پیشگیری روماتیسم مفصلی

آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis) که با روماتیسم مفصلی نیز شناخته می شود، یک بیماری مزمن التهابی و خودایمنی بوده که با پلی آرتریت قرینه مفاصل کوچک مشخص می شود. در ادامه به بررسی علائم، تشخیص و درمان و نیز داروهای جدیدی آرتریت روماتوئید و رماتیسم می پردازیم و به این سوالات پاسخ می دهیم که روماتیسم مفصلی چیست؟ انواع آن کدام است؟ آیا روماتیسم مفصلی کشنده است و عاقبت بیماران آن چگونه خواهد بود؟

آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی یک بیماری مزمن التهابی با علت ناشناخته است که با پلی آرتریت متقارن دست و پا تشخیص داده می شود.

این بیماری شایع ترین نوع آرتریت مزمن التهابی است و معمولا باعث صدمه مفصلی و ناتوانی بدنی می شود. از آنجا که آرتریت روماتوئید یک بیماری سیستمیک است، می تواند موجب ایجاد علائم خارج مفصلی شود، که برخی از آنها عبارتند از:

اطلاعات حاصل از تعداد زیادی از پژوهش های پایه و بالینی در طول دو دهه گذشته الگوهای کنونی برای تشخیص و درمان روماتیسم مفصلی را متحول کرده اند.

آنتی بادی های سرمی ضد پپتید حلقوی سیترولینه (anti-CCP) هم اکنون شاخص بیولوژیک ارزشمندی محسوب می شوند که از نظر تشخیص و پیش آگهی اهمیت دارد.پیشگیری روماتیسم مفصلی

پیشرفت های حاصله در روش های تصویربرداری توانایی ما را در تشخیص التهاب و تخریب مفصل در آرتریت روماتوئید افزایش داده اند.

با شناسایی ژن های جدید مرتبط با بیماری و کشف بعدی مسیرهای مولکولی بیماری زایی، اطلاعات ما درباره این بیماری افزایش یافته است. البته با وجود این دستاوردها، درک ناقص مسیرهای بیماری زایی آغازین آرتریت روماتوئید همچنان مانع بزرگی در برابر درمان این بیماری و پیشگیری از آن است.

در دو دهه اخیر بهبود قابل ملاحظه ای در درمان آرتریت روماتوئید و روماتیسم مفصلی پدید آمده است. امروزه کمتر بیماری دچار آرتریت فلج کننده و ناتوان کننده می شود. قسمت عمده این پیشرفت ناشی از توسعه ی تجهیزات درمانی شروع سریع درمان بوده است.

میزان ابتلا به آرتریت روماتوئید بین سن ۲۵ تا ۵۵ سالگی افزایش می یابد، و پس از آن تا ۷۵ سالگی ثابت شده و سپس کاهش می یابد.

آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی تقریبا ۰٫۵ تا ۱ درصد از افراد بزرگسال در سراسر جهان را مبتلا می کند. میزان بروز این بیماری در دهه های اخیر رو به کاهش بوده است.

آرتریت روماتوئید در زنان شایع تر از مردان است. بنابراین احتمال می دهند که هورمون های جنسی از جمله استروژن در ایجاد این بیماری نقش داشته باشند.

علائم روماتیسم مفصلی در زمان مراجعه بیمار به پزشک، ناشی از التهاب مفاصل، تاندون ها و بورس ها هستند. بیماران اغلب از خشکی مفاصل در آغاز صبح شکایت دارند که بیش از ۱ ساعت طول می کشد و با فعالیت بدنی و شروع روز بهبود می یابد.

نخستین مفاصل مبتلا معمولا مفاصل کوچک دست و پا هستند. الگوی آغازین درگیری مفصل می تواند تک مفصلی یا مونوآرتیکولار، کم فصلی یا الیگوآرتیکولار (۴ مفصل)، یا چند مفصلی یا پلی آرتیکولار (بیش از ۵ مفصل) معمولا بصورت متقارن باشد.

در برخی از بیمارانی که به یک نوع آرتریت التهابی مبتلا هستند، تعداد مفاصل درگیر و سایر علائم آنقدر کم است که نمی توان تشخیص آرتریت روماتوئید را در آنها مطرح کرد. این بیماران که مبتلا به یک نوع آرتریت تمایزنیافته یا شخص هستند، به احتمال زیاد بعدا تشخیص آرتریت روماتوئید در آنها مطرح می شود. این ها دارای تعداد بیشتری از مفصل حساس و متورم، نتیجه مثبت آزمون فاکتور روماتوئید (RF) سرم یا آنتی بادی های ضد CCP، و امتیاز بیشتری از نظر ناتوانی بدنی هستند.

پس از استقرار بیماری روماتیسم مفصلی، مفاصل مچ دست، متاکارپوفالانژیال (MCP) و بین بندی انگشتان پروگزیمال (PIP) بیشترین مفاصل مبتلا را تشکیل می دهند.

درگیری مفصل بین بندی انگشتی انتهایی یا دیستال (DIP) می تواند در آرتریت روماتوئید روی دهد، اما معمولا علامتی از استئوآرتریت یا آرتروز هم زمان است.

تنوسینوویت تاندون فلکسور یک شاه علامت آرتریت روماتوئید است و موجب کاهش دامنه حرکت مفصل، کاهش قدرت گرفتن اشیا و انگشتان ماشه ای (Trigger Finger) می شود.

تخریب پیشرونده مفاصل و بافت های نرم می تواند موجب دفرمیتی های مزمن برگشت ناپذیر شود. انحراف اولنار ناشی از نیمه دررفتگی مفاصل متاکارپوفالانژیال (MCP) همراه با نیمه دررفتگی بند پروگزیمال رو به سطح کف دستی (Volar Subluxation) دست است.

اکستانسیون بیش از حد مفصل بین بندی انگشتان همراه با فلکسیون مفصل بین بندی انتهایی انگشتان (DIP) را به اصطلاح دفرمیتی گردن قو (swan neck deformity) می ند.

فلکسیون بیش از حد مفصل بین بندی انگشتان همراه با اکستانسیون مفصل بین بندی انتهایی انگشتان (DIP) را به اصطلاح دفرمیتی بوتونیر (boutonniere deformity) می ند.

نیمه دررفتگی (Subluxation) نخستین مفصل متاکارپوفالانژیال (MCP) همراه با اکستانسیون بیش از حد نخستین مفصل بین بندی انگشتان (PIP) را دفورمیتی خط Z می ند.

علت این دفرمیتی ها در آرتریت روماتوئید و روماتیسم مفصلی ناشی از صدمه به تاندون ها، کپسول مفصل و سایر بافت های نرم در این مفاصل کوچک است.

التهاب اطراف زائده استیلوئید اولنا و تنوسینوویت اکستانسور اولنار مچ دست می توانند موجب نیمه دررفتگی بخش انتهایی یا دیستال اولنا شوند، که موجب ایجاد علامت کلید پیانو (Piano Key Sign) زائده استیلوئید اولنا می شود. اگرچه درگیری مفصل متاتارسوفالانژیال (MTP) علامتی از مراحل اولیه بیماری در پنجه پا است، اما مچ پا و منطقه تارسال میانی معمولا در مراحل بعدی سیر بیماری مبتلا می شوند و معمولا زمینه را برای صافی کف پا (flat foot) فراهم می کنند.

