گیاه دارویی کما چیست

خواص دارویی و گیاهی

نشان‌گذاری

عجب سازنده ی این علامت عرب دولاب است

همچنین به نقل از خبرنگار مرات از میامی دارای خواص دیگری از جمله ضد تشنج، ضد عفونی کننده و رفع بیماریهای دستگاه گوارش است. کما بوته ای سرسبز که در اواخر اسفند و اوایل فصل بهار در بیابانهای میامی بصورت خودرو می روید ، این گیاه کمی سبز ساقه و برگ آن سبز و چرب است. خوراک زمستانی دام  است ولی استفاده داروئی فراوانی هم دارد در بهار در پای ریشه آن نوعی قارچ غیر سمی می روید که در بین مردم میامی به “قرصک” معروف است و  خیلی از قارچهای پرورشی بزرگتر و خوشمزه تر است.

کما نیز بوی خاصی دارد که بعضی ها از افراد آنرا خوشبو خطاب می کنند و بعضی دیگر از بوی آن بیزار ند. وقتی بز یا گوسفند ازاین گیاه بخورد شیر و ماستش عطر آن را می دهد و بسیار مقوی است . اهالی تمام مناطق به ویژه میامی این بوته و انواع آن را دوران تعطیلی نوروز چیده و انواع خورشت و پلو را از آن درست می کنند.اما نکته ای که باید پس از خوردن این گیاه در نظر بگیرید این است که خود را برای چند ساعت خواب آماده کنید چراکه این گیاه بشدت خواب آور است.

از کما برای مصارف داروئی و درست کردن شربت، صمغی می گیرند و برای از بین بردن بوی آن از اسانسهای نعناع ، سعتر، زوفا و غیره استفاده می کنند. مرحوم دهخدا کما را همان (انغوز ، انگدان) و یا از تیره آن می داند .

روش پخت:ابتدا پس از جدا کردن قسمت اصلی ساقه گیاه و شست و شوی کامل با آب، آن را در یک دیگ پر از آب به مدت یک ساعت می جوشانند تا کامل پخته شود.سپس آن را آبکش کرده و آب آن را گرفته و با اضافه کردن سیر، گردو، نمک، ادویه،تخم مرغ و سیب زمینی این غذای خوشمزه را در روغن کاملا می پزند.بعضی از خانواده ها هم پس از آبکش کردن و گرفتن آب اضافی کما را بسته بندی کرده و در فریزر نگهداری می کنند تا در ایام دیگر سال به صورت نوبر از آن استفاده کنند.و اما این سوال که آیا این گیاه خوردنی از نظر علم پزشکی سالم است یا خیر؟ آیا خوردن آن برای انسان ضرر هایی دارد .بر اساس گفته های گذشتگان و بزرگان تاکنون موردی از مسمویت یا بیماری با خوردن این گیاه به دست نیامده و بنابر علم پزشکی کما یک گیاه خودرو است و با آب باران و نور خورشید سالم رشد می کند، باید سالم باشد.

(الزامی)

وب سایت

عنوان (الزامی)

بمرا از نظرات جدید آگاه کن

تغییر کد امنیتی

کاربری

رمز ورود

مرا بخاطر داشته باش



خانه

موبایل

آنغوزه از گیاهان دارویی مهم تیره چتریان با خواص فراوان است.گیاه تولید کننده آنغوزه به ‌های فارسی خوراکما، آنگوزاکما و کورن کما، بوته ای بزرگ، علفی و چند ساله است که ارتفاع آن گاهی به 2/5 متر می‌رسد. ساقه آن نسبتاً محکم و ضخیم با سطحی خشن است.برگ‌های قاعده بزرگ و ضخیم هستند؛ به طوری که طول آن‌ها تا 6 سانتی متر می‌رسد. این برگ‌ها تقسیمات زیادی دارند به طوری که به قطعاتی (لوب دار) دندانه دار تبدیل می‌شوند.گل‌های این گیاه زردرنگ هستند و به صورت گل آذین چتری در انتهای ساقه قرار می‌گیرند.

