from increased vein porosity or when the entry point of the device into the vein becomes the path of least resistance (e.g. if a cannula is in a vein for some time, the vein may scar and close and the only way for fluid to leave is along the outside of the cannula where it enters the vein). Infiltration is an inadvertent administration of a nonvesicant solution/drug into the tissue, which happens so often when the tourniquet isn’t removed in a timely fashion. Infiltration is characterized by coolness and pallor to the skin as well as localized swelling or edema. It is treated by removing the intravenous access device and elevating the affected limb so that the collected fluids can drain away. Sometimes injections of hyaluronidase can be used to speed the dispersal of the fluid/drug. Infiltration is one of the most common adverse effects of IV therapy[10] and is usually not serious unless the infiltrated fluid is a medication damaging to the surrounding tissue, most commonly a vesicant or chemotherapeutic agent, in which case it is called extravasation and extensive necrosis can occur.[11][12]

This occurs when fluids are given at a higher rate or in a larger volume than the system can absorb or excrete. Possible consequences include hypertension, heart failure, and pulmonary edema.

The human body is at risk of accidentally induced hypothermia when large amounts of cold fluids are infused. Rapid temperature changes in the heart may precipitate ventricular fibrillation.

Administering a too-diluted or too-concentrated solution can disrupt the patient’s balance of sodium, potassium, magnesium, chloride, and other electrolytes. Hospital patients usually receive blood tests to monitor these levels. It is essential to correct these imbalances if they occur, as they can lead to the clinical symptoms of electrolyte imbalance, which, if left untreated, can lead to acidosis/alkalosis, and ultimately death.

A blood clot or other solid mass, as well as an air bubble, can be delivered into the circulation through an IV and end up blocking a vessel; this is called embolism. It is nearly impossible to inject air through a peripheral IV at a dangerous rate. The risk is greater with a central IV.

Air bubbles of less than 30 microliters are thought to dissolve into the circulation harmlessly. A larger amount of air, if delivered all at once, can cause life-threatening damage, or, if extremely large (3-8 milliliters per kilogram of body weight), can stop the heart.

One reason veins are preferred over arteries for intravascular administration is because the flow will pass through the lungs before passing through the body. Air bubbles can leave the blood through the lungs. A patient with a right-to-left shunt is vulnerable to embolism from smaller amounts of air. Fatality by air embolism is rare, although this may be in part because it is so difficult to determine when this is the cause of death.

Intravenous glucose is used in some Asian countries such as Korea as a pick-me-up, for “energy,” but is not a part of routine medical care in the United States where a glucose solution is a prescription drug. Asian immigrants to the United States are at risk if they seek intravenous glucose treatment. It may be had at store-front clinics catering to Asian immigrants, but, despite having no more effect than drinking sugared water, poses medical risks such as the possibility of infection. It is commonly called “ringer.”[13]

IV rehydration was formerly a common technique for athletes.[14] The World Anti-Doping Agency (WADA) prohibits intravenous injection of more than 100mL per 12 hours, except under a medical exemption.[14] The United States Anti-Doping Agency notes that, as well as the dangers inherent in IV therapy, “IVs can be used to change blood test results (such as hematocrit where EPO or blood doping is being used), mask urine test results (by dilution) or by administering prohibited substances in a way that will more quickly be cleared from the body in order to beat an anti-doping test”.[14] Sportspeople suspended after attending boutique IV clinics include footballer Samir Nasri in 2017[15] and swimmer Ryan Lochte in 2018.[16]

Intravenous technology stems from studies on cholera treatment in 1831 by Dr Thomas Latta of Leith.[17]

Intravenous therapy was further developed in the 1930s by Hirschfeld, Hyman and Wanger[18][19] but was not widely available until the 1950s.[20]
In the 1960s, John Myers developed the “Myers’ cocktail”, a non-prescription IV solution of vitamins and minerals marketed as a hangover cure and general wellness remedy.[21] The first “boutique IV” clinic, offering similar treatments, opened in Tokyo in 2008.[21] These clinics, whose target market was described by Elle as “health nuts who moonlight as heavy drinkers”, have been publicized in the 2010s by glamorous celebrity customers.[21]

Intramuscular injection, often abbreviated IM, is the injection of a substance directly into muscle. In medicine, it is one of several alternative methods for the administration of medications (see route of administration). Muscles have larger and more numerous blood vessels than subcutaneous tissue and injections here usually have faster rates of absorption than subcutaneous injections or intradermal injections.[1] Depending on the injection site, an administration is limited to between 2 and 5 milliliters of fluid.

Examples of medications that are sometimes administered intramuscularly are:

In addition, some vaccines are administered intramuscularly:

Platelet-rich plasma injections can be administered intramuscularly.

Certain substances (e.g. ketamine) are injected intramuscularly for recreational purposes.

قرص demitron ondansetron

Possible sites for IM injection include: deltoid, dorsogluteal, rectus femoris, vastus lateralis and ventrogluteal muscles.[2] Sites that are bruised, tender, red, swollen, inflamed or scarred are avoided.[1]

The deltoid muscle site (upper arm) is recommended for use with injections of small volume, usually equal or less than 2 ml, including vaccinations.[2] This site is not recommended for repeated injections, due to its small area, it is difficult to rotate the injection site.[2] To locate the site, palpate the lower edge of the acromion process. Inject in the upside down triangle that forms with its base at the acromion process and its midpoint in line with the axilla.[1]

The ventrogluteal site (hip) is recommended for injections requiring a larger volume to be administered, greater than 1 ml, and for medications known to be irritating, viscous or oily. It is also given for narcotic, antibiotic, sedative and anti-emetic medications.[2] To locate the ventrogluteal site, place the palm of your hand over the greater trochanter, with the fingers facing the patient’s head. The right hand is used for the left hip and left hand is used for the right hip. Place the index finger on the anterior superior iliac spine and run the middle finger back along the iliac crest. The injection is given in the center of the triangle that is formed.[1]

The vastus lateralis site is the recommended site for infants less than 7 months old and those unable to walk, with loss of muscular tone.[2] To locate the site, divide the front thigh into thirds vertically and horizontally to make nine squares and inject in the outer middle square.[1]

It is also recommended for epinephrine autoinjectors, in such cases in the middle of the outer side of the thigh, corresponding to the location of the vastus lateralis muscle.[3]

The dorsogluteal (buttock) site is not recommended for use in any patient population due to its location near major blood vessels and nerves, as well as having inconsistent depth of adipose tissue, with very few injections in this area injected to the correct depth to administer as a true intramuscular injection.[2][4] Use of this site is associated with skin and tissue trauma, muscle fibrosis and contracture, haematoma, nerve palsy and paralysis, as well as infectious processes such as abscess and gangrene.[2] Despite the goal of healthcare in many countries to follow evidence based practices, this site is commonly preferred by healthcare professionals against research recommendation, often due to a lack of knowledge surrounding alternative sites for injection.[5] The injection site is located by dividing the buttock into four with a plus (+) shaped cross, and administering the injection in the upper outer quadrant. This is the only intramuscular injection site for which research recommends aspiration (drawing back) of the syringe prior to injection, due to higher likelihood of accidental intravenous administration in this area.[2]

The selected site is cleansed with an antimicrobial and is allowed to dry. It is injected with the dominant hand using a quick, darting motion perpendicular to the patient’s body at an angle between 72 and 90 degrees, as a faster injection is less painful. The needle is then stabilized with the nondominant hand while the dominant hand slides to the plunger to slowly instill the medication, as a rapid injection causes more discomfort. The CDC does not recommend the outdated practice of aspirating for blood to rule out injecting into a blood vessel. The needle is withdrawn at the same angle inserted. Using the “Z track” or zigzag technique is recommended, where the skin is pulled and held down to one side with the nondominant hand about an inch and after the needle is withdrawn the displaced skin is allowed to return to its normal position. This is to ensure that the medication does not leak back along the needle track. Gentle pressure is applied with a gauze but the site is not massaged to prevent forcing the medication into subcutaneous tissue.[6]

اندانسترون (به انگلیسی: Ondansetron)

نامهای تجارتی : Demitron – Zofran

رده درمانی: ضد استفراغ .

