پیشگیری از رفتارهای پرخطر و عفونتهای آمیزشی
هفته گذشته خبری به نقل از سازمان بهزیستی ایران منتشر شد که بر اساس آن ابتلا از طریق روابط جنسی محافظت نشده که از آن به عنوان موج سوم یاد می‌شود بیش از دیگر موارد سبب افزایش بیماران اچ‌آی‌وی/ایدز در ایران شده است.
این خبر همچنین بر این تأکید داشت که بسیاری از زنان ایران مبتلا به اچ‌آی‌وی/ایدز، “در دوران ازدواج بیمار شده‌اند.”
این موضوع سوال‌هایی را درباره اچ‌آی‌وی/ایدز برای مخاطبان ما به وجود آورده است که در اینجا به برخی از این سوال‌ها پاسخ می‌دهیم.
بیشتر افرادی که اچ‌آی‌وی مثبت می‌شوند، دو تا شش هفته پس از گرفتن ویروس علائمی شبیه سرماخوردگی یا آنفلوآنزا را تجربه می‌کنند. تقریبا ۸۰ درصد افراد اچ‌آی‌وی مثبت، به مدت چند هفته این علائم را تجربه می‌کنند:
علائم دیگری هم وجود دارد که ممکن است چندان شایع نباشد و در همه افراد بروز نکند:
با توجه به اینکه چنین علائمی ممکن است بر اثر بیماری‌های دیگر نیز بروز کنند، اگر فردی این علائم را تجربه کند، لزوما به معنای آلوده شدن به ویروس اچ‌آی‌وی نیست، مگر آنکه در فاصله کوتاهی پیش از آن رفتار پرخطر انجام داده باشد.
اگر تعدادی از این علائم را دارید و فکر می‌کنید که در چند هفته گذشته در خطر آلودگی به اچ‌آی‌وی قرار گرفته‌اید، حتما باید در اولین فرصت آزمایش اچ‌آی‌وی بدهید.
این علائم نشانه مبارزه سیستم ایمنی بدن با ویروس هستند، اما پس از یک دوره کوتاه چند هفته‌ای اچ‌آی‌وی دیگر تا سال‌ها هیچ علائمی برای بیمار ندارد. این مرحله از بیماری دوران نهفتگی اچ‌آی‌وی یده می‌شود که می‌تواند تا ده سال ادامه داشته باشد.
پس از پایان دوران نهفتگی اچ‌آی‌وی، سیستم ایمنی بدن بیمار شدیدا تخریب می‌شود که با علائم زیر خود را نشان می‌دهد:
تشخیص زودهنگام اچ‌آی‌وی در جلوگیری از بروز این علائم اهمیت حیاتی دارد و می‌تواند به کنترل و درمان بیماری کمک کند. به همین دلیل پزشکان توصیه می‌کنند که اگر فردی اعمال پرخطری مانند آمیزش جنسی محافظت نشده انجام داده است که فکر می‌کند خطر ابتلا به اچ‌آی‌وی/ایدز برای او وجود دارد، باید بلافاصله برای انجام آزمایش به مراکز درمانی مراجعه کند.
هرچه زودتر فرد در مورد بیماری‌اش بداند بهتر است. این بیماری تا به حال درمان قطعی ندارد، اما می‌توان با درمان‌های موجود تعداد ویروس را کنترل کرد و کاری کرد که طول عمر و کیفیت زندگی بیماران مانند سایر افراد جامعه باشد.
اگر فردی متوجه شد که مبتلا به اچ‌آی‌وی/ایدز است باید چه کند؟
اگر جواب آزمایش اچ‌آی‌وی فردی مثبت باشد، باید پس از آن به طور مرتب آزمایش خون بدهد تا پیش از شروع درمان میزان پیشرفت آلودگی به اچ‌آی‌وی بررسی شود. این آزمایش‌ها شامل بررسی مقدار ویروس در خون بیمار و همچنین تاثیر ویروس اچ‌آی‌وی بر سیستم ایمنی بدن است.
پس از انجام این آزمایش‌ها مراحل درمان شروع می‌شود که هدف آن کاهش میزان ویروس در خون بیمار است تا به سیستم ایمنی بدن فرصت ترمیم بدهد و از بروز بیماری‌های دیگر مرتبط با اچ‌آی‌وی نیز پیشگیری کند.
