چگونگی شناسایی شهاب سنگ

تشخیص شهاب سنگ برای دانشمندان کاری آسان است. آنان با چندین روش می توانند شهاب سنگ ها را از بین شنگ های دیگر تشخیص دهند. سه نوع شهاب سنگ وجود دارد: سنگی، آهنی و سنگی-آهنی. هر کدام از این ها دارای خصوصیاتی خاص هستند.

در این مقاله قرار است مطالبی را درباره ی تشخیص شهاب سنگ ها ارائه دهیم و به دانش شما دوستان بیفزاییم. شما با خواندن مطالب پایین می توانید از حقایقی جالب در مورد شهاب سنگ ها مطلع شوید. همچنین عکس های جالبی از شهاب سنگ ها را در این پست قرار دادیم، حتما آن ها را مشاهده کنید و از دیدن آن ها لذت ببرید؛ پس با ما همراه باشید.

حتما تا به حال بارها اسم شهاب سنگ به گوشتان خورده است و بارها از طریق اخبار و تلویزیون درباره ی پرتاب آن از آسمان به زمین چیزهایی شنیده اید.

قبل از آنکه سراغ روش های شناسایی شهاب سنگ ها برویم ابتدا لازم است، تعریفی از آن را ارائه دهیم:

چگونگی شناسایی شهاب سنگ

تمامی اجرامی که از فضا به زمین پرتاب می شوند را شهاب سنگ می گویند. سالانه بیش از ۱۰۰ شهاب سنگ از فضا به زمین پرتاب می شوند. این اجرام ریز هستند طوری که در اثر برخورد با هوای موجود در فضا از سرعتشان کاسته می شود.

شهاب سنگ ها دارای خصوصیاتی هستند که با دانستن آن ها می توان شهاب سنگ را از دیگر سنگ های تشخیص داد.

چند راه برای شناسایی شهاب سنگ ها از دیگر سنگ ها وجود دارد:

شهاب سنگ ها دارای سه نوع هستند: سنگی، آهنی و سنگی-آهنی.

شهاب سنگی: غنی از مواد معدنی سیلیکون و اکسیژن هستند اما مقدار کمی از آهن، منیزیم نیز در آن است.

شهاب سنگ آهنی:  تشکیل شده از مقادیر زیادی از آهن و نیکل شده هستند. با کاربرد آهن ربا به سادگی می توان آن ها را تشخیص داد و سنگ های سطح زمین چنین قابلیتی ندارند.

شهاب سنگ سنگی-آهنی: تشکیل شده از سیلیکون و فلز آهن-نیکل است.

شاید منشا شهاب سنگ ها سیارک باشند.برخی از دانشمندان می گویند مواد تشکیل دهنده شهاب سنگ ها به ترکیبات زمین مشابه است اما بعضی ها معتقدند که به مواد درونی مریخ مشابه است.

تخمین وزن و چگالی شهاب سنگ ها: یکی دیگر از راه های تشخیص شهاب سنگ ها تخمین وزن و چگالی شهاب سنگ ها است.  وزن شهاب سنگ ها حدودا ۶۰ تن است. در یکی از مزارع کشورهای آفریقایی یک شهاب سنگ آفریقایی از فضا پرتاب شده است.

سطح خارجی شهاب سنگ ها فرق می کند: روی سطح آن یک فرورفتگی وجود دارد که مشابه اثر انگشت شصت است.

با اطلاعات ارائه شده در این مطلب می توانید به تشخیص شهاب سنگ ها بپردازید و با انواع مختلف آن به خوبی آشنا شوید. همچنین شما دوستان علاقه مند می توانید با کلیک بر روی دانستنی های علمی از دیگر  اطلاعات و آموزش های علمی و مفید دیدن نموده و اطلاعات جالب و خواندنی در رابطه با زندگی پیرامون کسب نمایید.