مفاصل بزرگ، شامل زانو و شانه، اغلب در بیماری پیشرفته مبتلا می شوند، اگرچه می توانند تا سال ها پس از آغاز بیماری بدون علامت باقی بمانند.

درگیری مفصل میان مهره های اول و دوم گردن، به دلیل قابلیت آن در ایجاد میلوپاتی فشارنده و فشار بر نخاع و اختلال کارکرد نورولوژیک، از اهمیت بالینی برخوردار است.

علائم نورولوژیک در روماتیسم مفصلی به ندرت علامت یا نشانه آغازین بیماری ستون مهره ها هستند، این علائم با گذشت زمان و پیشرفت بیماری، به دلیل نیمه در رفتگی و ناپیداری مهره های اول و دوم گردنی (C2 و C1) ایجاد می شوند. میزان شیوع نیمه دررفتگی مهره گردنی در سالیان اخیر کاهش یافته است، و هم اکنون در کمتر از ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید روی می دهد.

روماتیسم مفصلی برخلاف اسپوندیلوآرتروپاتی ها، به ندرت مهره های سینه ای و کمری را مبتلا می کند. ناهنجاری های رادیوگرافیک مفصل تمپورومندیبولار به فراوانی در بیماران مبتلا به بیماری مفصلی آرتریت روماتوئید یافت می شوند، اما به ندرت با نشانه های قابل توجه یا اختلال کارکرد فک همراه هستند.

علائم خارج مفصلی می توانند حتی پیش از آغاز آرتریت، ایجاد شوند.

ندول های زیرپوستی، سندرم شوگرن ثانویه، ندول های ریوی، و کم خونی یا آنمی از جمله شایع ترین علائم خارج مفصلی بیماری آرتریت روماتوئید هستند.

بررسی های اخیر نشانگر کاهش محسوسی در میزان بروز و شدت برخی از علائم و نشانه های خارج مفصلی، به ویژه سندرم فلتی و واسکولیت، بوده اند.

این علائم و نشانه ها شامل کاهش وزن، تب، خستگی، احساس کسالت، افسردگی و کاشکسی هستند. علائم سرشتی نشانه ی وجود التهاب در بدن بوده و ممکن است حتی پیش از آغاز علائم مفصلی پدید آیند. در مجموع، وجود تب بیش از ۳۸٫۳ درجه سلسیوس یا ۱۰۱ درجه فارنهایت در هر زمان در خلال سیر بیماری، باید شک به وجود واسکولیت سیستمیک یا عفونت را برانگیزد.

ندول ها ندول های زیر پوستی در ۳۰ تا ۴۰ درصد از بیماران و با فراوانی بیشتر در افراد واجد میزان فعالیت بیماری، نتیجه مثبت آزمایش RF سرم، و شواهد رادیوگرافیک سائیدگی های مفصلی یافت می شوند.

ویژگی ندول های پوستی در آرتریت روماتوئید چیست؟ ندول ها هنگام لمس معمولا سفت، غیرحساس و چسبیده به ضریع، تاندون ها یا بورس ها هستند و در مناطقی از استخوان بندی پدید می آیند که در معرض ضربه یا تحریک مکرر قرار دارند (مانند آرنج یا تاندون آشیل). آنها همچنین می توانند در ریه ها، پلور (پرده جنب)، پریکارد قلب، و صفاق ایجاد شوند. ندول ها، اگرچه می توانند با عفونت، زخم شدگی و گانگرن همراه باشند، ولی معمولا خوش خیم هستند.

سندرم شوگرن ثانویه با وجود کراتوکنژنکتیویت سیکا یا خشکی چشم ها (Keratoconjunctivitis sicca) یا گزروستومی (Xerostomia) یا خشکی دهان همراه با یک بیماری دیگر روماتیسمی تعریف می شود. تقریبا ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید به سندرم شوگرن ثانویه نیز مبتلا هستند.

پلوریت (التهاب پرده ی جنب یا پلور) شایع ترین علامت ریوی آرتریت روماتوئید است و می تواند با درد پلوریتیک سینه و تنگی نفس و نیز صدای مالش سایشی (Friction Rub) و افیوژن پلور ایجاد کند. ترشحات پرده جنب یا به اصطلاح افیوژن های پلور تمایل دارند که اگزوداتیو باشند و شمار مونوسیت ها و نوتروفیل ها در آن ها بالا است.

بیماری بافت بینابینی ریه (ILD- Interstitial Lung Disease) نیز می تواند در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید ایجاد شود و عوارضی مانند سرفه خشک و تنگی نفس پیشرونده ایجاد کند. بیماری بافت بینابینی ریه می تواند با سیگارکشیدن مرتبط باشد و عموما در بیماران با میزان بالاتر فعالیت بیماری دیده می شود هر چند در ۳ تا ۵ درصد از بیماران ممکن است قبل از شروع علائم مفصلی ایجاد شود.

تشخیص بیماری ریه در روماتیسم مفصلی به سادگی از طریق CT – اسکن قفسه سینه با قدرت تمایز بالا (High Resolution CT Scan – HRCT) مطرح می شود. آزمون کارکرد ریه با فلوسیتومتری نشانگر یک الگوی محدود کننده (مثلا، کاهش ظرفیت ریه) همراه با کاهش ظرفیت انتشاری برای منواکسید کربن (DLco) است.

وجود بیماری بافت بینابینی ریه (ILD) با پیش آگهی بدی همراه است.البته بیماری ریوی ثانوی به آرتریت روماتوئید بهتر از بیماری های ریوی ایدیوپاتیک به درمان از طریق دارو های سرکوب کننده ایمنی پاسخ می دهد.

ندول های ریوی ممکن است منفرد یا متعدد باشند. سندرم کاپلان زیرگروه نادری از اختلالات ندولی ریه است که مشخصه آن پیدایش ندول ها و پنوموکونیوز پس از قرارگیری در معرض سیلیس است. سایر یافته های ریوی که شیوع کمتری دارند عبارتند از برونشیولیت تنفسی و برونشکتازی.

پریکارد شایع ترین محل درگیری قلبی در روماتیسم مفصلی است. با این حال، با وجود این حقیقت که درگیری پریکارد می تواند در تقریبا نیمی از این بیماران در اکوکاردیوگرافی یا کالبدشکافی تشخیص داده شود، اما علائم بالینی پریکاردیت در کمتر از ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید ایجاد می شود.پیشگیری روماتیسم مفصلی

کاردیومیوپاتی علامتی دیگر از این آرتریت بوده که اهمیت بالینی دارد و می تواند ناشی از میوکاردیت نکروزان یا گرانولوماتو، بیماری شریان کرونری، یا اختلال دیاستولی باشد. این اختلال نیز می تواند بدون نشانه و علامت باشد و تنها از طریق اکوکاردیوگرافی یا MRI قلبی تشخیص داده شود. به ندرت، عضله قلب می تواند حاوی ندول های روماتوئید یا ارتشاح آمیلوئید باشد.

نارسایی (رگورژیتاسیون) دریچه میترال شایع ترین ناهنجاری دریچه ای در این بیماری بوده و شیوع آن بیش از میزانی است که در جمعیت عمومی یافت می شود.