رده فارماکولوژیک: آنتاگونیست گیرنده سروتونین

قرص demitron ondansetron

اشکال دارویی: قرص روکش دار ۴ میلی گرمی، محلول خوراکی ۴ میلی گرم در ۵ سی سی، آمپول ۲ میلی گرم در سی سی، ۲ سی سی، و ۴ سی سی.

اندانسترون اثرات ضد استفراغ خود را، با اثرات آنتاگونیستی گیرنده‎های سروتونین، در انتهای اعصاب واگ (عصب واگ) و گیرنده‌های مرکزی آن در مرکز استفراغ اعمال می‌کند و بدین طریق با مهار کردن رفلکس استفراغ، از تهوع و استفراغ جلوگیری می‌کند.

دربالغین و کودکان بزرگتر از ۴ سال : ۳۰ دقیقه قبل از شروع شیمی درمانی، ۰٫۱۵ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، از راه وریدی و در خلال ۱۵ دقیقه انفوزیون می‌شود و سپس ۰٫۱۵ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، ۴ و ۸ ساعت بعد از دوز اول تجویز می‌شود. همچنین می‌توان دارو را به صورت دوز واحد و به میزان، ۳۲ میلی گرم، ۳۰ دقیقه قبل از شیمی درمانی تجویز نمود.

روش دیگر: در بالغین و کودکان بزرگتر از ۱۲ سال : ۸ میلی گرم از راه خوراکی دو بار در روز تجویز می‌شود . دارو باید ۳۰ دقیقه قبل از شروع شیمی درمانی و سپس ۸ ساعت بعد از دوز اول تکرار شود و سپس ۸ میلی گرم هر ۱۲ ساعت تا دو روز بعد از اتمام شیمی درمانی تجویز می‌شود.

در کودکان سنین ۴ تا ۱۲ سال : ۴ میلی گرم از راه خوراکی، سه بار در روز تجویز می‌شود. ترتیب تجویز دارو، مشابه بالغین است.

دربالغین : ۸ میلی گرم، از راه خوراکی، سه بار در روز تجویز می‌شود.

در بالغین : ۱۶ میلی گرم، از راه خوراکی یک ساعت قبل از بیهوشی یا ۴ میلی گرم از راه وریدی بلافاصله قبل بیهوشی یا به فاصله کوتاهی بعد از عمل تجویز می‌شود.

نکته: در نارسایی کبد باید اندانسترون را، با احتیاط تجویز کرد.

مجری طرح پایلوت : انجمن داروسازان اصفهان

تحت نظارت معاونت غذا و دارو

مسئولیت صحت اطلاعات بر عهده داروخانه می باشد

*دریافت دارو فقط بصورت حضوری در محل داروخانه و با نسخه کامل امکان پذیر است*

‎اندانسترون
‎اندانسترون یک داروی ضد تهوع می باشد . این دارو به عنوان مهار کننده ی گیرنده ی سروتونین شناخته می شود.

قرص demitron ondansetron

(فراورده های دمیترون محصول شرکت تهران شیمی)

‎این دارو با اثر بر روی ماده ای شیمیایی به نام سروتونین که بطور طبیعی در بدن وجود دارد ، تهوع را مهار می کند .
‎شیمی درمانی ، اشعه درمانی و جراحی شرایطی هستند که منجر به افزایش ترشح سروتونین در بدن می شوند . سروتونین آزاد شده در بدن با اتصال به گیرنده های نوع سوم هیستامین در مغز منجر به وقوع تهوع می شوند . اندانسترون با مسدود کردن این گیرنده ها دسترسی آن ها به سروتونین را مهار می نماید و بدین ترتیب تهوع کنترل می گردد.‎
پیش از مصرف اندانسترون
– در صورت بارداری یا شیردهی به پزشک اطلاع دهید .
– در صورت سابقه ی مشکلات کبدی ، ضربان قلب نامنظم و حساسیت دارویی پزشک خود را مطلع نمایید .
-از آنجا که این دارو می تواند در عملکرد داروهای دیگر در بدن اختلال ایجاد کند لازم است پیش از شروع مصرف لیستی از کلیه ی داروهای مصرفی خود در اختیار پزشک یا داروسازتان قرار دهید.

‎نحوه ی مصرف صحیح اندانسترون
– اندانسترون را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف نمایید . معمولا در صورتی که این دارو جهت تهوع ناشی از شیمی درمانی یا اشعه درمانی تجویز شده باشد ، یک نوبت آن باید نیم تا یک ساعت قبل از شروع درمان مصرف شود و ممکن است لازم باشد مصرف این دارو را چند روز ( تا ۵ روز یا بیشتر ) ادامه دهید .
– این دارو به صورت قرص و محلول خوراکی ۴ میلی گرمی و آمپول تزریقی ۲میلی گرمی موجود است. قرص و محلول خوراکی معمولاً هر ۱۲ ساعت یک بار تجویز می شوند .
– در صورتی که اندانسترون را جهت تهوع ناشی از عمل جراحی مصرف می نمایید ، اولین دوز آن باید کمی پیش از شروع جراحی مصرف گردد .

‎توصیه های دارویی اندانسترون
– اثر اندانسترون یک ساعت پس از مصرف یا بیشتر شروع می شود . در صورتی که با مصرف یک قرص تا یک ساعت تهوع شما برطرف نگردید ، می توانید یک قرص دیگر نیز مصرف نمایید .
– حتی در صورتی که میل به غذا و نوشیدنی ندارید، سعی کنید آب به مقدار کافی مصرف کنید تا بدنتان دچار کم آبی نشود. همچنین علاوه بر سه وعده غذایی اصلی، سعی کنید میان وعده های کوچک و ساده ای نیز برای خود در نظر بگیرید.
– در مصرف طولانی مدت این دارو در صورتی که سابقه ی بیماری های قلب و عروق دارید حتما تحت نظر پزشک خود باشید و آزمایشات و معاینات دوره ای را انجام دهید .

‎عوارض شایع اندانسترون
_برای سردرد احتمالی ناشی از مصرف این دارو از داروساز خود درمورد داروی ضد درد مناسب سوال بفرمایید.
‎- در صورت بروز یبوست، یک رژیم غذایی متعادل سرشار از فیبر و مصرف مایعات و آب کافی توصیه می شود. با این حال در صورتی که یبوست طولانی شد به پزشک خود مراجعه نمایید .
– احساس گرما و بر افروختگی با مصرف اندانسترون ممکن است در شما ایجاد شود لذا در این مدت از لباس های سبک و خنک استفاده نمایید .

