نشانه‌های سجاوندی
عجب سازنده ی این علامت عرب دولاب است
هیچ کس دوست ندارد به بیماری آلزایمر مبتلا شود که درمان قطعی برای آن وجود ندارد و می‌تواند حافظه را از بین ببرد. اما تشخیص این بیماری نسبت به گذشته ساده‌تر شده است.
به گزارش مشرق، بیماری آلزایمر زوال عقل غیر قابل درمان و مترقی است که می‌تواند احساس ویرانگری ایجاد کند. در حال حاضر درمانهای زیادی برای بیماری آلزایمر ایجاد شده است. تغییر سبک زندگی، داروها و تداخلات می‌تواند کمک کند.
هشدار: داروهای معرفی شده در این مقاله فقط جهت آشنایی شما عزیزان با درمانهای موجود برای بیماری آلزایمر است و مجله سلامت به هیچ وجه توصیه‌ای به مصرف خودسرانه هیچ دارویی ندارد. تجویز و تعیین دوز دارو به عهده پزشک معالج می‌باشد و مجله سلامت هیچگونه مسئولیتی در خصوص مصرف خودسرانه دارو ندارد.
هیچ کس دوست ندارد به بیماری آلزایمر مبتلا شود که درمان قطعی برای آن وجود ندارد و می‌تواند حافظه را از بین ببرد. اما تشخیص این بیماری نسبت به گذشته ساده‌تر شده است.
بخوانید:
داروي جلوگيري از آلزايمر
داروهای مفیدی در بازار وجود دارد که می‌تواند نشانه‌های این بیماری همچون زوال حافظه و گیجی را کمتر کند. شواهد موجود نشان می‌دهد که تغییر در سبک زندگی نیز می‌تواند کمک کند.
درمانهای مختلفی نیز وجود دارد که نشانه‌های خاصی از این بیماری را هدف قرار می‌دهند و باعث می‌شوند زندگی این افراد بهبود یابد. در حالیکه تعداد درمانهای موجود محدود است اما به دست آوردن درمان مناسب بسیار ارزشمند است.
دانشمندان در حال حاضر به جستجوی روش‌های جدید برای درمان و پیشگیری از این بیماری می‌پردازند.
در ادامه با مواردی آشنا می‌شوید که می‌تواند زندگی بیماران آلزایمری را بهبود ببخشد.
این دارو می‌تواند نشانه‌های خفیف،متوسط و شدید آلزایمر را بهتر کند.با اینحال این دارو نمی‌تواند این بیماری را متوقف نماید. داروی دونپزیل از شکسته شدن یک ماده شیمیایی به استیل کولین جلوگیری می‌کند. متخصصان بر این باورند که این ماده شیمیایی برای حافظه، تفکر و استدلال بسیار مهم است.
بیماران آلزایمری تنها می‌توانند روزی یکبار از این دارو استفاده کنند بنابراین تنظیم دوز مصرفی توسط پزشک بسیار آسان است.
شما می‌توانید دوز مصرفی بیمار را با ۵ میلی گرم در روز آغاز کنید و بعد از چند هفته مقدار آن را به ۱۰ میلی گرم افزایش دهید. عوارض جانبی این دارو شامل مشکلات گوارشی همچون حالت تهوع، اسهال و استفراغ است. سایر عوارض جانبی در برگیرنده خستگی، کاهش وزن و نیز گرفتگی عضلات است.
ریواستیگمین در دسته داروهای دونپزیل قرار دارد. این دارو می‌تواند با محافظت از سطح استیل کولین در مغز بروز نشانه‌های زوال عقل را کمتر کند. این دارو روزانه دوبار مصرف می‌شود و به صورت کپسول و مایع خوراکی در بازار موجود است.
افرادی که نشانه‌های شدید گوارشی همچون خونریزی را دارند می‌توانند از بسته‌های پوستی آن استفاده کنند.
این دارو با افزایش سطح استیل کولین در مغز کار می‌کند و همین امر به سلول‌های مغزی کمک می‌کند با یکدیگر ارتباط داشته باشند. این دارو روزانه دوبار مصرف می‌شود و به شکل مایع خوارکی و قرص در بازار موجود است. بیماران در آغاز کار ۸ میلی گرم از این ماده را مصرف می‌کنند و با گذشت زمان مقدار دوز مصرفی افزایش پیدا می‌کند.