واسکولیت روماتوئید با بیشترین شیوع در بیماران دارای بیماری طول کشیده، نتیجه مثبت آزمایش RF سرم و کاهش میزان کمپلمان خون دیده می شود.

میزان کلی بروز واسکولیت بسیار پایین و کمتر از ۱ درصد است. علائم پوستی واسکولیت روماتوئید متغیر و شامل پتشی، پورپورا، انفارکتوس و زخم انگشتان، گانگرن و در موارد شدید زخم های بزرگ دردناک در اندام تحتانی و پا ها هستند.

زخم های واسکولیتی که تمایز آنها از زخم های ناشی از نارسایی وریدی ممکن است دشوار باشد، می توانند با داروهای سرکوبگر ایمنی و نیز پیوند پوست به طور موفقیت آمیز درمان شوند.

نوروپاتی های حسی و حرکتی، مانند منونوریت مولتیپلکس، ممکن است همراه با واسکولیت روماتوئید سیستمیک پدید آیند.

کم خونی یا آنمی نرموکروم و نرموسیتیک غالبا در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید ایجاد می شد و شایع ترین اختلال هماتولوژیک یا خونی است. شدت کم خونی متناسب با شدت التهاب بوده و با سطح CRP و ESR سرم مطابقت دارد.

تعداد پلاکت ها (Platelets) نیز در آرتریت روماتوئید بالا می رود. کاهش پلاکت یا ترومبوسیتوپنی به دلیل واکنش های ایمنی در این بیماری نادر است.

سندرم فلتی با علائم بالینی زیر در کمتر از ۱ درصد از ببیماران دیده می شود:

لوسمی لنفوسیتی بزرگ گرانولی سلول های T-LGL ) T ) می تواند علائم مشابهی با سندرم فلتی داشته باشد و معمولا همراه با آرتریت روماتوئید ایجاد می شود. علامت این لوسمی، رشد تدریجی و بدون درد و بی سروصدای سلول های LGL است، که موجب نوتروپنی و بزرگی طحال می شود. T-LGL برخلاف سندرم فلتی، در اوایل آرتریت روماتوئید روی می دهد. لکوپنی یا کاهش گلبول های سفید در معمولا رخ نمی دهد و اگر ایجاد شود بخاطر درمان دارویی است.

خطر ابتلا به لنفوم در بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی در مقایسه با سایر افراد، دو تا چهار برابر است. شایع ترین نوع لنفوم در این افراد عبارت است از یک لنفوم سلول B منتشر بزرگ (DLBL). اگر در فرد مبتلا به آرتریت روماتوئید، فعالیت بیماری شدید باشد یا سندرم فلتی وجود داشته باشد، خطر پیدایش لنفوم افزایش می یابد.

بیماری قلبی عروقی شایع ترین علت مرگ در بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی است. میزان بروز بیماری شریان کرونری و آترواسکلروز کاروتید در بیماران مبتلا به این آرتریت التهابی، از جمعیت عمومی بالاتر است.

همچنین، میزان نارسایی قلب در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید تقریبا دو برابر جمعیت عمومی است.

استئوپروز یا پوکی استخوان در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی از افراد هم سن و هم جنس شایع تر است. در این بیماری، احتمالا التهاب مفصل به بقیه بدن گسترش می یابد و موجب از دست رفتن بافت های استخوانی می شود. همچنین مصرف دراز مدت گلوکوکورتیکوئیدها و کورتون ها و بی تحرکی ناشی از ناتوانی بیمار نیز در ایجاد پوکی استخوان یا استئوپروز نقش دارند.

احتمال شکستگی لگن یا هیپ در بیماران مبتلا به این آرتریت بیشتر است و این شکستگی ها نشانه ی مهم افزایش میزان ناتوانی و مرگ و میر در این بیماری هستند.

میزان میانگین سرمی تستوسترون (Testosterone)، هورمون لوتئینیزه کننده (LH) و دی هیدرو اپی آندروسترون (DHEA) در مردان و زنان یائسه ای که به آرتریت روماتوئید مبتلا هستند، از افراد سالم کمتر است. از آنجا که سطح پایین تستوسترون یا هورمون مردانه می تواند موجب استئوپروز یا پوکی استخوان شود، مردان مبتلا به کمبود آندروژن باید تحت درمان جایگزینی آندروژن قرار گیرند.

تشخیص آرتریت روماتوئید براساس علائم و نشانه های بیماری انجام می شود و بررسی های آزمایشگاهی و رادیوگرافی اطلاعات تکمیلی مهمی برای تشخیص این بیماری در اختیار پزشک قرار می دهند.

معیارها یا کرایتریاهای تشخیص آرتریت روماتوئید از سوی کالج روماتولوژی آمریکا تعیین شده اند. این معیارهای تشخیصی حداکثر ۱۰ امتیاز دارند و اگر فردی بیشتر از ۶ امتیاز بگیرد، تشخیص آرتریت روماتوئید در وی قطعی خواهد بود.

معیارهای تشخیصی جدید کاملا با معیارهای قدیمی تفاوت دارند. یکی از موارد مطرح شده در معیارهای جدید وجود آنتی بادی های ضد CCP یعنی Anti-CCP در سرم است، که اختصاصیت آن برای تشخیص آرتریت روماتوئید از روماتوئید فاکتور (RF) بیشتر است.

همچنین وجود ندول های پوستی روماتوئید یا وجود علائمی از صدمات مفصلی در رادیوگرافی، در معیارهای تشخیصی جدید در نظر گرفته نمی شوند، زیرا یافته های فوق به ندرت در مراحل اولیه بیماری ایجاد می شوند.

در بیماران مبتلا به بیماری های التهابی سیستمیک مانند آرتریت روماتوئید، افزایش پروتئین های فاز حاد نظیر CRP و نیز افزایش ESR یافت می شود.

وجود آنتی بادی ضد CCP یا Anti-CPP و نیز مثبت بودن فاکتور روماتوئید یا RF برای افتراق آرتریت روماتوئید از سایر آرتریت ها اهمیت دارد، هرچند که فاکتور روماتوئید یا RF خاص آرتریت روماتوئید نبوده و ممکن است همراه با سایر بیماری های التهابی مزمن که آرتریت ایجاد می کنند نیز دیده شود.

همچنین RF یا فاکتور روماتوئید فقط در آزمایش خون ۸۰ درصد از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید یافت می شود و بنابراین منفی بودن آن، ابتلا به بیماری را رد نمی کند.

این فاکتور همچنین در سایر بیماری های بافت همبند و بیماری های روماتیسمی نیز یافت می شود. از جمله بیماری هایی که RF در آن ها مثبت است می توان به موارد زیر اشاره کرد:

همچنین این فاکتور ممکن است در افراد سالم نیز مثبت شود. مخصوصا در افراد مسن.

مثبت بودن آنتی بادی ضد CCP یا Anti-CCP در آزمایش خون برای تشخیص آرتریت روماتوئید بسیار اختصاصی است و بنابراین اگر فردی Anti-CCP مثبت بود و علائمی از یک آرتریت التهابی نیز داشت باید به آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی شک کرد.

وجود آنتی بادی ضد CCP یا Anti-CPP در خون و نیز مثبت بودن فاکتور روماتوئید یا RF در آزمایش خون از نظر پیش آگهی نیز ارزش دارد، و این افراد معمولا به آرتریت شدید تری مبتلا شده و علائم خارج مفصلی بیشتری پیدا می کنند.