مشاهده و خرید داروهای گوارشی با منشاء گیاهی از داروخانه اینترنتی دارویاب

چنانچه در خصوص “اندانسترون” سوالی دارید، عارضه خاصی مشاهده نموده اید و یا مطلب ویژه ای به نظرتان می رسد با دیگران به اشتراک بگذارید

مدپلاس

دسترسی سریع :

مقدار مصرف دمیترون برای /شیمی درمانی/جراحی/پرتو درمانی

عوارض جانبی دمیترون

دمیترون و بارداری

قرص demitron ondansetron

اختلالات دارویی

مقدار مصرف داروی دمیترون

دمیترون | اندانسترون

نام های مختلف : Ondansetron , demitron، Zofran ، Zuplenz

در این مطلب به طور مفصل راجب داروی دمیترون , انواع مختلف آن مثل قرص دمیترون , آمپول , عوارض جانبی دمیترون , نحوه مصرف و کاربرد و میزان مصرف دمیترون در دوز های مختلف صحبت میکنیم .

اندانسترون مواد شیمیایی که می تواند باعث تحریک حالت تهوع و استفراغ گردد را در بدن مسدود می کند. این دارو برای پیشگیری از حالت تهوع و استفراغی تجویز می گردد که معمولا به خاطر جراحی، شیمی درمانی در بیماری سرطان یا پرتودرمانی ایجاد می شود. اندانسترون ممکن است برای مقاصدی به کار رود که در این لیست بیان نشده است.

اگر از آپومرفین استفاده می کنید نباید از اندانسترون استفاده کنید. اگر به این دارو یا داروهایی همچون گرانیسترون ، دولاسترون و پالونوسترون حساسیت دارید نباید از آن استفاده کنید. اگر به بیماری کبدی مبتلا هستید یا سابقه شخصی یا فامیلی در مورد سندرم QT دارید قبل از مصرف اندانسترون، این مورد را به پزشک معالج خود اطلاع دهید. اگر به بیماری فنیل کتونوریا مبتلا هستید این موضوع را نیز به پزشک خود بگویید. عوارض جانبی جدی اندانسترون در برگیرنده تاری دید یا از دست دادن موقت بینایی، ضربان قلب آهسته، مشکل در تنفس،اضطراب،بی قراری، لرزش، ادرار کمتر از حد معمول یا نداشتن ادرار است. اگر هر کدام از این عوارض جانبی را در خود مشاهده کردید، مصرف این دارو را متوقف کنید و با پزشک خود مشورت نمایید. اندانسترون ممکن است تفکر یا پاسخدهی شما را مختل کند. اگر رانندگی می کنید یا فعالیتی را انجام می دهید که نیازمند هوشیاری است بسیار مراقب این دارو باشید.

قبل از مصرف اندانسترون نکات زیر را مد نظر داشته باشید:

اگر شرایط زیر را داشتید از مصرف اندانسترون خودداری کنید:

برای اینکه مطمئن شوید این دارو برای شما بی خطر است، اگر شرایط زیر را داشتید حتما به پزشک خود اطلاع دهید:

اندانسترون به جنین آسیبی وارد نمی کند با این حال اگر باردار هستید حتما این موضوع را به پزشک خود اطلاع دهید. هنوز مشخص نیست که اندانسترون می تواند از شیر مادر عبور کند یا خیر. پس اگر کودک شیرخوار دارید بهتر است این مورد را نیز به اطلاع پزشک خود برسانید. این دارو را نمی توان در کودکان زیر 4 سال مورد استفاده قرار داد.

این دارو باید دقیقا طبق تجویز پزشک مصرف شود. تمامی دستورالعمل هایی که بر روی برچسب وجود دارد را دنبال کنید. از مصرف کمتر یا بیشتر دارو به صورت خودسرانه خودداری کنید. اندانسترون را می توان به همراه غذا یا بدون غذا مصرف کرد. اولین دوز معمولا قبل از شروع جراحی، شیمی درمانی یا پرتو درمانی مصرف می شود. در مورد دوز مصرف طبق دستور پزشک عمل کنید. این دارو را با یک لیوان آب سر پر مصرف کنید. برای مصرف قرص سریع بازشونده( قرصی که در دهان حل می شود) به موارد زیر توجه داشته باشید:

برای استفاده از اندانسترونی که به صورت فیلم قابل حل خوراکی است باید موارد زیر را مد نظر داشته باشید:

شما می توانید اندازه داروی مایع را با استفاده از سرنگ های مخصوص اندازه گیری کنید. اگر دستگاهی برای اینکار ندارید از داروخانه تهیه نمایید. دارو را در دمای اتاق و به دور از رطوبت، گرما و نور نگه دارید. داروی مایع را در یک موقعیت بلند بگذارید.

به محض یادآوری، دوز فراموش شده را مصرف کنید. اگر زمان دوز بعدی فرا رسیده است مصرف دوز قبلی را فراموش کنید و از آن بگذرید. برای جبران دوز فراموش شده از مصرف داروی بیشتر پرهیز کنید.

اگر فردی در مصرف این دارو زیاده روی کرده باشید باید بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید. علامت اوردوز شامل از دست دادن ناگهانی دید، یبوست شدید، احساس سبکی سر یا ضعف و غش است.

این دارو ممکن است تفکر و پاسخدهی شما به شرایط موجود را مختل کند. اگر رانندگی می کنید یا در حال انجام فعالیت هایی هستید که به هوشیاری نیاز دارد حتما مراقب باشید.

اگر واکنش‌های آلرژیک به این دارو داشتید حتما به پزشک مراجعه کنید. این واکنش ها شامل بثورات جلدی، کهیر، تب، لرز، مشکل در تنفس، تورم صورت، لب ها، زبان یا گلو است. اگر موارد زیر را در خود مشاهده کردید حتما با پزشک خود تماس بگیرید:

عوارض جانبی اندانسترون شامل موارد زیر است:

تمامی عوارض جانبی این دارو در لیست بیان نشده است. اگر نشانه های دیگری داشتید حتما با پزشک معالج خود تماس بگیرید.

مقدار دوز معمولی برای بزرگسالان برای درمان حالت تهوع و استفراغ بعد از شیمی درمانی شامل موارد زیر است:

خوراکی:

شیمی درمانی با امتوجنیک بالا:

مقدار دوز پیشنهادی: 24 میلی گرم داروی خوراکی ،30 دقیقه قبل از شروع اولین روز شیمی درمانی

شیمی درمانی با امتوجنیک متوسط:

مقدار دوز پیشنهادی: 8 میلی گرم داروی خوراکی ، دو بار در روز. اولین دوز معمولا 30 دقیقه قبل از آغاز شیمی درمانی مصرف می شود و دوز بعدی 8 ساعت بعد مورد استفاده قرار می گیرد. سپس 8 میلی گرم داروی خوارکی دوبار در روز( هر 12 ساعت یکبار) برای یک یا دو روز بعد از تکمیل شیمی درمانی باید مصرف شود.

تزریقی:

مقدار دوز پیشنهادی: 0.15 mg/kg IV . اولین دوز 30 دقیقه قبل از آغاز شیمی درمانی تزریق می شود. دوز بعدی 4 و 8 ساعت بعد از اولین دوز تزریق خواهد شد.

حداکثر دوز: 16 میلی گرم برای هر دوز

برای اطلاع دقیق از دوز دارو به این مطلب از مدپلاس مراجعه کنید :

مقدار مصرف داروی دمیترون

خوراکی:

مقدار دوز پیشنهادی: 16 میلی گرم از داروی خوارکی یک ساعت قبل از تزریق داروی بیهوشی مصرف می شود.

قرص demitron ondansetron

تزریقی:

مقدار دوز پشنهادی: 4 mg IV بلافاصله قبل از تزریق داروی بیهوشی یا بعد از جراحی مصرف می شود.