همانند دونپزیل و ریواستیگمین، این دارو نیز می‌تواند مشکلات گوارشی ایجاد کند.
این دارو می‌تواند سطح گلوتامات را تنظیم کند. همانطور که می‌دانید گلوتامات یک پیام رسان شیمیایی است و وجود آن برای حافظه و یادگیری ضروری می‌باشد. متخصصان بر این باورند که گلوتامات اضافی می‌تواند برای مغز سمی باشد.
این دارو به صورت قرص، مایع خوارکی و کپسول در اختیار افراد قرار دارد. اگرچه این دارو برای کنترل آلزایمر متوسط تا شدید تایید شده است، اما برای بیمارانی با نشانه‌های خفیف نیز تجویز می‌شود. عوارض جانبی این دارو شامل یبوست، سردرد و سرگیجه است.
این درمان می‌تواند دو نوع دارویی که برای درمان آلزایمر مورد استفاده قرار می‌گیرد را ترکیب نماید. این دو دارو دونپزیل و ممانتین است. این درمان برای افرادی استفاده می‌شود که مصرف چند قرص در روز برای آن‌ها مشکل ساز است. همانند سایر درمانهای تایید شده برای آلزایمر، این درمان نیز نمی‌تواند از بیماری پیشگیری کند یا از سرعت رشد آن بکاهد.
این نوع درمان قادر است فرایندهای ذهنی و عملکرد کلی بیماران را بهبود ببخشد. عوارض جانبی شایع در برگیرنده سردرد،سرگیجه، کمبود اشتها و کبودشدگی است.
فعالیت‌های بدنی که باعث افزایش ضربان قلب می‌شوند برای سلامت کلی بدن مفید هستند. این تمرینات می‌توانند سلامت مغز را بهبود ببخشند.مطالعات انجام شده در انجمن بیماران آلزایمری نشان می‌دهد که ورزش می‌تواند اثرات مثبتی بر روی این بیماری داشته باشد. در یک مطالعه انجام شده شرکت کنندگان در آموزش‌های ایروبیک و کشش شرکت کردند.
این افراد به مدت ۴۵ تا ۶۰ دقیقه در این تمرینات حضور داشتند. بعد از گذشت چند ماه، محققان به این نتیجه رسیدند که تمرینات ورزشی می‌تواند سلامت مغز را افزایش دهد.
در یک مطالعه دیگر بیمارانی که آلزایمر خفیف تا متوسط داشتند به صورت تصادفی در تمرینات ورزشی شرکت کردند و برخی از آن ها نیز در گروه کنترلی قرار گرفتند. بعد از ۱۶ هفته، محققان دریافتند که تفاوتی بین عملکرد ذهنی این افراد ایجاد نشده است اما ورزشکاران نشانه‌های اضطراب، تحریک پذیری و افسردگی کمتری داشتند. به همین خاطر به این افراد توصیه می‌شود سه روز در هفته و در هر کدام به مدت ۲۰ الی ۳۰ دقیقه به تمرینات ورزشی بپردازند.
تعامل در فعالیت‌های ذهنی و اجتماعی می‌تواند نشانه‌های آلزایمر را بهبود ببخشد. این فعالیت‌ها شرایط بیماری را معکوس نمی‌کنند اما هر کدام نقش مهمی در حفظ سرزندگی مغز بازی می‌کنند.
زمانی که این موارد با تمرینات ورزشی و رژیم غذایی سالم ترکیب می‌شود می‌تواند تاثیر بیشتری داشته باشد. علاوه بر این، ارتباط داشتن با افراد می‌تواند خطر ابتلا به افسردگی را کاهش دهد.
متخصصان توصیه می‌کنند بیماران مبتلا به آلزایمر در فعالیت‌های مختلفی همچون کنسرت و تئاتر ها شرکت کنند. اینکار می‌تواند نشانه‌های موجود را تا حد زیادی بهبود ببخشد.