آزمایش مایع مفصلی (مایع سینوویال) در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید، نشان دهنده ی یک حالت التهابی است.

شمار سلول های سفید خون (WBC) در مایع سینوویال می تواند بسیار متفاوت باشد، اما معمولا بین ۵ تا ۵۰ هزار بوده و غالبا از نوع نوتروفیل هستند. برخلاف آرتروز یا استئوآرتریت که تعداد گلبول های سفید مایع مفصلیشان کمتر از ۲ هزار عدد است.

از نظر بالینی، آزمایش مایع مفصلی (مایع سینوویال) در روماتیسم، از بیشترین ارزش جهت تشخیص یک آرتریت التهابی برخوردار است، و در عین حال عفونت یا آرتریت های ناشی از بلور مانند نقرس یا نقرس کاذب را رد می کند.

تصویربرداری از مفصل برای تشخیص روماتیسم مفصلی وسیله ای ارزشمند برای تشخیص و پیگیری بیمار است. عکس ساده یا رادیوگرافی با اشعه X رایج ترین روش تصویربرداری است، اما با آن تنها می توان استخوان ها و فضای مفصلی را مشاهده کردن و بافت نرم قابل رویت نیست.

تصویربرداری با MRI و سونوگرافی می توانند تغییرات بافت های نرم مانند سینوویت، تنوسینوویت و افیوژن (افوزیون یا تجمع مایع در مفصل – effusion) را تشخیص دهند و نیز حساسیت بیشتری در تشخیص اختلالات استخوانی دارند.

معمولا در پزشکی امروزی جهت تشخیص و تحت نظر قرار دادن مفاصل درگیر در آرتریت روماتوئید به عکس های ساده یا رادیوگرافی با اشعه X اکتفا می کنند و معمولا نیازی به MRI نیست. با این حال، در برخی موارد خاص، MRI و سونوگرافی می توانند اطلاعات تشخیصی اضافه ای فراهم کنند که روند تصمیم گیری پزشک را هدایت کند. سونوگرافی عضلانی و استخوانی با داپلر، می تواند اروزیون ها یا سائیدگی های اطراف مفصلی و سینوویت (التهاب پرده سینوویم) را به خوبی نشان دهد و برای تشخیص روماتیسم مفصلی کاربرد دارد.

مهم ترین نشانه ی آرتریت روماتوئید در رادیوگرافی ساده با اشعه X، وجود استئوپنی در اطراف مفصل است.

سایر علائم آرتریت در رادیوگرافی با اشعه X عبارتند از:

تصویربرداری با پرتو X در مراحل پیشرفته ی روماتیسم مفصلی می تواند نشان دهنده ی علائم تخریب شدید، شامل نیمه دررفتگی و کلاپس مفصل باشد.

MRI از بیشترین حساسیت برای تشخیص سینوویت و افیوژن های مفصلی (افوزیون یا Effusion) و نیز تغییرات زودرس استخوان و مغز استخوان برخوردار است. این اختلالات بافت نرم اغلب قبل از اختلالات استخوانی ایجاد شده و بنابراین زودتر از تصویربرداری با اشعه X قابل مشاهده اند.

وجود تورم یا ادم مغز استخوان یکی از علائم زودرس بیماری التهابی مفصل محسوب می شود و می تواند پیدایش بعدی ساییدگی ها یا اروزیون ها را (Erosion) در رادیوگرافی ساده با اشعه X و نیز MRI پیش بینی کند. هزینه بالا و عدم دسترسی به MRI از جمله عواملی هستند که کاربرد بالینی معمول و روزمره آن را محدود می کنند.

سونوگرافی برای تشخیص آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی، شامل داپلر رنگی قدرتی، می تواند ساییدگی ها یا اروزیون های (Erosion) بیشتری را نسبت به رادیوگرافی ساده با اشعه X تشخیص دهد (به ویژه در مفاصلی که به آسانی در دسترس هستند).

این روش همچنین می تواند سینوویت (شامل افزایش میزان رگ های مفصل که نشان دهنده التهاب است) را تشخیص دهد. کارایی سونوگرافی وابسته به تجربه و مهارت رادیولوژیست است؛ اما این روش مزایایی در بر دارد که عبارتند از:

عوامل فوق سونوگرافی را به یک روش جذاب و پرطرفدار تبدیل کرده اند.

سیر طبیعی روماتیسم مفصلی پیچیده و تحت تاثیر تعدادی از عوامل از جمله سن شروع بیماری، جنس، ژنتیک و اختلالات زمینه ای است که موجب می شود این بیماری در افراد مختلف، شدت متفاوتی داشته باشد. راه ساده ای برای پیش بینی عاقبت بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید وجود ندارد.

۱۰ درصد از بیماران مبتلا به آرتریت التهابی که دارای معیارهای تشخیصی ACR برای آرتریت روماتوئید هستند، در عرض ۶ ماه یک پسرفت و بهبودی خودبه خود پیدا خواهند کرد. با این حال، بیشتر بیماران الگویی از فعالیت مداوم و پیشرونده بیماری نشان خواهند داد که شدت آن با گذشت زمان کم و زیاد می شود.

تعداد کمی از بیماران دارای حملات انفجاری متناوب و عود آرتریت التهابی خواهند بود که دوره هایی از خاموشی (عدم فعالیت) بیماری در بین این حملات وجود دارد.

سرانجام، در تعداد اندکی از بیماران بدشانس ممکن است شکلی تهاجمی از آرتریت روماتوئید همراه با پیشروی سخت و رام نشدنی بیماری مفصلی شدید رخ دهد، اگرچه این سیر با پیدایش درمان های بیولوژیک جدید شیوع کمتری یافته است.

پیشرفت های درمانی مختلف در دو دهه گذشته چشم انداز درمانی آرتریت روماتوئید را تغییر داده اند. برخی از این پیشرفت ها عبارتند از:

بطور کلی داروهای درمانی آرتریت روماتوئید را می توان به گروه های زیر تقسیم کرد:

داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی (NSAID) در گذشته درمان اصلی آرتریت روماتوئید محسوب می شدند، اما امروزه به عنوان درمان جانبی و کمکی روماتیسم مفصلی استفاده می شوند. داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی (NSAID) هم ضد درد هستند و هم ضد التهاب. اثرات ضد التهابی این داروها به دلیل توانایی آن ها در مهار غیرانتخابی سیکلواکسیژناز ۱ (۱-COX) و سیکلواکسیژناز ۲ (۲-COX) است.

برخی از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید ممکن است به درمان با یک داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی (NSAID) خاص پاسخ بهتری بدهند. به دلیل احتمال پیدایش اثرات جانبی، شامل التهاب و زخم معده و بیماری زخم پپتیک و نیز اختلال کارکرد کلیه، مصرف طولانی مدت این داروها باید به حداقل برسد.

گلوکوکورتیکوئیدها در درمان روماتیسم مفصلی و آرتریت روماتوئید می توانند موثر باشند. از این داروها می توان برای مهار سریع آرتریت التهابی تا زمانی که بیمار به درمان با DMARDها پاسخ دهد استفاده کرد. همچنین یک دوره درمان با گلوکوکورتیکوئیدها به مدت ۱ تا ۲ هفته می تواند برای درمان حملات حاد آرتریت روماتوئید تجویز کرد.