گزینه جایگزین: 4 mg IM

مقدار دوز پیشنهادی: 8 میلی گرم داروی خوراکی سه بار در روز

قرار گرفتن کل بدن در معرض تابش: 8 میلی گرم داروی خوراکی یک یا دو ساعت قبل از هر پرتودرمانی

پرتودرمانی با دوز بالا تا شکم: 8 میلی گرم داروی خوراکی؛ یک یا دو ساعت قبل از پرتودرمانی مصرف می شود. دوزهای بعدی هر 8 ساعت یکبار بعد از اولین دوز و یک الی دو روز بعد از تکمیل درمان مصرف خواهد شد.

پرتودرمانی Daily Fractionated: 8 میلی گرم داروی خوراکی یک یا دو ساعت قبل از پرتودرمانی مصرف می شود. دوز بعدی معمولا هر 8 ساعت یکبار بعد از اولین دوز مصرف خواهد شد.

کاربرد:

از حالت تهوع و استفراغ مرتبط با پرتودرمانی جلوگیری می کند.

تزریقی:

یک ماهه تا 12 ساله:

کمتر از 40 کیلوگرم:

مقدار دوز پیشنهادی: 0.1 mg/kg IV دو الی پنج دقیقه قبل/ به دنبال تزریق داروی بیهوشی یا بعد از جراحی

40 کیلوگرم یا بیشتر:

مقدار دوز پیشنهادی: 4 mg IV، دو الی پنج دقیقه قبل/ به دنبال تزریق داروی بیهوشی یا بعد از جراحی .

کاربرد: از حالت تهوع و استفراغ بعد از جراحی جلوگیری می کند.

خوراکی:

4 الی 11 ساله:

مقدار دوز پیشنهادی: 4 میلی گرم سه بار در روز. اولین دوز مصرف 30 دقیقه قبل از آغاز شیمی درمانی خواهد بود. دوزهای بعدی نیز 4 الی 8 ساعت بعد از اولین دوز مصرف می شود. سپس 4 میلی گرم داروی خوراکی سه بار در روز مورد استفاده قرار می گیرد.

12 سال به بالاتر:

دوز پیشنهادی: 8 میلی گرم دوبار در روز. اولین دوز 30 دقیقه قبل از آغاز شیمی درمانی است و دوزهای بعدی 8 ساعت بعد مصرف می شود. سپس 8 میلی گرم از داروی خوارکی دو بار در روز برای یک یا دو روز بعد از تکمیل شیمی درمانی استفاده خواهد شد.

تزریقی:

6 ماهه تا 18 سال:

مقدار دوز پیشنهادی: 0.15 mg/kg IV، اولین دوز 30 دقیقه قبل از آغاز شیمی درمانی تزریق می شود. دوزهای بعدی 4 الی 8 ساعت بعد از اولین دوز خواهد بود.

حداکثر دوز: 16 میلی گرم( در هر دوز)

برای رفع تهوع داروی موثری مثل دومپریدون 10 را هم مد نظر داشته باشید .

اگر مقدار خاصی از داروهایی همچون آنتی بیوتیک ها، داروهای ضدافسردگی؛ داروهای تنظیم کننده تپش قلب؛داروهای ضد جنون و داروهای درمان سرطان، HIV، مالاریا در یک زمان معین به همراه اندانسترون مصرف شود می تواند باعث ایجاد مشکلات قلبی شدید گردد. در مورد تمامی داروهایی که استفاده می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. مصرف این دارو به همراه داروهای خاصی می تواند باعث افزاش سطح سروتونین گردد. این شرایط به سندرم سروتونین معروف است و می تواند کشنده باشد. اگر داروهای زیر را مصرف می کنید حتما به پزشک خود اطلاع دهید:

این لیست کامل نیست . اگر دارویی را مصرف می کنید حتما به پزشک خود اطلاع دهید. برخی از داروهای بدون نسخه نیز ممکن است با این دارو تداخل داشته باشد یا عوارض بدی ایجاد نماید پس به این موضوع نیز توجه داشته باشید.

مطلب قبلی

سونوگرافی چیست؟

مطلب بعدی

تیپ شخصیتی INTP : متفکر

سوماتروپین

آلپرازولام Alprazolam

آمپی سیلین

جنتامایسین

کلرامفنيکل | Chloramphenicol

تهیه روغن گل سرخ در خانه

ایمیل شما نمایش داده نخواهد شد

مشخصات من را ذخیره کن

کد کپچا *

دریافت مطالب جدید , اخبار و اطلاعیه ها در ایمیل شما

از عضویت شما سپاسگذاریم . ایمیل خود را جهت تایید بررسی کنید

مطالب تصادفی

دستگاه‌های خواب و آسیب شنوایی در نوزادان

حسادت کودک نسبت به میهمان تازه وارد

آموزش در دوران کودکی

درمان زخم های بدن به صورت طبیعی

5 اشتباه بزرگ در مورد رژیم غذایی و آرتروز

حجامت نقش مهمی در پیشگیری از بیماری‌ها دارد

آیا میدانید درد سینه ها در خانم ها نشانه از چیست ؟

اسطوخودوس

چه موادی را در سالاد استفاده کنیم ؟

روش های کاهش خر و پف

ارتباط بین رابطه جنسی و سرطان پروستات

آشنایی با فواید گلابی

خواص مختلف رنگ های انگور

وقتی چیزی در گلوی بچه‌ گیر کرد چه کنیم ؟

عوارض بیماری دیابت چیست؟

گیاهان تهدید کننده سلامت کودک

رژیم سبزیجات برای دیابت نوع دو مفید است

نکاتی از آموزش جنسی کودکان

حساسیت پاییزی چگونه اتفاق می افتد؟

زمانی که سیســتم ایمنی پیام هــای غلطی را به پوســت می فرســتد و باعث رشــد بیشتر ســلول های آن می شــود؛ چندین لایه ســلول مرده به شکل پوســته های ســفید رنگ در سطح پوست تجمع پیدا می کنند.

(بیشتر بخوانید : پسوریازیس )

URL: http://tumj.tums.ac.ir/article-1-6574-fa.html

نشانی: بلوار کشاورز، خیابان قدس، خیابان ایتالیا، پلاک ۴۹، طبقه هفتم، مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تلفکس ۳-۴۲۹۱۰۷۰۲

قرص demitron ondansetron

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2019 All Rights Reserved | Tehran University Medical Journal TUMS Publications

قرص دمیترون یا ( Demitron ) که با نام اندانسترون نیز در بازار یافت میشود با بلاک کردن فعالیت مواد شیمیایی موجود در بدن از ایجاد تهوع و استفراغ جلوگیری می‌کند. قرص دمیترون برای جلوگیری از تهوع و استفراغ بعد از جراحی، شیمی درمانی سرطان یا درمان با اشعه استفاده می شود.

عوارض جانبی قرص دمیترون عبارت اند از : تاری دید و یا از دست دادن چند دقیقه ای یا چند ساعتی بینایی، کاهش ضربان قلب، مشکلات تنفسی، اضطراب، تحریک، لرزش بدن و ادرار ناخوداگاه . در صورت داشتن هر یک از این عوارض، مصرف این دارو را متوقف کنید و به پزشک مراجعه کنید.

اگر رانندگی می‌کنید و یا کاری که نیاز به هوشیاری دارد انجام می‌دهید مراقب باشید زیرا قرص دمیترون ممکن است تفکر و واکنش سریع را در بدن مختل کند. موارد گفته شده تمام عوارض این دارو نیست بلکه بسته به شرایط سنی و بدنی در هر فردی متفاوت است.