غذای مغز همانند غذایی که برای بدن مصرف می‌شود بسیار مهم است. افراد باید رژیم غذایی معتدلی داشته باشند که اسید چرب اشباع اندکی دارد. همچنین کاهش مصرف نمک و شکر و استفاده از وعده‌های غذایی که شامل میوه‌ها، سبزیجات، بوقلمون، ماهی، آجیل، غلات سبوس دار و اسیدهای چرب سالم است می‌تواند مفید باشد.
انجمن بیماران آلزایمری ارتباط موثری بین رژیم غذایی و عملکرد ذهن پیدا کرده‌اند. شواهد نشان می‌دهد که رژیم غذایی سالم می‌تواند مفید باشد. آیا رژیم غذایی می‌تواند خطر زوال عقل را کاهش دهد؟ متخصصان بر این باورند که مصرف رژیم غذایی سالم علاوه بر بدن بر روی مغز نیز اثر خواهد داشت. پس این گزینه را نیز مدنظر داشته باشید.
مطالعه انجام شده نشان می‌دهد که رویکرد متابولیک برای درمان زوال عقل می‌تواند موثر باشد. محققان دانشگاه کالیفرنیا ۱۰ نفر از بیمارانی که مشکلات شناختی داشتند را مورد بررسی قرار داده اند. هر کدام از آن‌ها رژیم غذایی درمانی،تمرینات ورزشی، تحریک مغز، بهینه سازی خواب و ویتامین‌ها را دنبال کردند.
این مطالعه گزارشات موردی را نیز در خود گنجانده است. برخی از این افراد سرکار خود برگشته بودند و برخی دیگر مهارت‌های جدیدی آموخته بودند. برخی از افراد دیگر چیزی را فراموش نمی‌کردند. این یک مطالعه بالینی نیست و ممکن است اعمال آن در مقیاس وسیع کمی دشوار باشد.
زمانی که حافظه و استدلال به تدریج رو به زوال می‌رود، افراد احساس خشم و اضطراب خواهند داشت. در مراحل انتهایی این بیماری، این افراد ممکن است از لحاظ فیزیکی یا شفاهی پرخاشگر شده باشند.
دکتر اپوستولوا در این باره می‌گوید: تا زمانی که لازم نباشد من از درمانهای دارویی برای نشانه‌های رفتاری استفاده نمی‌کنم. او به اعضای خانواده و پزشکان توصیه می‌کند از فعالیت‌های اجتماعی و درمان رفتاری استفاده کنند. گوش دادن به حرف‌های بیمار، فراهم اوردن اطمینان قلبی و تعامل با او در فعالیت های مختلف می‌تواند فرد را آرام کند.
داروی تایید شده‌ای برای درمان نشانه‌های رفتاری حاصل از زوال عقل وجود ندارد. به همین خاطر است که پزشکان معمولا نمی‌توانند داروهای موثری تجویز کنند. با این وجود برخی از پزشکان سعی می‌کنند از داروهایی همچون سیتالوپرام (Celexa) استفاده کنند که یک داروی ضدافسردگی و مهار کننده انتخابی بازجذب سروتونین است. گزینه دیگری که پیش روی پزشکان قرار دارد Nuedexta است. این دارو برای درمان اثرات بی ثباتی عاطفی تایید شده است.
بی ثباتی عاطفی به یک اختلال عصبی اشاره دارد که با گریه کردن بی‌اختیار یا گریه و خنده غیرقابل کنترل یا دیگر ظواهر عاطفی نمود پیدا می‌کند. در حالیکه داروهای آنتی سایکوتیک به عنوان یک گزینه محسوب می‌شوند اما باید زمانی مورد استفاده قرار گیرند که نشانه‌ها حاد و شدید است.
درمان افسردگی در بیماران مبتلا به آلزایمر ممکن است در برگیرنده ترکیبی از دارو و مشاوره‌های روان شناختی باشد. متخصصان می‌توانند داروهای ضد افسردگی SSRI همچون سیتالوپرام و سرترالین را برای مبارزه با این نشانه‌ها تجویز کنند. این داروها ممکن است سطح سروتونین را افزایش دهند. همانطور که می‌دانید سروتونین یک پیام رسان شیمیایی مهم در مغز است.