اگر بیمار تحت درمان قرار بگیرد، معمولا میزان ویروس در خون او به اندازه‌ای پایین می‌آید که دیگر احتمال بسیار کمی وجود دارد که ویروس را به دیگران انتقال دهد.
تشخیص ابتلا به اچ‌آی‌وی/ایدز برای بیماران می‌تواند به قدری ناراحت‌کننده باشد که دچار اضطراب یا افسردگی شوند. کلینیک‌های درمان اچ‌آی‌وی/ایدز، معمولا به بیماران مشاوره می‌دهند تا بتوانند با مشکلات روانی مرتبط با ابتلا به این بیماری مقابله کنند.
اگر بیمار به روانشناس یا مشاور دسترسی نداشته باشد، معمولا توصیه می‌شود که سعی کند با دیگر بیماران مبتلا به اچ‌آی‌وی/ایدز در ارتباط باشد و از تجربه‌های آنها استفاده کند.
فردی که با اچ‌آی‌وی مثبت زندگی می‌کند، به پزشک، روانشناس و متخصص تغذیه نیاز دارد، هر کدام از این گروه‌ها می‌توانند به این بیماران کمک کنند تا این افراد مانند سایر افراد در جامعه زندگی کنند.
بیشتر بخوانید:
بهترین مکانی که بیماران مبتلا به اچ‌آی‌وی/ایدز می‌توانند مورد مراقبت قرار بگیرند، در خانه خود و در میان افرادی است که آنها را دوست دارند. در سراسر دنیا افراد زیادی با این بیماری زندگی می‌کنند و می‌توانند برای مدت طولانی یک زندگی فعال و پربار داشته باشند.
اگر به عنوان شریک زندگی، خانواده یا دوست با فرد مبتلا به اچ‌ای‌وی/ایدز زندگی می‌کنید، نکات زیر را در خاطر داشته باشید:
مهمترین رکن اساسی مرتبط با اچ‌آی‌وی، پذیرش جامعه و خانواده است. این بیماری فقط از راه تماس جنسی، ترزیق و مادر به نوزاد منتقل می‌شود. فرد مبتلا باید به درمان و بازگشت به جامعه تشویق شود. بیماران اچ‌آی‌وی/ایدز نیاز به ترحم ندارند، نیاز به برخورد یکسان دارند و همه افراد جامعه می‌توانند در کنترل این بیماری موثر باشند.
این مطلب برای پاسخ به سوال‌های شماری از مخاطبان بی‌بی‌سی فارسی که از طریق صفحه #ازمابپرس فرستاده‌اند، تهیه شده است.
شما هم می‌توانید سوال‌های خود را از طریق این صفحه یا فرم‌هایی در مطالب دیگر برای ما بفرستید، تا سوال‌های شما به مطالب و گزارش‌های بی‌بی‌سی فارسی تبدیل شوند.
اینجا درباره #ازمابپرس بیشتر بخوانید.
URL: https://sjsph.tums.ac.ir/article-1-14-fa.html
روش کار: مطالعه مقطعی میباشد که برای4 فرد اچ آی وی مثبت، پرسشه به روش مصاحبه تکمیل شد، نمونه گیری در هر مرکز به روش پی در پی تا رسیدن به حجم نمونه مورد نظر انجام شد.
پیشگیری از رفتارهای پرخطر و عفونتهای آمیزشی
نتایج: 6 درصد نمونههای پژوهش مرد بودند و 2/44 درصد مردان و 3/51 درصد زنان اچ آی وی مثبت در گروه سنی 34-25 سال قرار داشتند، درخصوص رفتارهای پرخطر بعد از ابتلا به عفونت اچ آی وی، بیشترین درصد مربوط به رفتار جنسی پرخطر بوده که 6/49 درصد از مردان و 6/15 درصد از زنان بعد از تشخیص عفونت اچ آی وی رفتار جنسی پرخطر یعنی ارتباط جنسی بدون کاندوم با فرد اچ آی وی منفی داشتند و 5/62 درصد از افراد اچ آی وی مثبت دراین تحقیق، از خطرات ارتباط جنسی غیر ایمن (بدون کاندوم) آگاه نبودند. نتایج پژوهش نشان داد که احتمال رفتارهای جنسی پرخطر، با مردبودن، مجردبودن، تحصیلات زیردیپلم، سابقه اعتیاد و مصرف مشروبات الکلی ارتباط دارد (5/ p
نتیجه گیری: همگام با مطالعات گذشته، این تحقیق سطوح نسبتا بالایی از رفتارهای پرخطرجنسی از زمان تشخیص در یک جمعیت اچ. آی. وی مثبت را نشان داد، به نظر میرسد ارائه خدمات مناسب بهداشت باروری و جنسی به این افراد منجر شود تا زندگی جنسی و باروری بدون خطر یا کم خطر برای آلوده کردن شریک جنسی شان داشته باشند.