تجویز درازمدت دوزهای پایین ( ۵ تا ۱۰ میلی گرم در روز) پردنیزون یا پردنیزولون نیز می تواند جهت مهار فعالیت بیماری در افرادی که پاسخ کافی به درمان با DMARD ها نمی دهند، به کار رود.

به دلیل خطر استئوپروز یا پوکی استخوان ناشی از مصرف کورتون و سایر عوارض درازمدت آن، بهترین روش آن است که کاربرد درازمدت درمان با دوز پایین پردنیزون یا پردنیزولون به حداقل برسد؛ هرچند که کاربرد درمان فوق در بسیاری از موارد اجتناب ناپذیر است. گلوکوکورتیکوئیدها با دوز بالا ممکن است برای درمان علائم و نشانه های خارج مفصلی شدید آرتریت روماتوئید (نظیر بیماری بینابینی بافت ریه) ضروری باشند.

همچنین، اگر بیمار یک یا چند مفصل مبتلا به رماتیسم دارد، پزشک می تواند تزریق درون مفصلی کورتون یا گلوکوکورتیکوئیده را نظیر استوناید تریامسینولون (Triamcinolone acetonide) در نظر داشته باشد.

همانطور که گفته شد، استئوپروز یا پوکی استخوان یکی از عوارض دراز مدت و مهم مصرف کورتون ها نظیر پردنیزون است. برای پیشگیری از استئوپروز یا پوکی استخوان در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید که از کورتون استفاده می کنند، می توان از بیس فسفونات ها استفاده کرد.

این داروها باعث کند شدن یا جلوگیری از پیشرفت آرتریت روماتوئید و آسیب مفصلی و استخوانی می شوند.

DMARDهای متداول و مرسوم عبارتند از:

اثر این داروها پس از ۶ تا ۱۲ هفته شروع می شود. متوترکسات داروی اصلی برای درمان آرتریت روماتوئید است که می تواند به تنهایی یا بصورت ترکیبی با سایر داروها مورد استفاده قرار گیرد.

این دارو در سال ۱۹۸۶ برای درمان روماتیسم مفصلی مجوز گرفت و همچنان داروی اصلی و شاخص از نظر کارایی و ایمن بودن در میان داروهای جدید است.

متوترکسات (Methotrexate)، با دوزهای مورد استفاده برای درمان آرتریت روماتوئید، موجب آزاد شدن آدنوزین از سلول ها می شود و بدین ترتیب یک اثر ضد التهابی ایجاد می کند.

تاثیر داروی لفلونوماید (Leflunomide) شبیه متوتروکسات است. در مطالعات و تحقیقاتی که برروی اثر لفلوماید صورت گرفته، این دارو برای درمان آرتریت روماتوئید به صورت تک درمانی یا همراه با متوترکسات و سایر DMARDها موثر بوده است.

داروی هیدروکسی کلروکین (Hydroxychloroquine) همانند سایر DMARDها شروع اثری آهسته دارد، اما پیشروی بیماری را به تاخیر نمی اندازد و بنابراین یک DMARD حقیقی محسوب نمی شود. هیدروکسی کلروکین معمولا برای درمان مراحل اولیه آرتریت التهابی خفیف یا به عنوان درمان جانبی و کمکی همراه با سایر DMARDها مورد استفاده قرار می گیرد.

سولفاسالازین (Sulfasalazine) میزان پیشرفت بیماری را کاهش می دهد و در درمان روماتیسم بسیار موثر است.

مینوسیکلین، املاح طلا، پنی سیلامین، آزاتیوپرین و سیکلوسپورین همگی با درجات متغیری از موفقیت برای درمان آرتریت روماتوئید مورد استفاده قرار گرفته اند؛ با این حال، داروهای مذکور امروزه به دلیل تأثیر غیرثابت و عوارض و سمیت شان به ندرت و فقط در موارد خاصی برای درمان روماتیسم مفصلی استفاده می شوند.

DMARDهای بیولوژیک داروهای جدیدی هستند که درمان آرتریت روماتوئید را متحول کرده اند. ای داروها برای هدف گیری سیتوکین ها و مولکول های سلولی طراحی شده اند.

مهارکننده های TNF نخستین داروهای بیولوژیک بودند که برای درمان روماتیسم مفصلی مجوز گرفتند.

آناکینرا (Anakinra)، که یک آنتاگونیست گیرنده ۱-IL است، مدت کوتاهی پس از آن مجوز گرفت؛ اما، فواید آن در مقایسه با سایر فرآورده های بیولوژیک نسبتا اندک هستند. بنابراین، در شرایطی که داروهای موثرتری در دسترس هستند، این دارو به ندرت برای درمان آرتریت روماتوئید مورد استفاده قرار می گیرد.

هم اکنون، پنج داروی مهارکننده TNF – a برای درمان آرتریت روماتوئید مجوز گرفته اند.

اینفلیکسی ماب (infliximab) یک داروهای آنتی بادی تک دودمانی شیمری (بخشی از منشأ موش و بخشی از منشا انسان) است، در حالی که آدالیموماب (adalimumab) و گولیموماب (golimumab) آنتی بادی های تک دودمانی انسانی هستند.

اتانرسپت (etanercept) نیز یک داروی جدید بیولوژیکی برای درمان روماتیسم مفصلی است.

مطالعات و تحقیقاتی که برروی داروهای ضد TNF انجام شده ، نشان داده اند که همه ی داروهای مهارکننده TNF، علائم و نشانه های آرتریت روماتوئید را کاهش می دهند و پیشرفت بیماری و آسیب مفصلی را کند می کنند. همچنین این داروها کارکرد فیزیکی و کیفیت زندگی بیمار را بهبود می بخشند.

گاهی داروهای ضد TNF همراه با داروی متوترکسات برای درمان آرتریت روماتوئید مورد استفاده قرار می گیرند. این رژیم ترکیبی، که در بسیاری از موارد حداکثر تاثیر را در درمان روماتیسم مفصلی به همراه دارد، معمولا در درمان بیمارانی استفاده می شود که درمان با متوترکسات به تنهایی پاسخ کافی نداده اند.

داروهای ضد TNF نباید در بیماران دارای عفونت فعال یا سابقه حساسیت به این داروها مصرف شوند، و در بیماران با عفونت مزمن هپاتیت B یا نارسایی قلبی ممنوع هستند. یک عارضه ی عمده در مورد استفاده از این دارو ها، افزایش خطر عفونت، به ویژه عفونت قارچی فرصت طلب و فعال شدن مجدد سل نهفته است. به همین دلیل، همه ی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید، پیش از آغاز درمان با داروهای ضد TNF باید از نظر ابتلا به سل نهفته مورد بررسی قرار گیرند.

درک بهتر بیماری زایی و درمان آرتریت روماتوئید، نحوه درمان و عاقبت بیماران مبتلا به این بیماری را بطور قابل توجهی متحول کرده است. عاقبت بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بسیار بهتر از دوره پیش از پیدایش داروهای جدید بیولوژیک شده است. امروزه در مقایسه با سالیان قبل تعداد بیشتری از بیماران دچار ناتوانی شدید نشده و می توانند به کار خویش ادامه دهند (البته در بسیاری از موارد با ایجاد تغییرات در شغل شان).