داروهای ضد افسردگی آتیپیک نیز فعالیت شیمیایی مغز را افزایش می‌دهد و می‌توانند گزینه دیگری برای درمان افسردگی باشند. برخی از این داروها شامل میرتازاپین (remeron) و ترازودون است. عوارض جانبی احتمالی این داروها شامل خواب آلودگی، سرگیجه، خشکی دهان است.
دانشمندان در تلاشی که برای درمان این بیماری داشته‌اند، برخی ویژگی‌های اساسی این بیماری را هدف قرار داده اند. یک رویکرد برای درمان این بیماری، حمله به آمیلوئید است. آمیلوئید مشخصه اصلی این بیماری محسوب می‌شود. آمیلوئید برآمدگی‌هایی را در مغز بیماران تشکیل می‌دهد و پلاک‌های چسبناکی ایجاد می‌کند که باعث مرگ سلول‌ها می‌شود.
سولانِزوماب یک داروی قابل تزریق است و می‌تواند پلاک‌های تشکیل شده را از بین ببرد. نتایج بالینی در اواخر سال ۲۰۱۶ و اوایل سایل ۲۰۱۷ مشخص خواهد شد. مطالعه دیگری بر روی یک داروی مشابه دیگر به آدوکانوماب تمرکز کرده است.
در حال حاضر هیچ کدام از این داروها در بازار وجود ندارد اما بیمارانی که به صورت بالینی از آن استفاده کرده اند بهبودهایی داشته اند.
داروي جلوگيري از آلزايمر
برخی از دانشمندان در حال توسعه داروهایی برای تسکین التهاب مغز هستند. التهاب یکی از پاسخ‌های طبیعی بدن به عفونت است اما مقدار زیاد التهاب می‌تواند به سلول‌های مغز و عملکرد آن اسیب وارد کند.
در یک مطالعه حیوانی مفیک اسید(یک داروی ضدالتهاب غیر استروئیدی) روند از دست دادن حافظه در موش‌ها را معکوس کرده است. این موش‌ها از لحاظ ژنتیکی به گونه ای دستکاری شده بودند که بیماری آلزایمر و نشانه‌های آن در این موش‌ها توسعه یافته بود. با اینحال، درمانی که در موش کارساز است ممکن است کمکی به انسان‌ها نکند.
اگرچه نتایج به دست آمده امیدوار کننده است اما این تنها اولین قدم برای تعیین مثبت بودن چنین درمان‌هایی است و مطالعات بیشتری برای تایید آن نیاز خواهد بود.
منبع: مجله سلامت
کليه حقوق اين سايت متعلق به پایگاه خبري-تحليلي مشرق نيوز مي باشد و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع است.
In the year 191,
a woman called Auguste was taken
to a medical asylum in Frankfurt.
Auguste was delusional
and couldn’t remember
even the most basic details of her life.
Her doctor was called Alois.
Alois didn’t know how to help Auguste,
but he watched over her until,
sadly, she passed away in 196.
After she died, Alois performed an autopsy
and found strange plaques
and tangles in Auguste’s brain —
the likes of which he’d never seen before.
Now here’s the even more striking thing.
If Auguste had instead been alive today,
we could offer her no more help
than Alois was able to 114 years ago.
Alois was Dr. Alois Alzheimer.
And Auguste Deter
was the first patient to be diagnosed with
what we now call Alzheimer’s disease.
Since 191, medicine has advanced greatly.
We’ve discovered antibiotics and vaccines
to protect us from infections,
many treatments for cancer,
antiretrovirals for HIV,
statins for heart disease and much more.
But we’ve made essentially no progress
at all in treating Alzheimer’s disease.
I’m part of a team of scientists
who has been working to find
a cure for Alzheimer’s for over a decade.
So I think about this all the time.
Alzheimer’s now affects
4 million people worldwide.
But by 25, it will affect
15 million people —
which, by the way,
will include many of you.
If you’re hoping
to live to be 85 or older,
your chance of getting Alzheimer’s
will be almost one in two.
In other words, odds are
you’ll spend your golden years
either suffering from Alzheimer’s
or helping to look after a friend
or loved one with Alzheimer’s.
Already in the United States alone,
Alzheimer’s care costs
2 billion dollars every year.
One out of every five
Medicare dollars get spent on Alzheimer’s.
It is today the most expensive disease,
and costs are projected
to increase fivefold by 25,
as the baby boomer generation ages.