اگر به حساسیت به این دارو یا داروهای مشابه مانند دلاسترون (Anzemet)، گرانیزترون (Kytril) یا پالوسوئترون (Aloxi) مبتلا هستید، نباید از آن استفاده کنید. همچنین اگر مبتلا به بیماری کبد نظیر کبد چرب یا سابقه شخصی یا خانوادگی و سندرم QT هستید بهتر است قبل از مصرف با پزشک مشورت نمایید.

قرص demitron ondansetron

قرص دمیترون به جنین آسیب نمی رساند اما برای اطمینان از صحت علائم بارداری با پزشک مشورت نمایید.

هنوز مشخص نشده است که آیا قرص دمیترون به شیر مادر منتقل می شود یا می تواند به نوزاد آسیب برساند. در صورتی که شیردهی می کنید، در این رابطه نیز با پزشک خود مشورت نمایید. قرص دمیترون برای افراد کوچکتر از ۴ سال سن تجویز نمی‌شود.

قرص را در بسته بندی خود نگه دارید . قرص را از طریق فویل فشار ندهید زیرا ممکن است به قرص آسیب بزنید. برای باز کردن قرص و قرار دادن آن در دهان سعی کنید از دست های خشک استفاده کنید. بعد از گذاشتن قرص در دهان بگذارید کم کم در دهان حل شود و دقت کنید که کامل آن را قورت ندهید. قرص دمیترون را می توان با غذا یا بدون آن مصرف کرد.

اولین دوز معمولا قبل از شروع عمل جراحی، شیمی درمانی یا پرتو درمانی می باشد. دستورالعمل دکتر خود را جدی بگیرید و طبق آن عمل کنید. قرص دمیترون را با یک لیوان آب بنوشید.

دارو مایع را با دوز سرنگ، یا با یک قاشق مخصوص یا فنجان دارویی، تهیه کنید. محل نگهداری دارو بایداز رطوبت، گرما و نور به دور باشد و همچنین دارو را در محلی مناسب قرار دهید.

زیاد مصرف کردن این دارو باعث یبوست شدید، احساس سرگیجه ، سردرد ، تب، لرز، تورم چهره و یا غش کردن می شود. لذا با داشتن این علایم به پزشک یا اورژانس مراجعه کنید.

دهانی : ۱۶ میلی گرم خوراکی ۱ ساعت قبل از خواب

تزریقی : ۴ میلی گرم (بدون تجزیه) بلافاصله قبل از خواب یا بعد از عمل (و داشتن تهوع و / یا استفراغ در عرض ۲ ساعت بعد از عمل)

این دارو درصورتی که فرد دچار مشکلاتی از قبیل ناراسایی کبدی باشد منع مصرف دارد .

قرص دمیترون می تواند مشکل جدی قلبی ایجاد کند، به ویژه اگر همزمان از داروهای خاصی استفاده می کنید، از جمله آنتی بیوتیک ها، داروهای ضد افسردگی، داروهای قلبی، داروهای ضدویروسی و داروهایی برای درمان سرطان، مالاریا، ایدز استفاده می‌شوند. لیست تمام داروهایی که همزمان با قرص دمیترون استفاده می کنید را در اختیار پزشک خود قرار دهید.

این دارو با برخی از دارو های زیر میتوانید در سو های مختلف درمان عمل کنند :

به یاد داشته باشید، این دارو و تمام داروهای دیگر را از دسترس کودکان دور نگه دارید و هرگز داروهای خود را با دیگران به اشتراک نگذارید.

منبع : ویکی سرا

ترجمه توسط: نوین ادمین

تاریخ ثبت مقاله در ویکی سرا: ۲۸ مهرماه ۹۷

نکته:این مقاله به محض دریافت اطلاعات جدید بروز خواهد شد.

تمامی حقوق و محتوای این وبسایت برای مجله دانستنی های ویکی سرا محفوظ است و کپی برداری پیگرد قانونی خواهد داشت .

نام کاربری یا ایمیل

رمز عبور

مرا به خاطر بسپار

الف) جلوگیری از تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی، از جمله در موارد تجویز مقادیر زیاد سیس پلاتین.
ب) جلوگیری از تهوع و استفراغ ناشی از پرتودرمانی.
پ) جلوگیری از تهوع و استفراغ بعد از جراحی.

اثر ضداستفراغ: مکانیسم اثر این دارو به طور کامل مشخص نشده است. با این وجود، اندانسترون یک آنتاگونیست گیرنده دوپامین نیست. از آنجا که گیرنده‌های سروتونین نوع 5-HT3 هم در محیط بر روی پایانه‌های عصب واگ و هم در مرکز منطقه ماشه‌ای گیرنده‌های شیمیایی وجود دارند ، این که اثر ضد استفراغ اندانسترون به واسطه اثر مرکزی، محیطی، یا هر دوی آن است معلوم نیست.

حساسیت مفرط به دارو.
موارد احتیاط: نارسایی کبدی، آلرژی به آنتاگونیست‌های گیرنده سروتونین، مصرف همزمان با داروهایی که منجر به طولانی شدن فاصله QT می‌ گردند (به صورت وابسته به دوز می‌ تواند بر ECG اثر بگذارد ).
قرص‌های خوراکی حاوی آسپارتام هستند؛ در بیماران مبتلا به فنیل کتونوری با احتیاط مصرف شود.

اعصاب مرکزی: سردرد، کسالت، خستگی، سرگیجه، رخوت، اضطراب، تب، خواب آوری.
دستگاه گوارش: اسهال، یبوست، درد شکم، خشکی دهان
كبد: افزایش گذرای غلظت AST و ALT
پوست: بثورات جلدی
سایر عوارض: درد عضلانی – اسکلتی، لرز، احتباس ادرار، درد قفسه سینه، واکنش در محل تزریق، تب، هیپوکسی، اختلالات قاعدگی، هایپوتانسیون، آنافیلاکسی.

اندانسترون توسط سیتوکروم P-450 متابولیزه می‌ شود؛ بنابراین، القاکننده‌ها یا مهارکننده‌های آنزیم سیتوکروم P-450 ممکن است کلیرانس و نیمه عمر دارو را تغییر دهند. با این وجود، تنظیم مقدار مصرف دارو ضروری نیست. کارموستین، سیسپلاتین و اتوپوزید بر فارماکوکینتیک اندانسترون اثری ندارند.

قرص demitron ondansetron

FDA طبقه بندی: B.

ترشح دارو در شیر مادر مشخص نیست. رعایت احتیاط توصیه شده است.

برای اطلاع از مقدار و نحوه مصرف دارو با پزشک مشورت کنید.

اندانسترون بعد از رقیق شدن با کلرورسدیم 9/0 درصد، دکستروز 5 درصد در آب، دکستروز 5 درصد و کلرورسدیم 9/0 درصد به مدت 48 ساعت در دمای اتاق پایدار می‌ ماند.
فرم رقیق شده دارو را می‌ توان طی 5-2 دقیقه تزریق کرد.
جهت انفوزیون، دارو را در ml 50 از محلول دارای سازگاری رقیق نموده و طی 15 دقیقه انفوزیون شود.
در بیمارانی که تحت اعمال جراحی شکمی قرار می‌ گیرند از نظر ایلئوس، اتساع شکمی و یا هر دو این موارد کنترل گردند.
به بیمارانی که فنیل کتونوری دارند در مورد قرص ‌های خوراکی دارو اخطار داده شود.