نیاز به درمان روماتیسم مفصلی و نیز ویزیت های مکرر جهت بررسی درمان دارویی، لازمه سیستم مراقبت بهداشتی ما است. پزشکان مسئول مراقبت و روماتولوژیست ها باید آمادگی آن را داشته باشند که با همدیگر به صورت یک گروه کار کنند تا به بهترین اقدام ممکن دست یابند.

در بسیاری از موارد، روماتولوژیست ها روش کارشان را مورد طراحی مجدد قرار داده اند، به گونه ای که مشاوره از سوی پزشکان اولیه جهت هر بیمار مبتلا به مراحل اولیه آرتریت التهابی از اولویت بالایی برخوردار است.

با پیدایش تجهیزات و روشه ای درمانی جدید، رژیم های درمانی آرتریت روماتوئید روز به روز پیچیده تر می شوند. بیمارانی که این درمان ها را دریافت می کنند باید توسط پزشک به دقت مورد بررسی و پیگیری قرار گیرند تا خطر عوارض بیماری و داروها به حداقل برسد و هرگونه عارضه درمانی به سرعت مشخص گردد.

همچنین، پیشگیری از عوارض آرتریت روماتوئید مانند بیماری ایسکمیک قلب و استئوپروز یا پوکی استخوان و درمان آنها باید مدنظر باشد.

پژوهش درباره درمان های جدید آرتریت روماتوئید با کارایی و ایمنی بیشتر و جستجوی روش های درمانی که می توانند با سرعت بیشتری بیماری را مهار و آن را به مرحله پسرفت نزدیک تر کنند، همچنان ادامه خواهد یافت. با این حال، پیشگیری از روماتیسم مفصلی و درمان آن احتمالا نیازمند تحولات جدیدی در فهم ما از علت روماتیسم خواهد بود. این آگاهی ها و دانسته ها می توانند برآمده از بررسی هایی ژنتیکی باشند که مسیرهای اصلی و حیاتی مکانیسم های التهاب مفصل را مشخص می کنند.

یک هدف متعالی عبارت است از یافتن شاخص های بیولوژیک (بیومارکرها) که دریچه ای به سوی ابداع داروهای مختص هر فرد برای درمان روماتیسم مفصلی خواهد گشود.

آیا شما کسی را می شناسید که مبتلا به روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید باشد؟ نظر خود را درباره این بیماری با ما در میان بگذارید.

نشانی شما منتشر نخواهد شد.

دیدگاه

هدف سایت اکسترن ارتقا دانش پزشکی مردم و نیز آموزش دانشجویان پزشکی است. در این سایت علاوه بر مطالب آموزشی، مقالات معتبر علمی در زمینه درمان و برخورد با بیماری ها، زندگی سالم، داروها و مکمل ها و روانشناسی منتشر می شود.

%PDF-1.6
3 obj
>
/Contents 4 R>>
endobj
4 obj
>
stream
xUOn}WX’ڪ)?
R*Æl”($aWHP96l[3WIjEl
QśEQ=am;3HDs2:@ZSj6″E
,M%$S]YýmݍE=

بهتر زندگی کردن یاد گرفتنی است – مرجع مقالات آموزشی و فیلم آموزشی برای موفقیت و پیشرفت

رماتیسم مفصلی روی زندگی مبتلایان به آن تأثیرات گسترده‌ای می‌گذارد، از خستگی مفرط گرفته تا کاهش اشتها و انزوا. در این میان آنچه بیش از همه مبتلایان به رماتیسم مفصلی را محدود می‌کند «درد» است. از آنجا که این درد به شکل‌های متفاوتی بروز پیدا می‌کند برای تسکین آن نیز روش‌های متنوعی پیشنهاد می‌شود. در این مقاله به شما چند نکته برای کنار آمدن با درد رماتیسم مفصلی ارائه می‌کنیم تا بتوانید آن را بهتر مدیریت کنید و کیفیت زندگی خود را بهبود دهید.پیشگیری روماتیسم مفصلی

از نظر پزشکان دلیل اصلی درد رماتیسم مفصلی التهاب ناشی از تورم پوشینه مفصلی است. پوشینه مفصلی کیسه‌ای نازک است که اطراف مفصل را می‌پوشاند و مایعات درون آن باعث لغزنده کردن مفاصل و در نتیجه تسهیل حرکت می‌شوند. برای کاهش درد رماتیسم مفصلی اولین هدف کاستن از شدت التهاب است. التهاب ممکن است دردی تیز و کوتاه‌مدت یا دردی بلندمدت‌ و گنگ ایجاد کند. دلیل دیگر برای بروز درد مزمن در مبتلایان به رماتیسم مفصلی فرسایش شدید مفاصل است که طی زمان ایجاد می‌شود.

برای کنترل درد لازم است چند روش از استراتژی‌های زیر را امتحان کنید و ببینید کدام یک برای شما نتیجه‌ی بهتری در پی دارد:

برای مثال افسردگی از مشکلاتی است که معمولا با رماتیسم مفصلی همبود است. همبودی یعنی یک بیماری با احتمال بالایی در کنار بیماری دیگر به وجود می‌آید. وقتی شما با بیماری دردناکی که به مفاصل‌تان حمله کرده است زندگی می‌کنید حفظ دیدگاهی روشن به زندگی کار دشواری خواهد بود. افسردگی می‌تواند کنار آمدن با این بیماری را سخت‌تر ‌کند و از جانب دیگر باعث تشدید نشانه‌های آن شود. نکته‌ی مثبت اینجاست که رماتیسم و افسردگی هر دو قابل درمان هستند. شما باید بیاموزید چگونه عادت‌های زندگی سلامت را در زندگی‌تان برقرار کنید تا بتوانید علائم رماتیسم مفصلی و افسردگی را مدیریت کنید.

تمام استراتژی‌های کنترل درد در رماتیسم مفصلی بعد از کنترل التهاب قرار می‌گیرند. اولین گزینه در بین روش‌های کاهش درد، داروهای ضد رماتیسمی کنترل التهاب (DMARDs) است. برای کنترل التهاب در رماتیسم باید با پزشک خودتان در ارتباط باشید. متوتروکسات (methotrexate) بیشترین داروی استفاده شده برای درمان رماتیسم مفصلی است. ممکن است در مواقع عود بیماری از استروئیدها نیز استفاده شود. اگر بیماری با شدت ادامه پیدا کند پزشک از داروهای سه‌گانه برای شما استفاده خواهد کرد، داروهایی که جدیدتر و گران‌تر هستند، اما مؤثرند.

بهترین داروها برای درد حاد داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی هستند که با اختصاری NSAIDs شناخته می‌شوند. داروهای قوی‌تری که داروهای شبه‌افیونی یده می‌شوند، ممکن است برای درد غیرقابل تحمل تجویز شوند، اما بهتر است تا حد ممکن از آنها استفاده نشود. این داروها باید با احتیاط مصرف شوند زیرا بدن به مرور به آنها عادت می‌کند و احتمال سوءمصرف را در افراد بالا می‌برد.