کلیه حقوق این وب سایت متعلق به فصله دانشکده بهداشت و انستیتو تحقیقات بهداشتی می باشد.
طراحی و بره نویسی : یکتاوب افزار شرق
© 219 All Rights Reserved | Journal of School of Public Health and Institute of Public Health Research
مقدمه: اعتقاد بر اين است که رفتارهاي پر خطر بصورت اتفاقي در جمعيتها رخ نمي دهد بلکه يک مدل ساختارمند و انتخاب شده اي داشته و ماهيت ان تک رفتاري نيست . مهمترين و موثرترين راهکار جلوگيري از گسترش بيماري ايدز ارزيابي توان واهميت رفتارهاي پرخطر درابتلا به HIV و تلاش در جهت پيشگيري از آنها يا کم خطر تر کردن آنها است.روش مطالعه: اين مطالعه به طور مقطعي در 1388 نفر که از سال 1383 تاکنون 88.9.25 در دانشگاه علوم پزشکي شيراز شناساي و در مرکز مشاوره بيماريهاي رفتاري داراي پرونده هستند انجام گرديد.نتايج: از تعداد 1388 فرد مبتلا به HIV، 184 نفر (78.9 درصد) سابقه زندان، 147 نفر (75.9 درصد) سابقه اعتياد تزريقي، 622 نفر(45.1 درصد) سابقه تماس جنسي، 448 نفر (32.5 درصد) سابقه خالکوبي خارج از زندان، 331 نفر (24 درصد) سابقه خالکوبي داخل زندان، 417 نفر (3.2 درصد) سابقه استفاده از تيغ مشترک در داخل زندان و 62 نفر(4.6 درصد) سابقه استفاده از تيغ مشترک در خارج از زندان داشته اند.از تعداد کل موارد مورد مطالعه 929 نفر (67 درصد) مبتلا به هپاتيت C و 13 نفر (7.5 درصد) مبتلا به هپاتيت B و 96 نفر(7 درصد) سابقه ابتلا با عفونت هاي آميزشي از قبيل سوزاک داشته اند.نتيجه گيري: در هر ثانيه يک جوان بين 15 تا 24 سال در جهان به ويروس HIV آلوده مي شود. با توجه به وجود 5.22 ميليون جوان در ايران (که به لحاظ سني گروه هاي پر خطر محسوب مي شوند) متاسفانه در کشور ما جوانان آنچنان که بايد با خطرات محيط زندان، اعتياد و روابط جنسي قبل از مواجهه با آنها آگاه نشده و پس از برخورد با يکي احتمال پزيرش ديگر رفتار نيزدرآنها بيشتر مي گردد و در اين مطالعه نيز تعدد رفتارهاي پرخطر در افراد مبتلا به HIV (سه رفتار پر خطر اصلي با هم دربيش از 5 درصد افراد آلوده) مشهود است. اينجاست که ضرورت اطلاع رساني شفاف تر، پيشگيري و سياست گذاري در خصوص هر يک از رفتارهاي پرخطر بعنوان پلي براي انجام رفتار ديگر اهميت مي يابد.باتوجه به سياست هاي اخيرکاهش اسيب در زندانها و درمان با متادون درتقابل با تزريق، و گذاربه الگوي ابتلاي HIV از طريق روابط جنسي (45.1 درصد سابقه تماس جنسي) در اين مطالعه، اهميت تمرکز بر پيشگيري رفتارهاي جنسي محافظت نشده در اجتماع و زندانها، بخصوص در اختيار قرار دادن کاندوم در زندانها، امري لازم و ضروري مي باشد
تهران، بزرگراه اشرفی اصفهانی، نرسیده به پل بزرگراه شهید همت، خیابان شهید قموشی، خیابان بهار، نبش کوچه چهارم، پلاک 1
کدپستی: 1461965381
تلفن و 442651 (9821+)
پیشگیری از رفتارهای پرخطر و عفونتهای آمیزشی
کارگاه های آموزشی
اخبار
JCR
خبرگزاری سیناپرس
پیوندهای مرتبط
NDY’d>.pajߣ=kUĹ