1- در صورت بروز عوارض جانبی با پزشک تماس بگیرد.
2- در صورت استفاده از قرص، بلافاصله قبل از مصرف از پوشش خارج شود. قرص را روی زبان قرار داده و ببلعید و نیازی به مصرف قرص با مایعات نیست.
مصرف در سالمندان: هیچ مشکل وابسته به سن با دارو گزارش نشده است.
مصرف در كودكان: در رابطه با مصرف دارو در کودکان 6 ماهه و کوچکتر جهت پیشگیری از تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی و در کودکان زیر یک ماه جهت جلوگیری از تهوع و استفراغ پس از جراحی اطلاعات کمی وجود دارد.

Injection: 2 mg/ml, 2ml, 2 mg/ml, 4ml
Tablet: 4mg
Solution: 4 mg/5ml

شهر دارو تولید شده TABLET ONDANSETRON (SHAHRDAROU) 4MG TAB
عبیدی تولید شده TABLET ONDANSETRON-ABIDI® 4MG TAB

اكسیر     تولید شده     AMPOULE     ONDANSETRON-EXIR® 8MG/4ML AMP
تهران شیمی     تولید شده      AMPOULE     ONDANSETRON HCL 8MG/4ML AMP
تهران شیمی     تولید شده AMPOULE     ONDANSETRON HCL 4MG/2ML AMP

عبیدی تولید شده SYRUP ONDANSETRON-ABIDI® 4MG/5ML 60ML SYRUP

تهران شیمی تولید شده Tablet DEMITRON®
تهران شیمی تولید شده Ampul DEMITRON®

${Body}

بانک اطلاعات

ابزارهای بارداری و زایمان

ابزارهای رشد کودک

ابزارهای سنجش سلامت

پاسخ سوالات بر اساس تاریخ پرسش سوال

مطلب از سایر رسانه ها

مطالب پر بازدید

مطالب پیشنهادی

در مورد قرص دمیترون چه می دانید؟ آیا شما آن را با اندانسترون می شناسید؟ از عوارض این دارو با خبر هستید؟ آیا می دانید که این دارو حتما باید با تجویز پزشک و زیر نظر ایشان مصرف گردد؟ چون می تواند عوارض شدید و خطرناکی مثل سندروم سروتونین ایجاد کند. برای کاهش عوارض آن باید بهترین دوز مصرف نسبت به سن و شرایط بیماری شما تجویز گردد. در این بخش از داروهای دکتر سلام در مورد علل مصرف، تداخلات دارویی، عوارض، نحوه مصرف این دارو، نکاتی که باید حین مصرف آن رعایت کنید و مراقبت های تخصصی – پرستاری صحبت خواهیم کرد.

یکی از داروهایی که برای پیشگیری از حالت تهوع و استفراغ مورد استفاده قرار می گیرد، دمیترون (Demitron) می باشد. البته تهوعی که ناشی از موارد زیر باشد:

قرص demitron ondansetron

نام دیگر این دارو، اندانسترون می باشد که عملکرد آن دسته از مواد شیمیایی موجود در بدن که می توانند حالت تهوع و استفراغ ایجاد کنند را بلوکه می کند و از نظر نوع عملکرد، جزء رده دارویی آنتاگونیست گیرنده سروتونین است. این دارو در بعضی از بیماران به تنهایی باعث کاهش حالت تهوع می شود ولی در بعضی دیگر، حتما باید با داروهای دیگر تجویز گردد. به یاد داشته باشید که این دارو حتما باید توسط پزشک متخصص، تجویز گردد. بنابراین از مصرف خودسرانه پرهیز کنید.

دوز مصرفی دارو به موارد زیر بستگی دارد:

دوز مصرفی توسط پزشک معالج تعیین می شود ولی دوز معمولی و شایع آن به شرح زیر می باشد:

دوز بزرگسالان (سنین 18-64 سال)

شیمی درمانی با احتمال زیاد بروز تهوع:یک دوز 24 میلی گرمی – 30 دقیقه قبل از شروع درمان

شیمی درمانی با احتمال کم بروز تهوع: 8 میلی گرم – 30 دقیقه قبل از شیمی درمانی – هشت ساعت بعد، می توانید 8 میلی گرم دیگر مصرف کنید. برای 1-2 روز پس از شیمی درمانی، می توانید 8 میلی گرم دو بار در روز مصرف کنید.

دوز کودکان (سنین 12 تا 17 سال)

شیمی درمانی با احتمال کم بروز تهوع: 8 میلی گرم – 30 دقیقه قبل از شیمی درمانی – چهار و هشت ساعت بعد از اولین دوز، می توانید به کودک 8 میلی گرم دیگر بدهید. برای 1-2 روز پس از شیمی درمانی، آنها می توانند 8 میلی گرم سه بار در روز مصرف کنند.

دوز کودکان (سنین 4 تا 11 سال)

شیمی درمانی با احتمال کم بروز تهوع : 4 میلی گرم به مدت 30 دقیقه قبل از شیمی درمانی – چهار و هشت ساعت بعد از اولین دوز، کودک شما می تواند 4 میلیگرم دیگر مصرف کند. برای 1-2 روز پس از شیمی درمانی، می توانید به کودک 4 میلی گرم 3 بار در روز بدهید.

دوز کودکان زیر 4 سال

تأیید نشده است که این دارو برای استفاده در کودکان زیر 4 سال ایمن و موثر است. این دارو نباید در کودکان این محدوده سنی استفاده شود.

دوز در کهنسالان (65 سال و بالاتر)

کلیه های سالخوردگان ممکن است کار نکنند و یا عملکرد خوبی نداشته باشند. این باعث می شود بدن شما به آرامی دارو را پردازش کند. در نتیجه، مقدار بالاتری از دارو در مدت زمان طولانی در بدن شان باقی می ماند. این خطر عوارض جانبی دارو را افزایش می دهد.بنابراین پزشک ممکن است دوز پایین تری را برایتان تجویز کنید.

دوز بزرگسالان (سنین 18-64 سال)

دوز معمولی: 8 میلیگرم – 1 تا 2 ساعت قبل از انجام تابش، و سپس 8 میلی گرم دوز هر 8 ساعت پس از زمان مصرف اولین دوز. ادامه 1 تا 2 روز پس از اتمام پرتو درمانی مصرف شود. این دوز ممکن است بسته به نوع اشعه ای که دریافت می کنید متفاوت باشد.

در افراد زیر 17 ساله:

این دارو بهتر است برای پیشگیری از حالت تهوع ناشی از پرتو درمانی در این سنین مصرف نشود.

*** در کودکان و سالخوردگان مثل دوز مصرفی در پیشگیری از تهوع ناشی از شیمی درمانی

دوز بزرگسالان (سنین 18-64 سال)

دوز معمولی: 16 میلی گرم قبل از بیهوشی برای انجام جراحی

در افراد زیر 17 ساله:

این دارو بهتر است برای پیشگیری از حالت تهوع ناشی از پرتو درمانی در این سنین مصرف نشود.

*** در سالخوردگان مثل دوز مصرفی در پیشگیری از تهوع ناشی از شیمی درمانی

حداکثر دوزی که برای این عزیزان توصیه شده است، نباید از 8 میلی گرم در 24 ساعت تجاوز کند.

اگر این دارو را ناشتا بخورید، تاثیر بهتری از آن می بینید. به دلیل خالی بودن معده، دچار حالت تهوع کمتری پس از خوردن دمیترون خواهید شد.

این دارو را اصلا نباید بجوید یا قورت دهید بلکه باید روی زبان خود نگه دارید تا حل شود سپس به همراه بزاق دهانتان قورت دهید.