It may surprise you that, put simply,
Alzheimer’s is one of the biggest medical
and social challenges of our generation.
But we’ve done relatively
little to address it.
Today, of the top 1
causes of death worldwide,
Alzheimer’s is the only one
we cannot prevent, cure or even slow down.
We understand less about the science
of Alzheimer’s than other diseases
because we’ve invested less time
and money into researching it.
The US government
spends 1 times more every year
on cancer research than on Alzheimer’s
despite the fact
that Alzheimer’s costs us more
and causes a similar number
of deaths each year as cancer.
The lack of resources
stems from a more fundamental cause:
a lack of awareness.
Because here’s what few people know
but everyone should:
Alzheimer’s is a disease,
and we can cure it.
For most of the past 114 years,
everyone, including scientists, mistakenly
confused Alzheimer’s with aging.
We thought that becoming senile
was a normal and inevitable
part of getting old.
But we only have to look at a picture
of a healthy aged brain compared
to the brain of an Alzheimer’s patient
to see the real physical damage
caused by this disease.
As well as triggering severe loss
of memory and mental abilities,
the damage to the brain
caused by Alzheimer’s
significantly reduces life expectancy
and is always fatal.
داروي جلوگيري از آلزايمر
Remember Dr. Alzheimer
found strange plaques and tangles
in Auguste’s brain a century ago.
For almost a century,
we didn’t know much about these.
Today we know they’re made
from protein molecules.
You can imagine a protein molecule
as a piece of paper that normally folds
into an elaborate piece of origami.
There are spots
on the paper that are sticky.
And when it folds correctly,
these sticky bits end up on the inside.
But sometimes things go wrong,
and some sticky bits are on the outside.
This causes the protein molecules
to stick to each other,
forming clumps that eventually become
large plaques and tangles.
That’s what we see
in the brains of Alzheimer’s patients.
We’ve spent the past 1 years
at the University of Cambridge
trying to understand
how this malfunction works.
There are many steps, and identifying
which step to try to block is complex —
like defusing a bomb.
Cutting one wire might do nothing.
Cutting others might
make the bomb explore.
We have to find the right step to block,
and then create a drug that does it.
Until recently, we for the most part
have been cutting wires
and hoping for the best.
But now we’ve got together
a diverse group of people —
medics, biologists, geneticists, chemists,
physicists, engineers and mathematicians.
And together, we’ve managed
to identify a critical step in the process
and are now testing a new class of drugs
which would specifically block this step
and stop the disease.
Now let me show you
some of our latest results.
No one outside of our lab
has seen these yet.
Let’s look at some videos of what happened
when we tested these new drugs in worms.
So these are healthy worms,
and you can see
they’re moving around normally.
These worms, on the other hand,
have protein molecules
sticking together inside them —
like humans with Alzheimer’s.
And you can see they’re clearly sick.
But if we give our new drugs
to these worms at an early stage,
then we see that they’re healthy,
and they live a normal lifespan.
This is just an initial positive result,
but research like this
shows us that Alzheimer’s is a disease
that we can understand and we can cure.
After 114 years of waiting,
there’s finally real hope
for what can be achieved
in the next 1 or 2 years.
But to grow that hope,
to finally beat Alzheimer’s, we need help.
This isn’t about scientists like me —
it’s about you.
We need you to raise awareness
that Alzheimer’s is a disease
and that if we try, we can beat it.
In the case of other diseases,
patients and their families
have led the charge for more research
and put pressure on governments,
the pharmaceutical industry,
scientists and regulators.
That was essential for advancing treatment
for HIV in the late 198s.
Today, we see that same drive
to beat cancer.
But Alzheimer’s patients are often
unable to speak up for themselves.
And their families, the hidden victims,
caring for their loved ones night and day,
are often too worn out
to go out and advocate for change.
So, it really is down to you.
Alzheimer’s isn’t,
for the most part, a genetic disease.
Everyone with a brain is at risk.
Today, there are 4 million
patients like Auguste,
who can’t create the change
they need for themselves.
Help speak up for them,
and help demand a cure.
Thank you.
(Applause)
TED.com translations are made possible by volunteer
translators. Learn more about the
Open Translation Project.
© TED Conferences, LLC. All rights reserved.