منبع : آرگا

چگونه اندام های کوچک مانده بدن را بزرگ کنیم؟

چگونه چین و چروک پوست را از بین ببریم ؟

انواع مدل جلوی مو جذاب برای زیر شال و روسری

مردان زیبا چه ویژگی هایی دارند؟ (معیارهای زیبایی از دید خانم ها)

نحوه درست کردن اسموتی هندوانه با 4 طعم معرکه

ایده های دوست داشتنی برای تزیین منزل با وسایل دور ریز

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

دیدگاه

نام

ایمیل

وب‌سایت

چگونگی شناسایی شهاب سنگ

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.

وقتی که شهاب سنگی احتمالی را پیدا می کنیم، باید محلی دقیق مشاهده آن را یادداشت یا علامت گذاری کنیم. یکGPS در این مواقع به دردمان می خورد، چون شاید این شهاب سنگ احتمالی تکه ای از یک شهاب سنگ واحد باشد که صدها تکه دیگرش در همان منطقه به صورت پراکنده افتاده باشند.
منطقه ای که در آن تکه های یک شهاب سنگ واحد چه در حین سقوط و چه در اثر برخورد به زمین پراکنده شده اند را در اصطلاح « Strewn field» می گویند.
آن چه در این لحظه باید انجام داد، بررسی این تکه سنگ آسمانی تازه به زمین افتاده و فرسایش نیافته با استفاده از یک ذره بین با زوم ۱۰ برابر است. پیش از مشاهده شهاب سنگ زیر ذره بین، قسمتی از آن را با استفاده از یک سوهان الماسی می ساییم.
در غیر این صورت، می توانیم نمونه را به یک فروشگاه سنگ و گوهرتراشی ببریم و از فروشنده بخواهیم تکه ای از آن را برایمان برش بزند.
برش باید به قدر کافی عمیق باشد تا بخش هوا نزده داخلی آن نمایان شود. معمولاً ۵ر۲ تا ۳ سانتی متر کافی است. زمانی که برش ایجاد شد، باید نمونه خود را با دقت با ایزوپروپیل ۹۹ درصد یا الکل تمیز کنیم و بگذاریم تا خشک شود.
حالا دوباره به سطح برش خورده نگاه می اندازیم؛ لایه داخلی از لایه خارجی روشن تر است یا تیره تر؟ اگر شهاب سنگ فرسایش یافته و هوازده نباشد، لایه زیرین روشن تر خواهد بود و نه تیره تر.
درون یک شهاب سنگ فرسایش یافته که از لحاظ شیمیایی تغییر یافته خیلی شبیه به سطح خارجی آن است. بنابراین داخل و خارج آن مشابه هستند. اگر شهاب سنگ کشف شده ما یک کندریت معمولی باشد، بیشتر شهاب سنگ ها از این نوع هستند، بلافاصله ورقه های براقی از فلز نقره ای رنگ را که کمابیش به صورت متحد الشکل در تمامی سطح نمایان شده پراکنده هستند، می بینیم. این فلز، آلیاژ آهن با ۵ درصد فلز نیکل است. می توانیم رگه های فلز را ببینیم که در یک خط مستقیم از طول سطح برش خورده عبور می کنند.
در غیر این صورت آلیاژ فلز به صورت خوشه ای دیده می شود. حالا با کمک یک آهن ربا می توانیم پی ببریم که فلز خاصیت ربایش مغناطیسی دارد یا خیر. فلز موجود در شهاب سنگ خاصیت آهن ربایی ندارد، یعنی اشیاء آهنی مانند میخ را به خود جذب نمی کند، ولی خودش به آهن ربا جذب می شود. برای انجام این آزمایش به یک آهن ربای قوی نیاز داریم؛ آهن ربایی که با آن تزئینات و یادداشت را به یخچال می چسبانیم مناسب این کار نیست. ولی لازم است احتیاط کنیم و از آهن رباهای زمینی که قدرتمند و نادر هستند و ممکن است خطرآفرین باشند اجتناب کنیم. این نوع آهن رباها را اگر به هم بچسبانیم به سختی می توانیم از هم جدا کنیم و اگر این کار را با دقت انجام ندهیم ممکن است به خودمان صدمه بزنیم.