اگر برای کاهش حالت تهوع شیمی درمانی میل می کنید، 30 دقیقه قبل از رفتن به شیمی درمانی بخورید ولی برای کاهش حالت تهوع تابش درمانی یا درمان با اشعه، 1 الی 2 ساعت قبل باید مصرف کنید و برای جراحی، حدود 1 ساعت قبل.

شایان ذکر است که این دارو حتما باید زیر نظر پزشکتان مصرف شود. ممکن است پزشک شما این اجازه را به شما ندهد که مصرف کننده این دارو قبل از درمان های خود باشید.

پس از مصرف این دارو، ممکن است شاهد عوارض و اثرات جانبی زیر باشید:

هیچ عارضه ای برای مصرف این دارو بر جنین، ثبت نشده است. اما مصرف این دارو در این دوران باید زیر نظر پزشکتان صورت گیرد.

هنوز تحقیقاتی برای نشان دادن اینکه این دارو به شیر مادر نفوذ می کند، انجام نشده است. بنابراین حتما به پزشک خود اطلاع دهید اگر در دوران شیردهی به سر می برید.

کودکان زیر 4 سال هرگز نباید این دارو را مصرف کنند.

قرص demitron ondansetron

افرادی که یکی از شرایط زیر را دارند، نباید این دارو را مصرف کنند:

آیا می توانم این دارو را برای تهوع / استفراغ / آنفولانزای معده / مسمومیت غذایی / اسهال / درد مصرف کنم؟

در صورت تجویز پزشک، این دارو می تواند برای حالت تهوع، استفراغ مصرف شود. اما برای درمان مسمومیت غذایی، درد و یا آنفولانزای معده استفاده نمی شود.

آیا این دارو باعث خواب آلودگی می شود؟

این دارو ممکن است باعث خواب آلودگی / سرگیجه شود. اگر چنین نشانه هایی را متوجه شوید، لطفا با دکتر خود مشورت کنید.

آیا این دارو حاوی استامینوفن / آسپرین / پنی سیلین می باشد؟

این دارو به تنهایی یک ترکیب شیمیایی است و شامل استامینوفن، آسپرین یا پنی سیلین نمی شود.

آیا می توانم این دارو را با امپرازول مصرف کنم؟

این دارو یک داروی ضد عفونی است که به کاهش تهوع و استفراغ کمک می کند. هنگام مصرف امپرازول با این دارو هیچ اثری مضر دیده نمیشود. بنابراین، این دو دارو را می توان با هم مصرف کرد.

منبع: دکتر سلام

بیشتر بدانید:

موضوعات مرتبط

مطالب مرتبط

هماهنگی جهت تبلیغات: 02184215883 – 09128833237

کلیه حقوق محفوظ و متعلق به مجله پزشکی دکتر سلام است بازنشر مطالب فقط با ذکر لینک مستقیم مجاز است

(به انگلیسی:Ondansetron)

عوارض داروی اندانسترون

توجه : ارسال پیام های توهین آمیز به هر شکل و با هر ادبیاتی با اخلاق و منش اسلامی ،ایرانی ما در تناقض است لذا از ارسال اینگونه پیام ها جدا خودداری فرمایید.

Generic Name: ondansetron (oral) (on DAN se tron)Brand Names: Zofran, Zofran ODT, Zuplenz

Medically reviewed by Drugs.com. Last updated on Nov 5, 2018.

Ondansetron blocks the actions of chemicals in the body that can trigger nausea and vomiting.

Ondansetron is used to prevent nausea and vomiting that may be caused by surgery, cancer chemotherapy, or radiation treatment.

Ondansetron may be used for purposes not listed in this medication guide.

قرص demitron ondansetron

You should not use ondansetron if you are also using apomorphine (Apokyn).

You should not use ondansetron if you are allergic to it or to similar medicines such as dolasetron (Anzemet), granisetron (Kytril), or palonosetron (Aloxi).

Before taking ondansetron, tell your doctor if you have liver disease, or a personal or family history of Long QT syndrome.

Ondansetron orally disintegrating tablets may contain phenylalanine. Tell your doctor if you have phenylketonuria (PKU).

Serious side effects of ondansetron include blurred vision or temporary vision loss (lasting from only a few minutes to several hours), slow heart rate, trouble breathing, anxiety, agitation, shivering, feeling like you might pass out, and urinating less than usual or not at all. Stop taking this medicine and call your doctor at once if you have any of these side effects. Ondansetron may impair your thinking or reactions. Be careful if you drive or do anything that requires you to be alert.

You should not use ondansetron if:

you are also using apomorphine (Apokyn); or

you are allergic to ondansetron or similar medicines (dolasetron, granisetron, palonosetron).

To make sure ondansetron is safe for you, tell your doctor if you have:

liver disease;

an electrolyte imbalance (such as low levels of potassium or magnesium in your blood);

congestive heart failure, slow heartbeats;

a personal or family history of long QT syndrome; or

a blockage in your digestive tract (stomach or intestines).

Ondansetron is not expected to harm an unborn baby. Tell your doctor if you are pregnant.

It is not known whether ondansetron passes into breast milk or if it could harm a nursing baby. Tell your doctor if you are breast-feeding a baby.

Ondansetron is not approved for use by anyone younger than 4 years old.

Ondansetron orally disintegrating tablets may contain phenylalanine. Tell your doctor if you have phenylketonuria (PKU).

Take ondansetron exactly as prescribed by your doctor. Follow all directions on your prescription label. Do not take this medicine in larger or smaller amounts or for longer than recommended.

Ondansetron can be taken with or without food.

The first dose is usually taken before the start of your surgery, chemotherapy, or radiation treatment. Follow your doctor’s dosing instructions very carefully.

Take the ondansetron regular tablet with a full glass of water.

To take the orally disintegrating tablet (Zofran ODT):

Keep the tablet in its blister pack until you are ready to take it. Open the package and peel back the foil. Do not push a tablet through the foil or you may damage the tablet.

Use dry hands to remove the tablet and place it in your mouth.

Do not swallow the tablet whole. Allow it to dissolve in your mouth without chewing.

Swallow several times as the tablet dissolves.

To use ondansetron oral soluble film (strip) (Zuplenz):

Keep the strip in the foil pouch until you are ready to use the medicine.

Using dry hands, remove the strip and place it on your tongue. It will begin to dissolve right away.

Do not swallow the strip whole. Allow it to dissolve in your mouth without chewing.

Swallow several times after the strip dissolves. If desired, you may drink liquid to help swallow the dissolved strip.

Wash your hands after using Zuplenz.

Measure liquid medicine with the dosing syringe provided, or with a special dose-measuring spoon or medicine cup. If you do not have a dose-measuring device, ask your pharmacist for one.

Store at room temperature away from moisture, heat, and light. Store liquid medicine in an upright position.

قرص demitron ondansetron

Ondansetron dosage information (in more detail)

Take the missed dose as soon as you remember. Skip the missed dose if it is almost time for your next scheduled dose. Do not take extra medicine to make up the missed dose.

Seek emergency medical attention or call the Poison Help line at 1-800-222-1222.

Overdose symptoms may include sudden loss of vision, severe constipation, feeling light-headed, or fainting.

Ondansetron may impair your thinking or reactions. Be careful if you drive or do anything that requires you to be alert.

Get emergency medical help if you have signs of an allergic reaction to ondansetron: rash, hives; fever, chills, difficult breathing; swelling of your face, lips, tongue, or throat.