درمان‌های مدرن برای رماتیسم مفصلی بسیار اثرگذارند. داروها، درمان‌های فیزیکی، کاردرمانی و سایر درمان‌ها به تنهایی یا در ترکیب با هم می‌توانند التهاب، سفت شدن عضلات، درد و ناتوانی را کاهش دهند. با دریافت درمان مناسب ممکن است بهبود پیدا کنید، یا اینکه تمام یا بخش زیادی از نشانه‌های بیماری‌تان از بین برود. رعایت توصیه‌های بهداشتی را جدی بگیرید. به اندازه‌ی کافی بخوابید، غذای مناسب بخورید، به طور منظم ورزش کنید و روابط حمایتی خود را با دیگران ادامه دهید.

خواب کافی برای سلامتی فیزیکی و روانی شما حیاتی است. درد و افسردگی حاصل از رماتیسم مفصلی ممکن است خوابیدن را به کاری سخت تبدیل کند. بنابراین لازم است برای داشتن خواب شبانه‌ی بهتر این موارد را رعایت کنید:

داشتن یک رژیم غذایی سالم شامل خوراکی‌های بی‌خطر، کلید تندرستی است. رژیم متعادل می‌تواند در نگهداری وزن مطلوب، حمایت از سیستم ایمنی بدن و بهبود خلق به شما کمک کند. چنین رژیمی شامل انواع مختلف میوه، سبزیجات، دانه‌های کامل و پروتئین بدون چربی می‌شود. از یک طرف ماهی، مرغ و سبزیجات کمک می‌کنند ماهیچه‌های قوی‌ای داشته باشید؛ از طرف دیگر میوه‌ها، سبزیجات و دانه‌های کامل حاوی ویتامین‌ها، مواد معدنی و فیبر هستند که به بدن شما کمک می‌کنند بهترین عملکرد خود را حفظ کند.

گرچه برخی رژیم‌های غذایی نزد عموم به عنوان خوراکی‌های کاهش‌دهنده‌ی علائم رماتیسم معروف شده‌اند، دانش پزشکی آنها را تائید نکرده است. هیچ مدرکی وجود ندارد که رژيم به خصوصی برای کاهش درد رماتیسم وجود دارد. اما برخی شواهد نشان می‌دهند استفاده از اسید چرب امگا۳ می‌تواند به کاهش التهاب کمک کند، که این خود در کاهش درد مؤثر است. امگا۳ را می‌توان در ماهی‌های آب‌های سرد و داروهای مکمل روغن ماهی یافت.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ نشان می‌دهد افرادی که به تازگی تشخیص رماتیسم مفصلی را گرفته بودند در صورت مصرف دُز بالایی از مکمل‌های روغن ماهی (نسبت به آنها که دُز پایین این روغن را مصرف می‌کردند) پاسخ بهتری به داروهای مختص کاهش التهاب (DMARD) می‌دادند.

نگهداری وزن در محدوده‌ی طبیعی (شاخص توده‌ی بدنی بین ۱۹ تا ۲۵) می‌تواند به مدیریت بهتر درد رماتیسم مفصلی منجر شود. مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۳ انجام شد نشان می‌دهد داشتن اضافه وزن میزان داروی مورد نیاز فرد را برای کنترل درد افزایش داده و احتمال تسکین علائم را در او کاهش می‌دهد.

ماساژ گرفتن (چه آن را از ماساژتراپیست دریافت کنید چه ماساژی که خودتان به خودتان می‌دهید) می‌تواند درمان مکمل آرام‌بخشی برای درد رماتیسم مفصلی باشد. تحقیقی در سال ۲۰۱۳ منتشر شد که طی آن به مدت چهار هفته، هفته‌ای یک بار، به ۴۲ فرد مبتلا به رماتیسم مفصلی در ناحیه بازو، توسط ماساژتراپیست ماساژ ملایم یا متوسط داده شد. همچنین، به شرکت‌کنندگان آموزش داده شد تا خودشان ماساژ را در منزل انجام دهند. پس از گذشت یک ماه، گروهی که ماساژ متوسط را دریافت کرده بودند درد کمتر و دامنه‌ی حرکتی بیشتری نسبت به گروه‌های دیگر داشتند.

هیچکس نباید رنج ناشی از رماتیسم یا افسردگی را به تنهایی تحمل کند. حمایت دوستان و خانواده می‌تواند به شما در کنار آمدن با درد رماتیسم مفصلی کمک کند. صحبت از درد و رنج، چه فیزیکی باشد چه روانی، دشوار است. ممکن است فکر کنید سکوت بهتر است تا اینکه درباره‌اش حرفی بزنید یا «شکایت» کنید، به خصوص اگر درد شما مزمن باشد. اما زمانی که از درد و شرایط خودتان با خانواده و دوستان صحبت کنید آنها می‌توانند برای کنترل و کنار آمدن با آن به شما کمک کنند.

در حالیکه با داشتن رماتیسم مفصلی شاید آنقدرها حال و هوای ورزش کردن به سراغ‌تان نیاید، باید بدانید که تمرینات بدنی ملایم در واقع درد مفاصل‌ را کاهش و کیفیت زندگی را افزایش می‌دهند. ورزش کمک می‌کند قدرت ماهیچه‌ها، بنیه، تعادل بدن، احساس خودارزشمندی و اعتماد‌به‌نفس در شما افزایش پیدا کند.

پزشکان اعتقاد دارند که تمرینات بدنی بدون فشار یا فشار ملایم به مفاصل (Non-impact or low-impact exercise) روش مؤثری در کاهش درد هستند. پیاده‌روی، شنا، ایروبیک در آب، نرمش و حرکات کششی و دوچرخه ثابت از این دست ورزش‌ها به حساب می‌آیند. در حقیقت تمرینات ایروبیک در استخر آب گرم یکی از بهترین ورزش‌ها برای رماتیسم مفصلی است، زیرا آب وزن بدن شما را نگه می‌دارد و در این شرایط به مفاصل فشار کمتری وارد می‌شود. یوگا توصیه‌ی دیگر سازمان بیماری رماتیسم برای کاهش درد است. تمرینات اولیه‌ی یوگا می‌توانند بسته به شرایط بدنی شما تعدیل و آسان‌سازی شوند.

به هر حال وقتی صحبت از ورزش می‌شود لازم است که با پزشک خودتان مشورت کنید تا مبادا ورزشی انجام دهید که درد شما را افزایش دهد. نکته‌ی دیگر اینکه در زمان اوج گرفتن بیماری هر بره‌ی ورزشی را موقتا متوقف کنید.

شامل وسایل کمکی هستند که حین حرکت از مفاصل شما حمایت و محافظت می‌کنند. برای مثال کفی کفش، آتل یا بریس‌هایی که مفاصل شما را در وضعیت مناسب قرار می‌دهند. شما همچنین می‌توانید دستکش مخصوص رماتیسم را برای انگشتان و دست خود تهیه کنید. برای انتخاب این وسایل یک متخصص ارتوپد می‌تواند بهترین گزینه‌های موجود را به شما پیشنهاد بدهد.

ماهیچه‌ها در مواجهه با گرما ریلکس می‌شوند و سرما احساس درد را کاهش می‌دهد. شما می‌توانید برای کاهش درد رماتیسم مفصلی از کمپرس سرد و گرم به تنهایی یا به تناوب استفاده کنید. حمام آب گرم نیز مانند ورزش در استخر آب گرم درد مفاصل را کاهش می‌دهد.