آهن رباهای زمینی به کارت های اعتباری و وسایل مغناطیسی آسیب می رسانند.
به ویژه نباید نزدیک به دستگاه ضربان قلب که در بدن برخی افراد کار گذاشته شده استفاده شود. اگر سنگی که پیدا کرده ایم این آزمایش را با موفقیت پشت سر بگذارد، می توانیم مطمئن شویم که یک شهاب سنگ واقعی پیدا کرده ایم. در زمین، آهن همیشه به صورت زنگ زده در سنگ ها دیده می شود و ممکن است به شکل سیلیکات، هماتیت، مگنتیت یا هر کدام از کانی های آهنی هیدرات شده دیگر باشد. علت این است که ما در اتمسفر اکسیژنی زندگی می کنیم، یعنی جایی که در آن آهن به راحتی با اکسیژن واکنش انجام می دهد. این در حالی است که شهاب های سنگ هایی که از جنس سنگ هستند، مدت زمان زیادی از عمر خود را در فضا گذرانده اند؛ بدون وجود اکسیژن. آهن موجود در آن ها در حالت عنصری باقی مانده است. برخی از شهاب سنگ ها، برای مثال کندریت های کربن دار، نشانه های بارزی از دگرگونی های آبدار دارند که به دنبال این دگرگونی ها آهن تبدیل به مگنتیت شده است.
پس از این که سنگ کشف شده ما دو آزمایش ورقه فلزی و آهن ربا را پشت سر گذاشت بسیار هیجان زده می شویم. ولی هنوز هم صد در صد نمی توانیم خوش بین باشیم، تا وقتی که با دقت بیشتری سطح بیرونی آن را بررسی کنیم. برای این مشاهده، لازم است کمی سطح نمونه را بسابیم. برای انجام این کار سطح برش خورده را با استفاده از کاغذ سنباده سیلیسم کاربید یا اکسید آلومینیوم می ساییم. کاغذ سمباده را تر نمی کنیم. با کاغذ شماره ۲۲۰ شروع می کنیم و سپس به ترتیب از شماره های ۴۰۰ و ۶۰۰ استفاده می کنیم تا وقتی که مطمئن شویم همه خطوط ناشی از برش و حفره هایی که طی استفاده از کاغذهای سنباده درجه درشت تر روی آن مانده اند از بین می روند.
برای بهتر کار کردن با کاغذ سنباده می توانیم آن را روی یک تکه شیشه یا چوب که سطح صافی دارد بچسبانیم. برای تمیز کردن سطوح سنباده خورده هم فقط از آب مقطر استفاده می کنیم. دوباره از کاغذهای سنباده با ترتیب درجه های مختلف، این بار به همراه آب مقطر استفاده می کنیم. برای شست و شوی نهایی نیز از آب مقطر استفاده می کنیم و سپس آن را در ایزوپروپیل ۹۹ درصد یا الکل غوطه ورمی کنیم. شهاب سنگ شسته شده را به مدت ۲ یا ۳ ساعت در حرارت ۱۲۰ درجه فارنهایت(کمتر از ۵۰ درجه سانتی گراد) در فر قرار می دهیم. با این کار مطمئن می شویم که تمامی ایزوپروپیل و آب مقطر تبخیر شده است.
