سلام
دختری 21 ساله هستم دانشجوی پزشکی . از وقتی که وارد محیط دانشگاه شدم کاملا اعتماد به نفسم رو در مورد ظاهرم از دست دادم. وقتی که دبیرستان میرفتم این موضوع اصلا برام مهم نبود.
الان وقتی خودم رو با بقیه دخترا از لحاظ ظاهری و رفتاری مقایسه میکنم فکر میکنم نسبت به اونا پایینتر هستم. از همه قسمتهای صورتم عیب میگیرم. حتی برای درمان کامل آکنه صورتم که سالها وجود داشت به متخصص مراجعه کردم. درمان موثر بود اما جای جوشها هنوز تا حدی باقی مونده. فکر میکنم صورتم جذاب نیست. از لحاظ رفتاری با اینکه مثل همه دلم میخاد که پسرا بهم توجه کنن ولی نمیتونم باورهای اخلاقیم رو کنار بذارم. دخترهای زیادی هستن که دنبال پسرها راه میفتن (ببخشید جور دیگه ای نمیتونم توضیحش بدم)
اما من فکر میکنم که ارزش یک دختر خیلی بالاتر از اونه که همیشه سعی کنه با انجام یسری کارها توجه اونا رو جلب کنه. البته اینطور نیست که اجتماعی نباشم، من با جنس مخالف در حد مسائل درسی و کاری صحبت میکنم. هیچوقت تا بحال دوست پسر نداشتم با اینکه امکانش برام وجود داشته ولی خودم نمیخواستم.
اما تازگیا فکر میکنم چون هیچ پسری خودبخود به من توجه نمیکنه شاید من زیبا و یا خوش لباس نیستم. برای بهتر مردن ظاهرم تا میتونستم تلاش کردم، اما تغییری ایجاد نشد.
کمبود اعتماد به نفس خانواده برتر
همه به من میگن که پسرا آرزوی داشتن دختری به نجابت و با تحصیلاتی مثل منو دارن (این حرف اوناست) اما حرفشون واسه من غیرقابل باور بنظر میاد.
حتی اگه یه نفر یه روزی بگه که از من خوشش میاد من تعجب میکنم!! میپرسم چرا؟!؟
آیا واقعا امکان داره یه نفر خودش از من خوشش بیاد؟ شاید سوالم خنده دار بنظر بیاد اما اون چه که در اطرافم میبینم منو واقعا به سمت این باور برده.
اگه میشه منو راهنمایی کنید. ممنونم.
اینکه تو این وبلاگ زیاد میشنوم که :
پسری بهم توجه نمیکنه،تو کانون توجه نیستم،از ظاهر سادم راضی نیستم و … متعجبم میکنه.نمیدونم چرا ولی خود من با اینکه تو یه دانشگاه بودم که دورم پر قشر مرفه و دختر پسرایی که تو هم میلولیدن(با عرض معذرت -_-) و همه در پی جلب توجه جنس مخالفشون حالا به هر شیوه ممکن و مسخره ای،هیچ تمایلی واسه اینکه مث اونا بشم یا کسی رو این مدلیا بخوام به طرف خودم بکشم و جلب توجه کنم نداشتم.یعنی کارای همشون به نظرم یه نوع کمبود میومد.واسه همینم از اولی که وارد دانشگاه شم تا آخرش که دربیام ظاهرم تغییری نکرد.(من چادری نیستم،مانتویی ساده با حجاب نسبی ام)
نظرم این بود که اگه کسی واسه آرایش و تیپ و قیافه متغیر من میخواد جلو بیاد،همون بهتر که نیاد.دوست داشتم کسی از شخصیتم خوشش بیاد و پیش قدم شه.البته اینا که گفتم به این معنی نیس که آدم به خودش نرسه و بد تیپ و هپل باشه به امید اینکه باید از شخصیتم خوششون بیاد نه ،باید آدم به خودش برسه ولی نه این مدلی که بعضی دخترا و پسرای ما خودشون خفه میکنن!
شمام در حدی که ایمانت و خودت و خونوادت میپسندی به خودت برس و به بقیم توجه نکن که چه کارا که نمیکنن.چون شما شخصیت خودتو داری و سعی کن اونو حفظ کنی نه اینکه مث بقیه شی.
عباس کجاست پس؟
چرا نظر ندادی؟من با عباس موافقم!
و من الله توفیق