اعتقاد بر این است که در این درمانِ شرقیِ قدیمی از طریق سوزن‌هایی که به پایانه‌های عصبی نزدیک می‌شود ترشح مسکن‌های طبیعی بدن تحریک می‌شود. برخی مطالعات از مفید بودن طب سوزنی برای تسکین درد مزمن حکایت دارد، اما شواهد چندانی برای مفید بودن آن در رماتیسم مفصلی پیدا نشده است. با این حال طب سوزنی می‌تواند برای برخی بیماران تسکینی موقتی فراهم کند.

تحریک الکتریکی اعصاب به صورت زیرپوستی (Transcutaneous electrical nerve stimulation) یا (TENS) نوعی درمان با استفاده از جریان کم‌ولتاژ الکتریکی است که اعصاب بدن را تحریک کرده و در مسیر‌های درد اختلال ایجاد می‌کند. تحریک الکتریکی اعصاب به صورت زیرپوستی خط اول درمان رماتیسم مفصلی نیست و معمولا از آن برای درمان دردهای سرسخت و مزمن استفاده می‌شود. اگر مایلید این درمان را امتحان کنید با پزشک خود در این‌ باره مشورت کنید.

ممکن است به خاطر رماتیسم احساس خستگی و مریضی کنید. وقتی با نشانه‌های این بیماری دست‌و‌پنجه نرم می‌کنید کسی نمی‌تواند شما را بابت اینکه می‌خواهید در خانه بمانید ملامت کند. اما انزوا روی خلق و سلامتی شما اثر منفی می‌گذارد. همه‌ی انسان‌ها نیاز به احساس تعلق به جمع، دوست داشته شدن، ارزشمند به حساب آمدن و مراقبت شدن دارند. تا جایی که می‌توانید از خانه بیرون بزنید، حتی زمانی که در بهترین حال و هوا نیستید. هوای تازه و نور خورشید قدرت و زندگی تازه‌ای به شما خواهد داد. دیدار با دوستان و عزیزان‌تان کمک می‌کند روحیه‌ی خوبی داشته باشید.

پزشکان و متخصصان می‌توانند به شما برای کاهش درد مزمن کمک کنند. اگر نسبت به گذشته درد بیشتری را تجربه می‌کنید، یا اگر درد در به انجام رساندن کارهای‌تان اختلال ایجاد می‌کند، بدون معطلی موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید. از پزشک روماتولوژیست در مورد گزینه‌های کاهش درد مانند تمرینات بدنی، ماساژ، یوگا و طب سوزنی سؤال کنید، اما به یاد داشته باشید که اولین اولویت شما در کنار آمدن با درد رماتیسم مفصلی، کنترل کردن التهاب است.

برگرفته از: healthline و everydayhealth

(function(a){function c(){try{return ===a(‘.single-container .post’).attr(‘class’).toString().split(‘ ‘).reduce(function(f,g){return <=g.indexOf('category-')

now = new Date();
var head = document.getElementsByTagName(‘head’)[];
var script = document.createElement(‘script’);
script.type = ‘text/javascript’;
var script_address = ‘https://cdn.yektanet.com/js/chetor/article.v1.js’;
script.src = script_address + ‘?v=’ + now.getFullYear().toString() + ” + now.getMonth() + ” + now.getDate() + ” + now.getHours();
head.appendChild(script);

now = new Date();
var head = document.getElementsByTagName(‘head’)[];
var script = document.createElement(‘script’);
script.type = ‘text/javascript’;
var script_address = ‘https://cdn.yektanet.com/template/bnrs/yn_bnr.min.js’;
script.src = script_address + ‘?v=’ + now.getFullYear().toString() + ” + now.getMonth() + ” + now.getDate() + ” + now.getHours();
head.appendChild(script);

var head = document.getElementsByTagName(“head”)[];
var script = document.createElement(“script”);
script.type = “text/javascript”;
script.async=1;
script.src = “https://s1.mediaad.org/serve/chetor.com/loader.js” ;
head.appendChild(script);
پیشگیری روماتیسم مفصلی

نویسنده و عضو تیم تحریریه چطور

باسلام.مادر من در بین تمام مفصل های بدنش به صورت گردشی درد احساس میکند و بلافاصله محلی که در انجا درد احساس میکنند ملتهب میشود.تا بحال به دکتر های زیادی سر زده ایم.لطفا راهنمایی کنید که چگونه مادرم را از دست این درد نجات دهیم؟

من ۵۶سال دارم و از ۱۵سالگی دردها در مفاصلم شروع شده و تا سه سال پیش همیشه به پزشک مراجعه میکردم داروها را می خوردم که بالاخره شدت عوارض چندین ساله داروها باعث شد کبد روده ها کلیه ها طحال اعصاب و مغز آسیب شان به حد جدی و شدید برسد و الآن دارم با آنها مبارزه می کنم بدون اینکه داروهای چندین ساله بتواند مفاصلم را درمان کند !

با سلام
به مطالب خوبی اشاره کردید (البته از جنبه روانشناسی ) اما از جنبه پزشکی برخی گفته ها با ید مورد نقد و بررسی قرار گیرند .
در قسمت داروهای ضد التهاب به داروی methotrexate اشاره کرده اید که در مورد این دارو میتوان گفت که این دارو نه تنها عوارضی دارد بلکه در مواردی خود میتواند موجب بروز التهاب گردد چرا که با کاهش گلبول های خون موجب تضعیف سیستم ایمنی بدن شده بنابراین موجب تشدید التهاب میگردد بنابراین نمیتوان به قطعیت در مورد این دارو نظر داد چرا که نظرات متفاوتی وجود دارد .
با تشکر.

ممنون از اشاره ای که داشتید کاملا حق با شماست. ذکر نان دارو در این مقاله صرفا نوعی ارائه ی اطلاعات درباره داروهای تجویزی بوده به هیچ عنوان توصیه ی ما برای مصرف اون نیست.
تجویز دارو فقط از طریق پزشک ممکنه 🙂

سلامتی

۹ علت سوزش گلو و راه‌های درمان سوزش گلو

قرص اورژانسی چیست؛ روش مصرف و عوارض قرص اورژانسی ضد بارداری

قرص رانیتیدین چیست؛ نحوه مصرف و عوارض رانیتیدین

قرص لوراتادین چیست؛ موارد مصرف و عوارض لوراتادین

آخرین مطالب

درمان هانتینگتون؛ علائم، عوارض و راه های تشخیص آن

علت درد فک و همه چیز درباره عوامل، راه‌های پیشگیری و درمان آن

ریلکسیشن؛ تکنیک‌ها و روش‌هایی برای آرامش روح و جسم

آموکسی سیلین؛ نحوه مصرف،‌ عوارض و تداخل دارویی

درمان سریع جوش صورت با ۸ روش خانگی مؤثر

ترین های جهان

برترین فوتبالیست های جهان در طول تاریخ

سالم ترین میوه های جهان را بشناسید

بهترین کشور برای تحصیل کدام است؟

بهترین انیمه های جهان که تمام گروه‌های سنی را به خود علاقه‌مند می‌کنند

مرگ‌بارترین بیماری های دنیا که قربانیان زیادی می‌گیرند

پردرآمدترین شغل های جهان؛‌ ۲۰ شغل با بیشترین درآمد در دنیا