بعد از این که سطح شهاب سنگ را با روش بالا آماده سازی کردیم، با کمک یک ذره بین زوم ۱۰ برابر و نور زیاد بافت نمونه را مورد بررسی قرار می دهیم. کندریت های معمولی بافت منحصر به فردی دارند. اگر نمونه یافت شده واقعاً یک شهاب سنگ باشد، اجسام گرد کوچکی که شبیه به تیله های ریز هستند را در آن مشاهده می کنیم. آن ها کمابیش کروی هستند و قطرشان از یک یا ۲ میلی متر و گاهی تا ۱ر۰ میلی متر متغیر است. این کره های کوچک کندرول ( Chondrule) هستند و نام کندریت هم از نام آن ها گرفته شده است. اگر این تیله های ریز آسمانی را در سنگمان ببینیم، بی چون و چرا صاحب یک شهاب سنگ شده ایم.
ولی اگر شهاب سنگمان غیر کندریت، یعنی شهاب سنگ سنگی بدون کندرول بود چه می شود؟ احتمال این که چنین شهاب سنگی را پیدا کنیم بسیار کم است، چون این نوع شهاب سنگ کمیاب تر هستند.
برخی از آن ها ویژگی های ظریفی دارند که نمی توان آن ها را به راحتی از سنگ های زمینی تشخیص داد. غیر کندریت ها نه فقط بدون کندرول هستند، بلکه فلز آهن نیز ندارند و این دو ویژگی تعیین کننده شهاب سنگ های کندریت هستند. از میان شهاب سنگ های غیر کندریت
می توان به آن هایی اشاره کرد که بیشترین شباهت را به سنگ های بازالت زمینی دارند. شهاب سنگ شناس ها معتقدند که بعضی از آن ها از سیاره مریخ، ماه و چهارمین سیارک بزرگ، یعنی ۴ Vestaبه زمین افتاده اند. خوشبختانه بیشتر شهاب سنگ های غیر کندریت هنوز لایه خارجی سیاه رنگ ناشی از ذوب شدگی را حفظ کرده اند که معمولاً بسیار درخشان است.
علت این درخشندگی وجود مقادیر زیادی کلسیم در آن است. لایه خارجی تعداد کمی از آن ها به رنگ بِژ روشن تا قهوه ای است. بهترین کار این است که تشخیص شهاب سنگ های غیر کندریت را بر عهده کارشناس ها بگذاریم. این بخش سخت کار است.
ولی دانستن این که شناسایی شهاب سنگ های آهنی و سنگی – آهنی در زمینی که نمونه مان را پیدا کرده ایم بسیار راحت است ما را خوشحال می کند. شناسایی شهاب سنگ های آهنی به قدری راحت است که آمار کشف آن ها در هفته بسیار بالا است برای مثال، از میان تکه شهاب سنگ هایی که در طول چند روز پس از سقوط جمع آوری می شوند فقط ۸ر۵ درصد آهنی هستند، در صورتی که ۹۳ درصد آن ها از نوع سنگی هستند. با این حال، اگر همه شهاب سنگ های آهنی و سنگی سراسر دنیا را، از جمله آن هایی که طی سقوط مشاهده شده اند، شمارش کنیم، متوجه می شویم که ۲۸ درصد از مجموع آن ها شهاب سنگ های آهنی هستند.
این بدین معنی است که تشخیص شهاب سنگ های آهنی بسیار راحت تر از شهاب های سنگی است. وزن شهاب سنگ های آهنی دو برابر شهاب سنگ های کندریت معمولی است، با توجه به این که ۹۸ درصد از وزن آن ها را آهن – نیکل تشکیل می دهد. تقریباً به هیچ طریق امکان اشتباه گرفتن آن ها وجود ندارد. شهاب سنگ های آهنی در مقایسه با انواع سنگی شکل های عجیب و نامتعارفی دارند و اغلب مجموعه دارها و مزایده گذارها آن ها را به عنوان اشیا هنری در نظر می گیرند.
بیشتر شهاب سنگ های آهنی کشف شده روی زمین شکل نامنظمی دارند. آن ها تکه هایی از شهاب سنگ های بسیار بزرگ تر هستند که یا در عبور از جو زمین منفجر شده یا در اثر برخورد به زمین متلاشی شده اند.
*رزیتا ابرهیمی
*عکس از: earth.ox.ac.uk

code