میوه ها دوفندقه ای، بیضی شکل و تقریباً مسطح می‌باشند که روی هر کدام پنج خط وجود دارد و کناره ها بال مانند هستند. رنگ میوه‌ها قهوه ای تیره است. از ریشه یا قاعده ساقه این گیاه بر اثر تیغ زدن ماده ای به اولئوگم رزین به دست می‌آید که به آنغوزه مشهور است. آنغوزه ابتدا شیری رنگ است و مزه ای تند و تلخ و نیز بوی بد و متعفنی دارد که تهوع آور است؛ به همین دلیل از قدیم به مدفوع شیطان معروف شده است. این گیاه در ایران (استان خراسان، بلوچستان، کرمان و نواحی جنوبی) وجود دارد.

 تاریخچهرزین آنغوزه به عنوان خلط آور، ضدنفخ، ضد اسپاسم روده ای و به صورت شیاف برای بهبود قولنج و همچنین سوسپانسیون آن برای فراری دادن سگ، گربه و دیگر حیوانات وحشی مورد توجه بوده است. مصرف آنغوزه خصوصا در میان آمریکایی‌های آفریقایی ادامه دارد. آنغوزه برای درمان سرطان شکم، میخچه، پینه، ادرارآور، مسکن و محرک به کار می‌رفته است. در درمان‌های عامیانه برای قطع قاعدگی، آسم، تشنج، خروسک، جنون و سرطان استفاده می‌شود. با این حال، اصلی‌ترین کاربرد آن به صورت رایحه در عطریات می‌باشد.این گیاه با طعمی قوی‌تر از پیاز یا سیر به شکل گم رزین یا محلول همچنان در دسترس است. در داروخانه ها و فروشگاه های مواد غذایی سالم و محلی نیز به عنوان نگهدارنده یا ادویه به فروش می‌رسد. گاهی به میزان کم در برخی از شکلات‌ها، نوشابه ها، چاشنی‌ها و سس‌ها به کار می‌رود. ترکیبات مهمآنغوزه حاوی تعدادی ترپن و مواد محلول در چربی است که هنوز به طور کامل شناسایی نشده اند. همچنین حاوی 2 درصد اسانس، 65 درصد رزین و حدود 25 درصد صمغ می‌باشد.رزین آنغوزه به عنوان خلط آور، ضدنفخ، ضد اسپاسم روده ای و به صورت شیاف برای بهبود قولنج و همچنین سوسپانسیون آن برای فراری دادن سگ، گربه و دیگر حیوانات وحشی مورد توجه بوده است.

داروشناختی و اثرات مهمتاکنون مطالعات کلینیکی برای مشخص شدن اثرات درمانی آن صورت نگرفته است؛ اما در مطالعه ای که بر روی موش‌های آزمایشگاهی انجام شده کلسترول سرم را پایین نیاورده است.استفاده از عصاره الکلی (تنتور) باریجه سمیت سلولی علیه لنفومای سلول‌های سرطانی و لنفوسیت های انسانی را نشان داده است. طریقه و میزان مصرف* روزانه /3 تا 1 گرم در سه نوبت (جمعاً /9 تا 3 گرم در روز).* تنتور: 2 تا 4 میلی لیتر در روز این مقدار را می‌توان در دو یا سه نوبت مصرف نمود. سمیت و عوارض جانبیمصرف خوراکی آن در بزرگسالان سمیتی نشان نداده است، ولی در کودکان می‌تواند ایجاد مسمومیت کند. همچنین در حد مصرف درمانی تاکنون عارضه خاصی از آن گزارش نشده، ولی ممکن است در بعضی افراد و یا با مصرف زیاد آن اسهال، نفخ، سوزش هنگام ادرار، سوزش معده، سردرد، گیجی و تشنج ایجاد شود. همچنین، صمغ آن ممکن است درماتیت های پوستی ایجاد کند. با توجه به اینکه آنغوزه دارای خاصیت قاعده آور است، مصرف زیاد آن می‌تواند موجب سقط شود؛ لذا توصیه می‌گردد در دوران بارداری و شیردهی مصرف نشود.همچنین، کومارین های موجود در اولئوگم رزین آنغوزه ممکن است با داروهای ضد انعقاد تداخل کند.در گزارشی آمده است، مصرف 5 تا 1 میلی گرم آنغوزه در افرادی که مشکل عصبی دارند، باعث تشنج می‌شود.