Call your doctor at once if you have:

severe constipation, stomach pain, or bloating;

headache with chest pain and severe dizziness, fainting, fast or pounding heartbeats;

fast or pounding heartbeats;

jaundice (yellowing of the skin or eyes);

blurred vision or temporary vision loss (lasting from only a few minutes to several hours);

high levels of serotonin in the body–agitation, hallucinations, fever, fast heart rate, overactive reflexes, nausea, vomiting, diarrhea, loss of coordination, fainting.

Common ondansetron side effects may include:

diarrhea or constipation;

headache;

drowsiness; or

tired feeling.

This is not a complete list of side effects and others may occur. Call your doctor for medical advice about side effects. You may report side effects to FDA at 1-800-FDA-1088.

Ondansetron side effects (in more detail)

Usual Adult Dose of Ondansetron for Nausea/Vomiting — Chemotherapy Induced:

Oral:
Highly Emetogenic Cancer Chemotherapy (HEC):
-Recommended dose: 24 mg orally 30 minutes before the start of single-day HEC (including cisplatin doses of 50 mg/m2 or greater)

Moderately Emetogenic Cancer Chemotherapy (MEC):
-Recommended dose: 8 mg orally twice a day, with the first dose administered 30 minutes before the start of chemotherapy and the subsequent dose 8 hours later; then 8 mg orally 2 times a day (every 12 hours) for 1 to 2 days after the completion of chemotherapy

Parenteral:
-Recommended dose: 0.15 mg/kg IV, with the first dose (infused over 15 minutes) 30 minutes before the start of emetogenic chemotherapy and subsequent doses given 4 and 8 hours after the first dose.
-Maximum dose: 16 mg per dose

Comments:
-Multi-day, single-dose administration of 24 mg orally for HEC has not been studied.
-The injection formulation should be diluted prior to IV administration.

Uses:
-Prevention of nausea and vomiting associated with HEC or MEC
-Prevention of nausea and vomiting associated with initial and repeat courses of emetogenic chemotherapy

Usual Adult Dose of Ondansetron for Nausea/Vomiting:

Oral:
Highly Emetogenic Cancer Chemotherapy (HEC):
-Recommended dose: 24 mg orally 30 minutes before the start of single-day HEC (including cisplatin doses of 50 mg/m2 or greater)

Comments:
-Multi-day, single-dose administration of 24 mg orally for HEC has not been studied.
-The injection formulation should be diluted prior to IV administration.

Uses:
-Prevention of nausea and vomiting associated with HEC or MEC
-Prevention of nausea and vomiting associated with initial and repeat courses of emetogenic chemotherapy

Usual Adult Dose of Ondansetron for Nausea/Vomiting — Postoperative:

Oral:
-Recommended dose: 16 mg orally 1 hour before the induction of anesthesia

Parenteral:
-Recommended dose: 4 mg IV (undiluted) immediately before induction of anesthesia or postoperatively (nausea and/or vomiting within 2 hours after surgery)
-Alternative route: 4 mg IM (undiluted)

Comment:
-Administration of a second dose does not provide additional control of nausea and vomiting.

Use:
-Prevention of postoperative nausea and vomiting

Usual Adult Dose for Nausea/Vomiting–Radiation Induced:

Recommended dose: 8 mg orally 3 times a day
-Total Body Irradiation: 8 mg orally 1 to 2 hours before each fraction of radiotherapy administered each day
-Single High-dose Fraction Radiotherapy to the Abdomen: 8 mg orally 1 to 2 hours before radiotherapy, with subsequent doses every 8 hours after the first dose for 1 to 2 days after the completion of radiotherapy
-Daily Fractionated Radiotherapy to the Abdomen: 8 mg orally 1 to 2 hours before radiotherapy, with subsequent doses every 8 hours after the first dose for each day radiotherapy is given

Use:
-Prevention of nausea and vomiting associated with radiotherapy, either as total body irradiation, single high-dose fraction, or daily fractions to the abdomen

Usual Pediatric Dose for Nausea/Vomiting — Postoperative:

Parenteral:
1 month to 12 years:
Less than 40 kg:
-Recommended dose: 0.1 mg/kg IV over 2 to 5 minutes immediately prior to/following anesthesia induction or postoperatively (nausea and/or vomiting occurring shortly after surgery)

40 kg and greater:
-Recommended dose: 4 mg IV over 2 to 5 minutes immediately prior to/following anesthesia induction or postoperatively (nausea and/or vomiting occurring shortly after surgery)

Use:
-Prevention of postoperative nausea and vomiting

Usual Pediatric Dose for Nausea/Vomiting — Chemotherapy Induced:

Oral:
4 to 11 years:
-Recommended dose: 4 mg orally 3 times a day, with the first dose administered 30 minutes before the start of chemotherapy, and subsequent doses 4 and 8 hours after the first dose; then 4 mg orally 3 times a day (every 8 hours) for 1 to 2 days after the completion of chemotherapy

12 years and older:
-Recommended dose: 8 mg orally twice a day, with the first dose administered 30 minutes before the start of chemotherapy and the subsequent dose 8 hours later; then 8 mg orally 2 times a day (every 12 hours) for 1 to 2 days after the completion of chemotherapy

Parenteral:
6 months to 18 years:
-Recommended dose: 0.15 mg/kg IV, with the first dose (infused over 15 minutes) 30 minutes before the start of emetogenic chemotherapy, and subsequent doses given 4 and 8 hours after the first dose
-Maximum dose: 16 mg (per dose)

Comments:
-The injection formulation should be diluted in 50 mL prior to IV administration.
-This drug should be used to prevent nausea and vomiting associated with moderately to highly emetogenic chemotherapy.

Uses:
-Prevention of nausea and vomiting associated with moderately emetogenic cancer chemotherapy
-Prevention of nausea and vomiting associated with initial and repeat courses of emetogenic chemotherapy

Ondansetron can cause a serious heart problem, especially if you use certain medicines at the same time, including antibiotics, antidepressants, heart rhythm medicine, antipsychotic medicines, and medicines to treat cancer, malaria, HIV or AIDS. Tell your doctor about all medicines you use, and those you start or stop using during your treatment with ondansetron.

Taking ondansetron while you are using certain other medicines can cause high levels of serotonin to build up in your body, a condition called “serotonin syndrome,” which can be fatal. Tell your doctor if you also use:

medicine to treat depression;

medicine to treat a psychiatric disorder;

a narcotic (opioid) medication; or

medicine to prevent nausea and vomiting.

This list is not complete and many other drugs can interact with ondansetron. This includes prescription and over-the-counter medicines, vitamins, and herbal products. Give a list of all your medicines to any healthcare provider who treats you.

Ondansetron drug interactions (in more detail)

Remember, keep this and all other medicines out of the reach of children, never share your medicines with others, and use ondansetron only for the indication prescribed.

Always consult your healthcare provider to ensure the information displayed on this page applies to your personal circumstances.

Medical Disclaimer

Other brands: Zofran, Zofran ODT, Zuplenz

hydroxyzine, lorazepam, Zofran, Ativan, Benadryl, promethazine, dexamethasone, metoclopramide, Reglan, Zofran ODT

Ondansetron reviews

The easiest way to lookup drug information, identify pills, check interactions and set up your own personal medication records. Available for Android and iOS devices.

Subscribe to Drugs.com newsletters for the latest medication news, alerts, new drug approvals and more.

Drugs.com provides accurate and independent information on more than 24,000 prescription drugs, over-the-counter medicines and natural products. This material is provided for educational purposes only and is not intended for medical advice, diagnosis or treatment. Data sources include IBM Watson Micromedex (updated 1 July 2019), Cerner Multum™ (updated 1 July 2019), Wolters Kluwer™ (updated 29 June 2019) and others.