 موارد منع مصرفزنان باردار، زنان شیرده و کودکان مهم‌ترین اثرات گزارش شدهحساسیت زا، ضد درد، ضد چسبندگی پلاکت‌ها، ضدعفونی کننده، ضد اسپاسم، ضد تومور، تقویت کننده قوای جنسی، ضد نفخ، محرک CNS، هضم کننده، ادرارآور، شیرافزا، خلط آور، قارچ کش، کاهش دهنده پرفشاری خون، مسهل، موتاژنیک، محرک تنفسی، مسکن، تقویت کننده معده، محرک، تقویت کننده رحم و کرم کش.نکات قابل توجه1- آنغوزه از گونه های دیگری به دست می‌آید که مهم‌ترین آن‌ها فرولافوئتیدا و فرولا آلیاسئا هستند.2- بوی بسیار تند آنغوزه که شبیه سیر می‌باشد، مربوط به ترکیبات گوگرددار آن است.3- برای به دست آوردن آنغوزه گیاه از فصل بهار به بعد قسمت پایین ساقه (نزدیک به سطح زمین) و یا اصطلاحاً یقه گیاه را برش‌های عمودی یا افقی می‌دهند تا اولئوگم رزین (آنغوزه) به صورت شیرابه به بیرون تراوش کند. این ماده در مجاورت هوا سفت می‌شود که پس از سفت شدن آن را جمع آوری می‌کنند و دوباره گیاه را تیغ می‌زنند یا محل قبلی را برش دیگری می‌دهند تا دوباره اولئوگم رزین ترشح کند. این عمل چندین بار و گاهی تا دو ماه از فصل بهار صورت می‌گیرد. آنغوزه خارج شده به دو صورت اشکی (گرد و کروی با اندازه های مختلف) و توده ای و به رنگ‌های زرد تا قهوه ای تیره است که هرچه روشن‌تر باشد مرغوب‌تر و گران‌تر است. همچنین، نوع اشکی آنغوزه مرغوب‌تر و گران‌تر می‌باشد. آنغوزه مزه ای گس و تقریباً تند و سوزاننده دارد و دارای بوی طبوع شبیه ترکیبات گوگرددار است.4- گرچه آنغوزه استفاده محدودی (آن هم در طب سنتی ایران) داشته، ولی یکی از اقلام مهم صادراتی فرآورده های گیاهی ایران است که خریداران آن را با روش‌های پیچیده تجزیه می‌کنند و ده ها ماده ارزشمند از قبیل اسانس، رزین و صمغ قابل مصرف در صنایع دارویی، بهداشتی، آرایشی و صنعتی از آن به دست می‌آورند. با توجه به اینکه تهیه آنغوزه پر زحمت و طولانی مدت است، قیمت نسبتاً گرانی دارد.5- عمومی آنغوزه در جهان و در تجارت آزافتیداگم است که در کتب قدیمی منشأ جغرافیایی آن ایران ذکر شده و در گذشته بزرگ‌ترین تأمین کننده آن در جهان بوده است. گیاه تولید کننده آنغوزه در بعضی قسمت‌های افغانستان نیز وجود دارد؛ ولی وسعت آن در ایران از کشورهای دیگر به مراتب است.

 خواص آنغوزه به طور خلاصه1. برای کشتن کرم‌های داخل باغچه هنگام آبیاری مقداری آنغوزه را در پارچه‌ای گذاشته و داخل آب جلوی شیلنگ بگذارید.2. محرک نیروی جنسی است.3. ادرارآور و ضد سوزش ادرار است.4. برطرف کننده بلغم است.5. هضم کننده غذا است.6. درمان کننده رماتیسم و نقرس و سیاتیک است.7. برای درد کمر و مفاصل مفید است.8. درمان کننده امراض سینه از جمله آسم است.9. دم کرده انجدان رومی تمیزکننده خون کبد است.1. برای درمان تب‌ها سودمند است.11. درمان کننده بواسیر12. برای درمان ذات‌الریه، برونشیت و سرفه و سرماخوردگی به کار می‌رود.14. خوردن انجدان باعث رفع سموم جانوران سمی می‌شود.15. کاهش دهنده فشار خونمنابع:دنیای تغذیه، شماره‌ی 9- دکتر محمد حسین صالحی سورمقیyjc.ir 

باز نشر مطالب بیتوته تنها با ذکر و آدرس سایت مجاز می باشد .9